Nioh Bloodshed's End Review - Het samenvattende slotakkoord

Zoals beloofd zijn er met de release van Bloodshed’s End maar liefst drie volwaardige DLC-pakketten voor Nioh uitgebracht. Daarmee is de stroom aan uitbreidingen tot een einde gekomen. Lyrisch waren wij over de game en al zijn content tot nu toe. Of de laatste DLC in hetzelfde rijtje past, lees je in de Nioh Bloodshed’s End Review.

Bloodshed’s End speelt zich af na de situatie van Defiant Honor. De brandhaard is nog steeds gaande bij Osaka, maar dit keer speelt het verhaal zich af in de zomer in plaats van de winter. Door middel van drie nieuwe hoofdmissies en twee handen vol zijmissies slacht je je een weg door zowel mensen als Yokai om voor eens en altijd een einde te maken aan de beweeglijke periode.

Dat de belegering van Osaka niet in een dag voltooid werd, heb je waarschijnlijk al gemerkt tijdens de vorige DLC. Bij de zomereditie is de centrale regio nog steeds het slagveld van de laatst overgebleven krijgsheren. In tegenstelling tot Defiant Honour, waar eer voorop stond, zijn dit keer eindelijk de demonische kristallen ingezet om het laatste vijandige fort te beschermen. Je kan het vuil spel noemen, maar het zorgt wel voor wat brute gevechten, cutscenes en de ontknoping waar je op wachtte.

Bloodshed’s End kan gezien worden als verhalende einde op de cliffhanger van de originele game. Het historische belang van de vorige add-on is voortgezet, waarbij met het uitbrengen van de laatste DLC de bewogen Sengoku periode tot een einde komt. Onder het motto van “William en zijn bondgenoten verslaan de laatste grote vijand en herenigen Japan” slaat Nioh zijn laatste strijdkreet.

Met behulp van meer begeleidende filmpjes, informatie en achtergronden vallen de puzzelstukjes van de reis door de game beter op z’n plaats. Toch worden er nog lijntjes open gehouden voor een sequal. Het einde van Bloodshed’s End smaakt daardoor naar meer, net als de bazen die op je pad komen.

Alhoewel de titanische gevechten in de eerdere DLC’s erg prettig aanvoelden, misten wij wel een beetje de Yokai bossfights. Met het slotstuk worden onze woorden teruggetrokken, want allemachies wat een bazen krijg je voorgeschoteld. Een gebalanceerde mix tussen menselijke vechters en Yokai gespuis is het resultaat. Zeker met de toevoeging van bazen uit de hoofdgame krijgen de fans meer bossfights voorgeschoteld dan de vorige twee DLC’s bij elkaar.

Waar de baasgevechten van astronomisch niveau zijn, zijn de normale vijanden dat iets minder. Een paar nieuwe vijanden zijn toegevoegd, die nou niet bepaald een wereld van verschil vormen. Alhoewel de uitdaging alom weer aanwezig is, wordt deze dus niet veroorzaakt door de nieuwe strategieën die nodig zijn. Sterker nog, qua tegenstanders lijkt het zo goed als een verlengstuk van Defiant Honor door onder andere de terugkeer van de Sanada Braves.

Ook iets minder verrassend is de gehele lay-out van de missies. Het afsluitende level is het enige dat bij blijft en dat is te wijten aan de overeenkomsten met het eindlevel van de hoofdgame. Daarmee bedoelen wij niet dat de grafische pracht van Bloodshed’s End niet goed uit de verf komt, integendeel zelfs. Jammer genoeg ontbreekt het enigszins aan verbazing en originaliteit.

Eenzelfde principe is doorgevoerd met de zoveelste moeilijkheidsgraad die Nioh in huis heeft. Deze is bedoeld voor de hardcore spelers die na hun zoveelste playthrough nog steeds naar uitdaging hongeren. Voorgangers deden precies hetzelfde, dus ook hier word je niet overrompeld door surprises. Het is simpelweg wat je van de vorige DLC releases gewend bent.

Gelukkig heeft Bloodshed’s End nog wel een feature achter die je nog niet eerder gezien hebt. Ditmaal krijg je geen additionele wapenklasse, maar een geheel nieuwe spelmodus toegevoegd. The Abyss is een zo goed als oneindige modus waarbij die werkt volgens een aparte set aan spelregels.

Elke “verdieping” kent een baas die verslagen moet worden om naar de volgende laag te gaan. Deze bazen worden naarmate je verder The Abyss afdaalt steeds krachtiger, mede dankzij de debuffs die zij om zich heen hebben. Deze negatieve effecten kan je verwijderen door elke laag vier beproevingen af te leggen.

The Abyss is als modus zijnde een goed uitgedacht concept. Zo is het speltype niet alleen voor de sier, aangezien er een hoop unieke en sterkere wapens mee te verdienen zijn. De defiled uitrusting die je hier opraapt, kan je alleen mee de buitenwereld innemen als je een bossfight overleeft. Mocht voor het verslaan van deze poortwachter doodgaan, zal je ook deze sterke hebbedingetjes verliezen.

Nioh Bloodshed’s End mag dan wel niet een revolutie binnen de franchise zijn, spelers gaan zich er desalniettemin prima mee vermaken. Naast een feest van herkenning zijn er gelukkig ook nieuwe uitdagingen in de vorm van The Abyss en geweldige bossfights. Al met al is het een solide conclusie van wat Nioh precies voor moet stellen. Zowel gameplay als verhaalgewijs is dit het einde dat de (eerste) Nioh verdiend.