The Legend of Zelda: Skyward Sword Review

Ongeveer zes jaar geleden kwam de laatste console-Zelda uit voor zowel de Wii als de GameCube. Nu mogen we dan eindelijk aan de slag met een The Legend of Zelda-game die volledig voor de Wii gemaakt is. Maar is dat wel een verstandige keuze?

The Legend of Zelda: Skyward Sword maakt het zich niet gemakkelijk. Tijdens de aankondiging op de E3 van 2010 zagen we een wat houterige presentatie waarin Zelda-bedenker Shigeru Miyamoto de game probeerde te besturen. De daaropvolgende berichten waren niet veel positiever en het leek erop dat Nintendo een fout had gemaakt met de bewegingsbesturing. Immers, een game uit de The Legend of Zelda-reeks wil je uren achtereen op de bank spelen zonder te moeten zwiepen en zwaaien! Het is dan ook niet vreemd dat wij als doorgewinterde fans ons hart vasthielden tijdens het opstarten van Skyward Sword. Is dit het einde van deze legendarische serie?

Het einde?
Absoluut niet! Integendeel, het is misschien wel net die vernieuwing die deze oude franchise nieuw leven inblaast. De game werkt intensief met de MotionPlus-toevoeging van de Wiimote, waardoor de Wii al je bewegingen accuraat kan registreren. Gelukkig betekent dit niet dat je als een malle voor je tv moet gaan zwaaien, want Nintendo weet op geslaagde wijze een nieuwe diepte in de gameplay aan te brengen door de beweging van de speler significantie toe te kennen. Beweeg je de Wiimote van links naar rechts, dan doet Links zwaard dat ook. Voor elke richting werkt dit hetzelfde en op die manier kun je met veel meer precisie dan voorheen slagen uitdelen.

Dit zorgt ervoor dat elk gevecht een echte uitdaging wordt. Niet langer is simpelweg op een knop drukken of blind om je heen slaan voldoende, aangezien je vijanden op een bepaalde manier moet raken. Je zult dus goed op moeten letten en tactisch toeslaan. Natuurlijk lukt het nog wel eens om de simpele goblins met wat gezwiep uit te schakelen, maar veelal blijkt die aanpak niet succesvol. Wanneer diezelfde goblins bijvoorbeeld elektrische wapens ter hand nemen, resulteert onvoorzichtig gedrag plotseling regelmatig in een flinke schok. Een meer doordachte tactiek heeft daarnaast nog een voordeel; het voorkomt mogelijke vermoeidheid en klachten.

Niet geheel foutloos
De nieuwe besturing mag met recht een zeer welkome toevoeging genoemd worden en het laat zien dat de motion controls niet alleen voor casual games zijn. We zullen echter niet beweren dat de – over het algemeen zeer fijn werkende – besturing geheel foutloos is. Heel af en toe wordt een zwaai niet correct geregistreerd en niet elke toevoeging is perfect uitgewerkt. Het zwemmen bijvoorbeeld wil in smalle gangen nog wel eens lastig zijn, maar gelukkig staat geen van deze fouten de beleving echt in de weg. De voordelen wegen aanzienlijk veel zwaarder dan de nadelen en het brengt een meer dan welkome innovatie naar de serie. Sterker nog, de besturing maakt dit een betere titel dan het zonder die toevoeging zou zijn.

Prachtige stijl
Natuurlijk is de besturing niet de enige vernieuwing in Skyward Sword. Traditiegetrouw is de stijl namelijk weer compleet anders ten overstaande van zijn voorgangers. Dit deel weet de look and feel van de vorige games perfect te grijpen en de stijl zich tegelijkertijd eigen te maken. Zo doet het spel op het eerste gezicht denken aan voorganger Twilight Princess, maar dan voorzien van het lekkere kleurgebruik van The Windwaker. Links centrale dorp, Skyloft, doet op zijn beurt weer denken aan Majora’s Mask met de interessante figuren en sidequests. Toch is het geen herhaling van zetten want Skyward Sword is overgoten van een prachtige, bijna schilderachtige stijl. Hoe verder je in de diepte kijkt, hoe meer het panorama op een schilderij van bijvoorbeeld Van Gogh lijkt. Een gewaagde, maar visueel buitengewoon interessante aanpak.

Traditioneel sterke gameplay
Toch zul je een game uit deze franchise met name om één ding spelen: de gameplay. Traditioneel is The Legend of Zelda gevuld met wapens, kerkers en innovatieve puzzels die niet alleen een zeer sterke variatie, maar ook een perfecte leercurve kennen. Hoewel Skyward Sword zelfs op dit gebied de vernieuwing niet schuwt, weet het gelukkig wederom die heerlijke mix van elementen op geslaagde wijze te verwerken. Een welkome verbetering is de mogelijkheid om te sprinten. Waar de voorgaande games zich nog kenmerkten door constant rollende spelers, kun je nu gewoon door de wereld rennen (mits je genoeg stamina hebt). Een bijkomend voordeel zijn Links freerun-vaardigheden, waardoor niet al te hoge muren geen probleem meer zijn.

Daarnaast mogen we natuurlijk weer een aantal bekende en onbekende wapens verwachten, waaronder klassiekers als de pijl en boog en bommen. Nieuw is de Beetle, een op afstand bestuurbare scarabee. Op het eerste gezicht is dit een niet al te interessant voorwerp, maar gaandeweg ontpopt het zich tot een uiterst nuttig stukje hardware. Zoals te verwachten heeft elk van de voorwerpen weer een unieke functie – en vaak ook unieke besturing – die in een kerker centraal komt te staan. Dat levert traditioneel sterke levels op die je in één ruk zult willen uitspelen. Neem er echter wel enkele uren de tijd voor, want Skyward Sword kent weer een aantal kerkers die nauwelijks onderdoen aan genialiteit.

Creativiteit ten top
Nintendo lijkt alle creativiteit geuit te hebben en dat komt op allerlei manieren naar voren. Zo is er een stel heerlijk originele puzzels te vinden, waarin je onder andere lekker met de tijd mag kloten. Natuurlijk mogen we de eindbazen niet vergeten, het hoogtepunt van iedere kerker. De monsters vereisen altijd een unieke aanpak en de gevechten zorgen steevast voor spannende situaties. Iedere Zelda-fan zal het kennen: die momenten waarop je met het zweet in de handen en het hart in de keel tegenover die ene aartsmoeilijke eindbaas staat met nog drie hartjes en een trillende controller. Verwacht dergelijke momenten wederom, want het word je niet makkelijk gemaakt. Je grootste tegenstander blijk je vaak zelf, aangezien je de strijd vol beheersing aan moet gaan. Met chaotisch gezwiep delf je het onderspit.

Mocht je geen zin hebben in de verscheidene eindbazen, dan kun je je uren vermaken in de grote, warme wereld die Skyward Sword biedt. Centraal ligt het zwevende Skyloft, maar daaromheen liggen vele kleine eilandjes om te ontdekken. Gedurende je avontuur kom je bovendien veel interessante personages tegen die allen een eigen verhaal te vertellen hebben. Dat avontuur duurt overigens zo’n dertig à veertig uur, als je tenminste alle extra bezigheden negeert. In totaal kun je dus vele tientallen uren kwijt zijn, hoewel er af en toe sprake is van opvulling. In het tweede deel van de game moet je bijvoorbeeld een aantal keren een soortgelijk proces doorlopen of hetzelfde traject afleggen. Het zijn slechts korte momenten en nergens hoeven we een hele Triforce bij elkaar te zoeken.

Superieure audio
Om er zeker van te zijn dat je je niet hoeft te vervelen, zorgt The Legend of Zelda steevast voor een strakke muzikale ondersteuning. Wie krijgt er geen tranen in de ogen bij het horen van de main theme van de serie? Ook Skyward Sword is voorzien van een uitermate sterke soundtrack, bestaande uit zowel oude als nieuwe deuntjes. Vrijwel elk muziekstuk slaat zoals gewoonlijk de spijker op de kop, maar verheft zichzelf tegelijkertijd boven het geluid van de vorige delen. Skyward Sword is namelijk de eerste Zelda die gebruik maakt van een orkestrale score. Het tilt de geweldige muziek naar een nog hoger niveau en geeft de franchise eindelijk het majestueuze geluid dat het verdient. Leuk detail: als je er vroeg genoeg bij bent, krijg je bij Skyward Sword gratis een CD met daarop stukken uit het Zelda-concert. Een aanrader!

Waardige toevoeging
The Legend of Zelda: Skyward Sword is niet de ondergang van de serie, maar juist een meer dan welkome revitalisatie. De verrassend goed werkende besturing voegt een tactische laag toe aan het vechtsysteem en maakt van elk gevecht een uitdaging. Dat resulteert in vernieuwende, doch traditioneel sterke gameplay die iedere Zelda-fan zal kunnen bekoren en een zeer gefocust avontuur oplevert. Dat avontuur is bovendien groots en ondergedompeld in een prachtige visuele stijl en misschien wel het beste geluid uit de serie. Nu maar hopen dat we niet nog zes jaar moeten wachten op een vervolg!