Sand Land Review - Mad Max en Dragon Ball in één

Anime is populairder dan ooit. One Piece, Jujutsu Kaisen, My Hero Academia, Dragon Ball; de keuze is reuze. De maker van laatstgenoemde kwam ooit ook met Sand Land, waar nu een actie-RPG met open-world is gemaakt. In onze Sand Land review ontdek je of de titel van de recent overleden mangaka-legende Akira Toriyama de moeite waard is.

Ontwikkelaar ILCA zal bij de start van de ontwikkeling van Sand Land nooit geweten hebben dat de game onder zo’n groot vergrootglas zou komen te liggen. De dood van Toriyama op 1 maart dit jaar zorgt ervoor dat alle projecten waaraan de naam van de Dragon Ball-bedenker extra in de schijnwerpers staan. In dat rijtje is Sand Land het eerste project dat verschijnt.

Sand Land is een game gebaseerd op de manga van Toriyama, die oorspronkelijk haar debuut maakte in 2000. Net als in de manga ga je met demonenprins Beelzebub op avontuur door het desolate gebied, genaamd Sand Land. Dat doet de spijkerharige, roze opdonder niet alleen.

In zijn reis wordt hij vergezeld door een oude man genaamd Rao, die aanklopt bij de jonge prins om hem te helpen om de zogeheten Legendary Spring te vinden, en mede-demoon Thief, die door Beelzebub gerekruteerd wordt wegens zijn kennis van het woestijnachtige gebied en zijn grijpgrage handjes. Zoals de naam al doet vermoeden is Thief een goede dief.

Wat volgt is een tof verhaal dat met een lekker tempo onder meer door het oorspronkelijke bronmateriaal werkt, maar ook zeker meer dan dat te vertellen heeft. Dankzij de kleurrijke cast en leuke dialogen blijf je dan ook geboeid spelen, zelfs als je jezelf actief door die dialogen moet worstelen.

Sand Land heeft namelijk een paar hele merkwaardige ontwerpkeuzes. Hoewel het verhaal, ondanks haar simplistische opzet, erg leuk is, moet je constant zelf op een knop drukken om de tekst verder gaat om een in-game cutscene verder af te laten spelen.

Je kunt wel wachten, maar dan speelt de game pas de volgende regel tekst af nadat je de zin zo’n twintig keer hebt gelezen. Het is alsof de game denkt dat je het leesniveau van een kleuter hebt. En dat is niet waar de gekke keuzes stoppen, maar dan moeten we het eerst hebben over het vechtsysteem.

In Sand Land heb je twee verschillende vechtsystemen, waarbij al snel duidelijk wordt dat de ene meer ontwikkeltijd heeft gekregen dan de andere. Sand Land excelleert bijvoorbeeld in haar tankgevechten, terwijl de vuistgevechten die Beelzebub geregeld meemaakt wat geforceerd voelen.

Het is immers een actie-RPG en dus vielen de hand-tot-hand-gevechten te verwachten, maar de uitvoering is relatief saai. Je hebt een snelle, zwakkere aanval en een sterkere, trage aanval. Hier kun je via een upgrade-systeem een handjevol extra aanvallen en combo’s aan toevoegen, maar heel interessant is het niet.

De uitdaging ontbreekt namelijk vaak bij de handgevechten, want de snelste manier om een vijand te verslaan is om aan de kant te rollen en vervolgens zo vaak mogelijk de snelle aanval te gebruiken. Zelfs de speciale krachten die je kompanen kunnen inzetten, voelen overbodig en vaak vergeet je dat deze er zijn.

Gelukkig zijn er wel nog tankgevechten, waarbij je naar verloop van tijd tal van verschillende gevechtsvoertuigen kunt bemannen om vijanden en bazen te verslaan. Stuk voor stuk zijn deze constant te upgraden met allerlei materialen die je vindt in de wereld, waardoor je jezelf daadwerkelijk sterker voelt worden.

Daarbij verschillen de voertuigen net genoeg in speelstijlen dat je geregeld schakelt tussen de verschillende opties. Gelukkig is het merendeel van het spel dan ook ingestoken op deze manier van vechten. Af en toe kan een strijd met een baas nagelbijtend spannend worden als je aanvallen niet goed weet te ontwijken of af te weren.

Toch zijn er ook wat gebreken te vinden in de tank-gameplay. Zo rijd je de helft van de tijd in een tank, maar zodra je, ook al is het maar voor vijf seconden, uitstapt en de tank uit je gezichtsveld raakt verdwijnt deze weer. Vervolgens moet je deze dan opnieuw oproepen, wat na verloop van tijd vervelend wordt.

Wat net zo irritant is is het feit dat je in tankgevechten altijd zelf moet herladen. Waar dit een normaal onderdeel is van iedere shooter moet je in Sand Land ook bij een compleet leeg magazijn nog steeds bewust de keuze maken om te herladen in plaats van dat de game dat automatisch doet.

Hoewel het soms lastig is om door de kleine irritaties heen te prikken, valt er wel genoeg plezier te beleven in Sand Land. Grafisch doet de game je vanaf het eerste moment denken aan Dragon Ball, of het nu Super of Z is. Ook zal de naam Dragon Quest door je hoofd schieten, want ook die stijl komt uit de pen van Toriyama en is ontzettend herkenbaar.

Toch doet de game met haar omgevingen ook denken aan Mad Max, al zijn er af en toe wat technische problemen zoals pop-in en belichting die niet lekker werkt. Net als de filmreeks van George Miller raas je in voertuigen door een woestijnachtige wereld, terwijl je op zoek bent naar water en kom je onderweg allerlei gekken tegen in een verder desolate vlakte.

In plaats van psychopaten hebben de zijpersonages van Sand Land veelal leuke karakteristieken en schotelen ze vaak zijmissies voor. Deze zijn vooral waardevol vanwege de beloningen die je hieruit krijgt in de vorm van materialen. Zonder deze materialen kun je namelijk vast komen te zitten in het hoofdverhaal doordat je nieuwe voertuigen zelf moet bouwen en daarvoor heb je de nodige grondstoffen nodig.

Onderaan de streep is Sand Land een lekker tussendoortje dat met de hakken over de sloot weet te slagen. Daarvoor mag ontwikkelaar ILCA de maker van Dragon Ball nog één laatste keer bedanken, want mede door het verhaal van Toriyama en zijn iconische grafische stijl weet de actie-RPG een charmante indruk achter te laten.

Deze overstijgt de frustraties maar net, want flink wat gebreken in de uitvoering doen je bloed soms toch koken. Dat is jammer gezien de desolate woestijngebieden in Sand Land vol gestopt is met zijactiviteiten die het hoofdverhaal leuk opbreken, zelfs als de missies zelf niet altijd bijster interessant zijn. Gelukkig weten de talloze tankgevechten hierin veel goed te maken.