The World's End (film) Review

Als je met vrienden gaat stappen kunnen de vreemdste dingen gebeuren. Met wat biertjes achter de kiezen heb je het gevoel dat je de wereld aankunt. Dat je erna wakker wordt in een struik of bij een vreemde in bed neem je op de koop toe. De mannen van The World’s End gaan ook op een dronken avontuur, maar hun keuzes zorgen voor ietsje grotere problemen…

The World’s End is het laatste deel in de Three Flavours Cornetto Trilogy. In 2004 verscheen Shaun of the Dead, in 2007 volgde de actiekomedie Hot Fuzz en dit jaar komt The World’s End uit. De trilogie is geschreven door Edgar Wright en Simon Pegg. Wright heeft verder de regie in handen genomen, terwijl Pegg de hoofdrollen in deze films samen met Nick Frost vertolkt. De films staan los van elkaar qua verhaal, maar zijn allemaal verbonden door het bekende Cornetto ijsje. De aardbeien Cornetto was als eerste waarbij het rode staat voor het bloed en de gorigheid uit Shaun of the Dead. Het blauwe van de originele Cornetto staat voor de politiemacht in Hot Fuzz. Het sciencefictiongehalte van The World’s End krijgt een groene kleur, net als de Cornetto met mint chocolade.

De Cornetto relatie komt ook letterlijk terug in de films. Heb je de vorige twee films gezien, dan zie je allerlei dingen terugkomen in The World’s End. De Cornetto’s zijn daar een voorbeeld van, maar ook het springen over een schutting wat altijd misgaat komt in iedere film terug. Daarnaast spelen veel acteurs in meerdere films uit de trilogie een rol. Behalve Pegg en Frost spelen onder andere Martin Freeman (The Hobbit), Bill Nighy (Love Actually), Julia Deakin (Doctors) en Rafe Spall (Prometheus) in alledrie de films een rol.

Een epische kroegentocht
Het verhaal van The World’s End begint met een blik in het verleden. Gary King (Simon Pegg), Andy Knightley (Nick Frost), Oliver Chamberlain (Martin Freeman), Steven Prince (Paddy Considine) en Peter Page (Eddie Marsan) zijn beste vrienden en voelen zich de baas in hun rustige thuisbasis Newton Haven. De laatste dag van hun middelbare school zit erop en dezelfde avond doen ze een poging de Golden Mile te doorlopen. De Golden Mile is een kroegentocht langs de twaalf cafeetjes in Newton Haven. Het vijftal is er helemaal klaar voor, maar de avond pakt net iets anders uit waardoor de tocht niet wordt afgemaakt.

Terug naar het heden, waar Gary King worstelt met zijn alcohol- en drugsverslaving. Hij denkt dat hij zijn verleden van zich af kan zetten door terug te gaan naar Newton Haven en de Golden Mile te voltooien. Hij trommelt zijn oude vriendenclub bij elkaar en samen gaan ze op een epische kroegentocht die wereldwijd de geschiedenisboeken in zal gaan als ‘het einde van de wereld’. Het normaal zo rustige dorpje krijgt te maken met – zonder iets weg te geven – een combinatie van “robots”, “blanks” en “smashy smashy egg men” en het vijftal doet zijn best om ‘de wereld te redden’.

Komisch meesterwerk
De wereld die gered moet worden door vijf dronkenlappen, dat levert natuurlijk een heleboel komische situaties op. De humor is vooral erg droog en komt vaak in hilarische conversaties naar buiten. In het begin van de film is het vooral Simon Pegg die voor de humor moet zorgen. Hij acteert erg energiek en na een tijdje heb je daar wel genoeg van. Gelukkig komt de rest van de cast wat meer naar voren zodra de vijf het op het drinken zetten. Pegg is dan iets minder aanwezig waardoor je meer van zijn grappen kunt genieten. Hij heeft bijvoorbeeld een selectief geheugen wat voor een aantal grappige momenten zorgt. De hele cast heeft een perfecte timing waardoor bijna alle grappen tot hun recht komen. Er is hier en daar wel een moment waarop een “meh” volgt, maar daar tegenover staan een hoop grollen die je hardop zullen laten lachen. Met de humor zit het helemaal goed in The World’s End. Zo goed zelfs dat we deze film voorlopig de beste komedie van het jaar willen noemen.

De regie van Edgar Wright is alleen maar beter geworden de afgelopen jaren. Hij weet precies zijn weg in het regisseren van komische momenten. Dat hij ook met actie overweg kan bewijst het laatste half uur van de film, waarin de cast van de ene in de andere intensieve situatie terecht komt. De scènes zijn prachtig geschoten – waaronder een gigantisch gevecht in een bar – waardoor je met veel plezier zult blijven kijken. De stijl is hetzelfde gebleven als de vorige twee films in de trilogie, dus als je daar van hebt genoten zul je hier ook niet teleurgesteld raken.

Een waardige afsluiter
Een kroegentocht was nog nooit zo leuk zonder zelf te drinken. Wright en Pegg hebben voor de derde keer op rij een script afgeleverd dat vol staat met fantastische grappen. The World’s End is zonder twijfel een waardige afsluiter van de Three Flavours Cornetto Trilogy waarin goed geacteerd wordt en genoeg humor en actie zit om je enthousiast te houden. Het jaar is nog niet voorbij, maar voor ons is The World’s End nu al de beste komedie van 2013 en daar drinken we graag nog een biertje op.