Breach Review

In een tijd van het shootergenre zijn er al veel grote titels uitgekomen, waarvan velen het geld meer dan waard waren. Nu komt Atomic Games met een wat kleinere titel uit voor de Xbox Live Arcade met een wat kleinere prijs, maar is de game dit geld wel waard?

Weg met het verhaal, gewoon knallen
In een shooter heb je meestal een redelijk standaard verhaal. Jij bent deel van die en die groepering, de andere groepering heeft snode plannetjes en die mag jij gaan verijdelen. Naast het verhaal hebben de meeste shooters dan ook nog een paar online mogelijkheden die van deze games nog wel het meest gespeeld worden.

Kijk maar naar Call of Duty: Black Ops. De servers zijn niet aan te slepen en gamers maken er bijna een levensstijl van om elkaar online vol te pompen met lood. Je zou dus met een gerust hart kunnen zeggen dat de multiplayer modi het hart van deze games zijn. Ontwikkelaar Atomic Games moet vast deze gedachtengang hebben gevolgd bij de ontwikkeling van Breach, want deze game van 1200 Microsoft Points bevat alleen maar multiplayer mogelijkheden en van een verhaal is geen spoor te bekennen.

Als je de game opstart kom je in het menu terecht, waar je onder het genot van een redelijk spectaculair muziekje mag kiezen of je meteen in een willekeurig spel gegooid wordt, een game type naar keuze gaat zoeken of zelf een lobby aanmaakt. Natuurlijk zijn hier ook de leaderboards en de opties te vinden.

De verschillende game types die je kunt kiezen zijn King of The Hill, Capture the Flag, Escort, Last Man Standing en natuurlijk het alom geliefde Team Deathmatch, maar ze hebben in de game een andere benaming. Aan verschillende modi ontbreekt het de game dus niet, maar vernieuwing of een frisse blik op zaken is hier niet te vinden.

Niet echt onderscheidend
Ook in het klassensysteem dat de game kent is geen vernieuwing te vinden. Je kunt iedere keer kiezen of je bijvoorbeeld als een Rifleman met een machinegeweer het veld op loopt of als Sniper met een sluipschuttersgeweer aan komt zetten. De klassen onderling verschillen ook helemaal niets van elkaar op het wapen na en echte tactiek kent de game hierdoor dus niet. Er zijn wel nieuwe wapens vrij te spelen, maar ook hierin weet de game zich niet echt te onderscheiden.

Wat Breach wel anders maakt dan de meeste andere games is het feit dat je de omgeving kunt verwoesten. Zo kun je bruggen en dergelijke aan flarden schieten, waardoor je je tegenstander een eind naar beneden laat donderen of hem simpelweg de weg verspert. Je kunt ook de schuilplaatsen zoals zandzakken of hekjes en zelfs gebouwen aan gort knallen, zodat je vijand dus nergens veilig is. Het probleem is alleen dat dit veel te gemakkelijk gaat en het dus niet uitmaakt of je je ergens achter verstopt of niet. De enige onverwoestbare dingen in de omgeving zijn vreemd genoeg de bomen, dus als je je ergens wilt verstoppen is dat je beste kans.

De meeste gevechten vinden dan ook plaats in het open veld en je zult werkelijk merken dat de kogels je steeds om de oren vliegen. Toch is daar ook niet echt een heel spectaculaire match te houden, aangezien de andere elementen van de game niet meewerken.

Geen emotie
Zo is de game grafisch wel te doen. De omgevingen zien er redelijk netjes uit, de weinige ontploffingen die je ziet ogen leuk en ook de personages zijn redelijk vormgegeven. Alles en iedereen lijkt alleen erg veel op elkaar en de maps doen erg verlaten aan, dus daar had Atomic Games zeker meer aandacht aan moeten schenken. De personages in de game bewegen allemaal, maar daar is ook alles mee gezegd. De beweging die er is, is heel houterig en jijzelf lijkt heel traag over de map te bewegen.

Het geluid in de game is ook niet fantastisch te noemen. Het enige wapen wat lekker klinkt als je de trekker overhaalt, is het sluipschuttersgeweer, maar de rest klinkt echt als opgefokte paintballgeweren. Daarnaast kun je, als je een meter of wat van het daadwerkelijke vuurgevecht af staat, een speld horen vallen. Je zou dus kunnen zeggen dat de game klinisch aandoet en dat er van emotie eigenlijk geen sprake is.

Omdat de game zo klinisch aandoet op eigenlijk alle vlakken, ga je je vervelen en zul je er al snel voor kiezen om toch weer die andere hele bekende shooter in je console te stoppen. Ook al heb je die al zo vaak gespeeld en ben je eigenlijk toe aan iets nieuws.

Allemaal nét niet
Breach is een game die zich volledig focust op de multiplayer mogelijkheden. Op zich ontbreekt het de game niet aan een specifiek element, maar zijn alle elementen simpelweg niet lekker uitgewerkt of vernieuwend. Zo beweeg je erg traag en mis je constant die adrenalinerush waarnaar je op zoek bent in een shooter. De graphics zijn nog redelijk te noemen, maar de audio is dan weer van vele mindere kwaliteit. Hierdoor gaat alle emotie, die de game met zich mee had kunnen dragen, verloren. Uiteindelijk is Breach een game die voor 1200 Microsoft Points veel te duur is en zelfs voor de helft van de prijs nog een nachtje slapen vereist.