Ode Review - Gekalmeerd en ritmisch op en neer stuiteren

Naast al het schietgeweld dat Ubisoft jaarlijks uitbrengt, zijn er ook een paar kleinere titels die onder haar hoede vallen. Een daarvan is Ode, een ritmisch spel waarin jij de dirigent bent. De Ode review pakt je hand vast en neemt je mee door het kleurrijke avontuur van Joy.

Zo nu en dan wil je in het leven wel eens wat anders. Een nieuwe richting of uitdaging die je zingtuigen prikkelt. Ook bij Ubisoft wordt hier zo nu en dan aan gedacht. Want het werken aan een Far Cry 5 of The Crew 2 is leuk, maar de opzet voor die games is reeds aanwezig. Ontmoet daarom Reflections, een aparte studio binnen het bedrijf die zich focust op originele kleinschalige projecten.

Denk aan titels als Grow Home of Child of Light. Het zijn van die games die ogen en voelen als indiegames, maar deze spellen komen toch echt van de hand van Ubisoft. Ode mag nu aan dit rijtje toegevoegd worden, want dit ritmische avontuur is eigenzinnig en op zijn zachtst gezegd apart.

In Ode speel je als Joy, een gevallen ster in de letterlijke zin van het woord, die in een land van light en geluid valt. Jouw uiteindelijke doel is om weer terug naar boven te komen om herenigd te worden met je sterrenvrienden. Dit doe je door de in totaal vier levels tot een goed einde te brengen, waarin je diverse punten moet activeren om de eindpoort te openen.

Maar dat doe je niet alleen. Te allen tijde word je vergezeld door talloze balletjes die om je heen zwermen. Deze balletjes pak je op door ertegenaan te rollen en ze vormen als het ware en verlengde van jouw lichaam; een soort kleurrijk exo-skelet. Hoe meer balletjes je verzamelt, hoe groter Joy dus in feite wordt.

En dankzij aanwezige plekken in de levels kan de functionaliteit van die balletjes veranderd worden. Zo kan rode gelei ertoe leiden dat Joy een wiel vormt met haar vriendjes voor wat extra snelheid, terwijl de groene gelei ervoor zorgt dat de ballen een ladder vormen om op hogere plekken te komen. Daarmee zijn er dus een paar (niet al te ingewikkelde) platformelementen in Ode terug te vinden.

Maar de nadruk ligt bij de game ook niet op uitdaging. Ode is bedoeld als een relaxte ervaring die je in principe achterover gezakt uit moet kunnen spelen. En daar slaagt de game zeker in. Want het sterkste aspect van ode is niet zozeer de gameplay, maar eerder de audio. De game heeft namelijk een enorm ritmische insteek gegeven aan de muziek die je hoort en de acties die je uitvoert.

Alle voorwerpen in het level geven namelijk geluid als je interactie aangaat. Dus als Joy langs een groep planten rolt, dan hoor je ze in koor toetergeluiden en andere gekke audio uitspuwen. Ook de balletjes kunnen deze reactie opwekken, dus het wegschieten van jouw hele arsenaal kan het level als een orkest tot leven wekken.

Dat gezegd hebbende is Ode niet zozeer een game, maar meer een ervaring. Een uitdaging zoals in Grow Home is er eigenlijk niet, waardoor de ritmische game niet voor iedereen is weggelegd. Bovendien is de titel in zo’n twee uur uit te spelen, waardoor de aftiteling wel heel snel op je scherm tevoorschijn komt. De prijs van vijf euro is ernaar, maar het is zeker iets om in het achterhoofd te houden.

Ode is dan ook eerder aan te raden als kalmeringsmiddel na bijvoorbeeld een heftige pot Call of Duty, dan als titel die je oppakt vanwege het spannende plot of de aangrijpende gameplay. De muziek die je zelf verzorgt in de game is kalmerend en ook het felle kleurenpalet draagt hieraan bij. Ode is een Joy om te spelen, al eindigt het avontuur relatief vlug.

Een paar extra levels hadden zeker niet misstaan. Desalniettemin is Ode voor de prijs zeker aan te raden voor de PC-gamers onder ons. Al is het maar om even mee te krijgen wat Ubisoft naast al het schieten en moorden nog meer de bieden heeft.