De 10 beste games van 2022 volgens Arran

Jullie kennen mij de afgelopen paar jaar misschien voornamelijk als de gast die over bordspellen schrijft. Maar vergis je niet, ik speel genoeg videogames. Precies genoeg zelfs om een top 10 te maken van games die dit jaar uit kwamen!

Jawel, dit stuk staat hier alleen om te pronken met het feit dat ik Forspoken mocht spelen in Parijs. Die game is natuurlijk nog helemaal niet uit en dus kan die niet meegenomen in de lijst van dit jaar.

Vroeger, toen de wereld nog jong was en ik niet de hele dag last van mijn rug had als ik een millimeter verkeerd lag tijdens het slapen, speelde ik graag Borderlands met mijn vrienden. 1, 2 en zelfs de Presequel hebben we met plezier gespeeld. Ik zal zelfs publiekelijk uiten dat Tales from the Borderlands één van de betere, en zéker de meest onderschatte Telltale game is. Jammer dat de trailers van Tales 2 zo oninteressant ogen.

Het is ook jammer dat Tiny Tina's Wonderlands zo'n buggy mess is. Ik houd van Dungeons and Dragons, en de Tiny Tina DLC in Borderlands 2 is misschien wel het hoogtepunt van de gameserie. Ik was daarom enthousiast voor Wonderlands. Maar de teleurstelling was groot. De grappen raakten niet dezelfde hoogten als voorheen en hoewel de spelersklassen opzich een leuke referentie zijn naar de tabletop RPG zorgden ze er vooral voor dat de hoofdpersonages veel minder persoonlijkheid hebben dan in de eerdere games.

Maar dat kan ik allemaal door de vingers zien voor een serie die me toch wel lief is. Wat ik niet kan vergeven is de bugs die vooral de multiplayer onspeelbaar maakte. Toen ik speelde met iemand anders hadden we steeds maximaal een minuut voordat één van de spelers desynchroniseert en een totaal andere sitatie ziet van de rest. Deze persoon loopt dan de afgrond in, wordt afgeschoten en kan zichzelf niet verdedigen. We waren het best wel snel zat en hebben de game niet meer opgestart...

. Pokémon is steeds weer hetzelfde met de uitzondering dat de 'campagne' met elke game gemakkelijker wordt. Vooral grafisch lopen de games een paar decennia achter, en het kan onderhand écht niet meer. Arceus was wat mij betreft eindelijk een stap in de goede richting.

Maar het was wel enkel een stap. Ik snap niet waarom iedereen zo op zoek is naar een open wereld Pokémon. Doe mij maar wat meer strak ontworpen gebieden. Leuk dat je een beetje kan gaan en staan waar je wil, maar kijk hoe leeg die wereld oogt. Bovendien waren de games altijd al open op een metroidvania manier, dus het gezeur daarover heb ik nooit helemaal begrepen. De nieuwe manier van vangen is leuk, maar het hoort wel echt meer in een spinoff game die minder draait om het vechten. Tenzij Game Freak ervoor zorgt dat beide aspecten primo zijn heb ik liever dat ze focussen op een van de twee en die dan écht goed maken.

Wat mij betreft is de belangrijkste verandering het snelheidssysteem. Dát wil ik terug zien in toekomstige Pokémon games. Maar het zat niet in Scarlet/Violet (die ik niet gespeeld heb en daarom niet op deze lijst staat). En de graphics lopen nog steeds lichtjaren achter op games met minder budget...

Nu komen we bij de games waar ik daadwerkelijk enthousiast van word. En dat is maar goed ook, want we hebben er nog acht te gaan! En ik ben onderhand ook al wel klaar met mijn eigen gezeur...

Soundfall is een indie game waar voor zover ik weet niemand van heeft gehoord. Van de drie artikelen op onze site waarin de game genoemd wordt zijn twee door mij geschreven, en dat zegt volgens mij genoeg. Zonde, want zoals jullie zien vind ik Soundfall beter dan Arceus.

Soundfall is een twinstick shooter waarin je a la Crypt of the Necrodancer (nog een game waar niemand van heeft gehoord maar wat mij betreft een van de beste games allertijden (zie ook Cadence of Hyrule)) alleen acties uit kan voeren op het ritme van de muziek. Als je de beat mist heb je een aanzienlijk zwakker schot en dropt je combo multiplier naar 1. In het ergste geval gebeurt er niets, of doe je jezelf zelfs pijn! Het helpt dat Soundfall leuke muziek heeft in gevarieerde genres.

Zoals de Aristokatten eens terecht zeiden, iedereen wil een kat zijn. Dat bewees Sony tijdens de aankondiging van de PS5, waarin iedereen verliefd werd met de rossige viervoeter van Stray. En terecht, katten zijn de besten (maar honden zijn ook top).

Stray staat wat lager op mijn lijstje omdat ik het een aardig spelletje vond en het leuk vond om kattendingen te doen. De wereld is interessant en het verhaal is opzich wel meeslepend. Maar het verhaal en het hoofdpersonage matchen niet helemaal, en daar verliest de game bij mij wat punten. Het hadden beter twee verschillende games kunnen zijn, waarbij de katgame meer richting Untitled Goose Game gaat. Gelukkig neemt dat niet weg dat ik de game in twee sittings heb uitgespeeld en er prima van genoten heb.

Dat de Cuphead DLC zo laag op mijn lijstje staat zegt eigenlijk vooral iets over de toppers die nog komen. Ik heb weinig aan te merken op deze uitbreiding, en zou het zelfs geaccepteerd hebben als een volwaardige game. Dat gezegd hebbende werkt het absoluut beter als een uitbreiding.

The Delicious Last Course (en het hoofdspel Cuphead) barst van de liefde die de makers er overduidelijk in hebben gegoten. De handgetekende animaties, creatieve design van bossfights, muziek. Delicious Last Course is misschien wel meer van hetzelfde maar man, wat smaakt datzelfde goed. Ik ben niet goed in dit spel, maar heb zonder te klagen en met een grote glimlach op mijn gezicht doorgezet tot de laatste, toch flink pittige bossfight, achter de rug was. En als je zin hebt in nog een toetje, wist je dat er een Cuphead bordspel is?

Ik heb een beetje vals gespeeld voor nummertje vijf. Disco Elysium is al een paar jaar uit. Maar The Final Cut kwam begin dit jaar uit en het bracht de game naar de Switch. Dus ik vind dat het telt. En als een game zo goed is als deze maak ik graag een uitzondering. Maar vooruit, ik heb het een paar plekjes naar beneden geduwd omdat het toch wat dubieus is. Anders blijft de game op nummer 1 staan...

Disco Elysium is een murder mystery waar je U tegen mag zeggen. Het oplossen van de moord, de mysterie van je eigen geheugenverlies en hoe deze wereld nou precies in elkaar zit is echt fantastisch. Het schrijfwerk is monsterlijk goed en de personages hebben een bepaalde diepgang die ik flink kan waarderen. Deze game is misschien niet voor iedereen. Zeker niet in deze ADHD wereld waarin onze concentratiespannen steeds korter worden. Maar als je bereid bent ergens voor te zitten móet je Disco Elysium een keer uitproberen. Welcome to reality, baby!

Jazeker, Ragnarök staat slechts op nummer vier. Toegegeven, ik heb het spel op moment van schrijven nog maar een paar uur gespeeld. Dus ik heb nog geen volledig beeld van de game. En kijk naar de accolades die ik aan nummertje vijf gaf! Dus vier is niet slecht, oké?

Jullie hebben ondertussen vast artikelen gelezen over hoe Ragnarök te veel en vooral te snel hints geeft bij het puzzelen,en hoe dit een systematisch probleem is dat in veel AAA games naar boven komt tegenwoordig. Ook ik heb me in mijn kleine zes uur game tijd hieraan kunnen storen. Jammer, want zoals misschien wel duidelijk was van mijn stukje over Disco Elysium houd ik wel van af en toe een beetje denken.

Maar de gameplay is sick, vooral de manier waarop je moves levellen kan ik wel waarderen. En tot noch toe ben ik zeker geïntrigeerd in het verhaal. Ik probeer spoilers te vermijden, dus laat ze AUB niet achter in de comments!

Eerlijk gezegd vind ik niet dat Horizon Forbidden West beter is dan Ragnarök. Maar het is wel meer mijn soort spel. Dat je machines een beetje moet leren kennen om ze efficiënt uit te schakelen doet wat met mijn immersie. Het brengt mij in de wereld. En wát een wereld!

Ik ga nog altijd volledig op in de wereld van Aloy, de stammen en de machines. Wat ook werkt voor mij is dat Aloy niet een perfecte held is, en dat haar vrienden haar er nu eerder dan in het vorige deel op durven te wijzen. Zo komt er groei, en een diepere band in de groep.

Bovendien gebruikt Monster Hunter World de engine van Horizon, en dat merk je. Zoals jullie in mijn volgende entree zullen merken ben ik een groot fan van de serie.

Zoals ik al zei ben ik een groot fan van de Monster Hunter serie. Ik ga mij daarvoor niet verontschuldigen. Daarvoor zijn de games te goed. De verhalen zijn misschien niet zo best, maar je weet ook dat ze meer een excuus zijn om je tegen al die geweldige monsters op te zetten. En slechter dan de verhalen van Pokémon games zijn ze ook niet...

De Sunbreak DLC is van mijn part een uitstekende toevoeging. Het is gewoon meer van wat ik van deze games wil. Uitdaging, wapens en pantser, monsters. Ook heb ik het op pc gespeeld met mijn vrienden. Dat is een heerlijk tijdsverdrijf. Toch blijf ik mij storen aan het gebrek aan cross-save...

FromSoft kan niet mis gaan, en als ze een game uitbrengt moet een game écht uitblinken om op nummer een te komen dat jaar. Máár Elden Ring was wel even een extra stapje. Mijn top vijf zonder Elden Ring zijn allemaal must plays of top games binnen hun niche, die het misschien van een gemiddelde SoulsBourne game konden winnen. Maar Elden Ring is geen gemiddelde SoulsBourne.

Het is heerlijk om de wereld te verkennen. En de mysterieuze manier waarop de verhalen verteld worden werkt voor mij. Goed, het is wel een beetje een noot; tragisch. Dus soms speelde ik het een paar daagjes niet voor ik weer verder ging. Gelukkig heeft ook de gameplay een heerlijke oomph om me er weer in te zuigen. Ik vraag me af waar deze mensen voor de volgende game mee komen. We gaan het zien!

Dit was mijn game top 10 van 2022. Mijn collega's hebben er natuurlijk ook wat geschreven, dus voel je vooral vrij om daar te kijken. Maar weet wel dat mijn top 10 games beter is, en daar is niet over te twisten.