Vechtershart Seizoen 2 Review (DVD) - Net zo boeiend als seizoen 1

Eerder dit jaar recenseerden we Vechtershart seizoen 1 om te concluderen dat het een verrassend
leuke Nederlandse serie is. In deze Vechtershart seizoen 2 review lees je hoe het verder gaat met de twee
hoofdpersonen, Nick en David.

In seizoen 1 hebben we kennis gemaakt met de hoofdrolspelers van Vechtershart. Het draait voornamelijk om de twee broers: Nick (Waldemar Torenstra) en David (Benja Bruijning). Eerstgenoemde is een vechter, terwijl David alles behalve dat is. Hij moet het hebben van zijn vlotte babbel en niet zijn spieren. Wel hebben ze een overeenkomst: ze zijn beiden verslavingsgevoelig. Nick voor het vechten, en David is vooral gevoelig voor drugs en alcohol.

Dat bracht hem tot de afgrond in seizoen 1. En seizoen 2 opent er dan ook mee dat hij clean is en zijn leven wil beteren. Zijn vriendin Bodil Fortuna (Loes Haverkort), een slimme strafpleiter, geeft hem nog één laatste kans. Een allerlaatste kans. Omdat de vader van David en Nick is overleden moet iemand de sportschool gaan runnen, en omdat Nick het te druk heeft met zichzelf voorbereiden voor de ring, is het Davids missie geworden om zakelijke orde op zaken te stellen.

Alleen gaat dat al gauw mis. Hij laat zich in met foute figuren en doet, zoals altijd, veel te optimistisch over alles. Hij is alles behalve realistisch. En voor hij het weet zit hij tot aan zijn nek in de zeik. En hoe gaat hij dat dan oplossen? Zal hij terugvallen in gewoontes die te maken hebben met drank en drugs? Of pakt hij het dit keer anders aan?

De rol wordt, net als in seizoen één, overtuigend gespeeld door Benjamin Bruijning. Al gauw erger je je aan zijn te vlotte babbel en denk je echt: “wanneer wordt je nou eens volwassen?!” Ook Torenstra speelt zijn rol weer vol overtuiging. Hij is degene die geen vlotte babbel heeft en vooral wil vechten. Wat David allemaal uitspookt gaat dan ook geheel langs hem heen. Bovendien heeft hij besloten dingen nu wel goed te doen. Hij wil zijn vader niet teleurstellen.

Wat interessant is, omdat de beste man in seizoen één is overleden. Toch keert hij geregeld terug in seizoen 2. Nick (en soms David) zien hem soms als visioen verschijnen. Dus zodoende is John Roest (John Leysen) er toch nog bij. Nu klinkt dit heel zweverig, maar zo is het niet. De momenten tussen vader en zoon(s) zijn heel subtiel en goed doorgevoerd in de serie en ze voegen wel degelijk wat toe.

Niet alleen wil Nick het sporten goed doen, ook als het aankomt op de liefde wil hij het goed doen. In seizoen één hebben we gezien hoe hij een kind, Luca, heeft bij Selma. Zij is ook een kickbokser. Maar dat ging niet zo goed. Inmiddels kunnen ze wel weer samen door een deur, maar is hij al een tijd gelukkig met Kirsten. Seizoen 2 opent er dan ook mee dat de twee tortelduifjes trouwen, én Kirsten is zwanger.

In Dicte seizoen 3 gebeurde onlangs hetzelfde: openen met een huwelijks scene, om vanuit daar de brug te maken naar de (harde) realiteit. Want net als in die serie, komt er al gauw ellende om de hoek kijken. En dan is het maar de vraag of dat huwelijk stand kan houden. Vechtershart moet je dan ook min of meer beschouwen als een dramaserie.

Je verwacht misschien actie met veel gevechten in de ring, maar dat is niet het geval. Wel is een terugkerende setting de sportschool van de twee broers en daar wordt elke aflevering getraind, zodat ook de personen die bijrollen vervullen genoeg on-screen tijd krijgen. Maar het draait hoofdzakelijk om de levens van de mensen en alle ellende die ze meemaken.

Interessant is bijvoorbeeld de verhaallijn van Sjoerd Keyzer (Peter Paul Muller), die al snel wordt afgeperst. Hij doet hard zijn best om dingen goed te doen, maar heeft het absoluut niet makkelijk. Niet alleen qua werk, ook in privékring gaat er van alles mis. Muller zorgt voor een frisse wind in de serie en het is goed dat zijn personage voor de serie een stuk belangrijker is geworden. Door hem blijf je namelijk kijken.

Zoals je merkt zijn we lovend en dan vraag je je misschien af: zijn er dan helemaal geen minpunten? Jawel. Af en toe is het acteerwerk wat ongeloofwaardig. Rudy Osanto (Kenneth Herdigein) zit paar keer in een scene waarmee meteen opvalt hoe ongeloofwaardig het is wat hij zegt. Maar gelukkig is dit slechts een paar keer en doen de acteurs het op de meeste momenten wél goed.

En verder is het een beetje jammer dat er van karakterontwikkeling weinig sprake lijkt te zijn. Na tien afleveringen denk je bij het einde terug bij af te zijn en wordt er duidelijk gehint naar een derde seizoen. Maar de vraag is wel een beetje wat voor interessants er nu nog overblijft om te vertellen zonder dat de serie daarna aanvoelt als een soap.

De Vechtershart seizoen 2 review laat zien dat de serie tof is, met genoeg verhaallijnen en spannende ontwikkelingen. Met name de rol van Peter Paul Muller is sterk. En hoewel Bruijning en Torenstra weer goed in hun rol zitten lijkt de koek na tien afleveringen wel een beetje op te zijn. Enkel met een goed script en door de aandacht te verschuiven naar andere personages kan de serie op lange termijn interessant blijven. Anders wordt Vechtershart straks een soap en daar zit niemand op te wachten.