The Elder Scrolls V: Skyrim - Dragonborn Review

Het is even geleden dat onze persoonlijke Dovahkiin, of Dragonborn, Kwibus weer op avontuur ging. Je kunt het hem moeilijk kwalijk nemen. Het grote kwaad is verslagen en hij kan een museum vullen met de zeldzame artefacten die hij verzameld heeft.

Maar deze keer is het een omgekeerde wereld, het avontuur zoekt voor de verandering Kwibus op. Twee leden van een mysterieuze cult zijn namelijk naar hem op zoek. Hij zou iedereen voor de gek houden door zich voor te doen als Dragonborn. Onmogelijk, aangezien een zekere Miraak de enige persoon is die drakenbloed door zijn aderen heeft stromen. Een paar Shouts en twee dode cultisten later gaat Dovahkiin Kwibus op zoek naar de leider van dit mysterieuze genootschap. Zijn speurtocht begint met een briefje die hem naar Raven Rock leidt.

Terug naar Morrowind
Bij het horen van de naam Raven Rock zullen bij Elder Scrolls veteranen de armhaartjes waarschijnlijk rechtovereind gaan staan. Raven Rock is een plaats in Morrowind, het land waar de derde Elder Scrolls game zich afspeelde. Veel van de plaatsen en gebieden die je in deze uitbreiding tegen zal komen klinken je dus wellicht herkenbaar in de oren. Het nieuwe stuk land dat de uitbreiding bevat staat los van de wereld van Skyrim, je kunt er alleen komen als je de oversteek maakt over een stuk water. Elke keer dat je dit doet dien je wel een bescheiden vergoeding af te staan aan een tolwachter.

Niet dat dit een groot probleem is; alles wat je nodig hebt om dit nieuwe avontuur tot een goed einde te brengen is in dit gebied te vinden. Omdat Solstheim, de naam van het stuk land, zich ook in het noordelijke gebied van Tamriel bevindt, lijken veel van de nieuwe vergezichten wel erg veel op die van Skyrim. Jammer, aangezien bijvoorbeeld de downloadable content van Oblivion je echt naar compleet andere plaatsen bracht. Gelukkig brengt het hoofdverhaal van Dragonborn je op bepaalde momenten wel naar een aantal unieke locaties die er behoorlijk vreemd uitzien, zoals de dimensie van Hermaes Mora.

Tentakelmonsters
Het gaat niet zo goed met de inwoners van Solstheim, een aantal mensen begonnen namelijk een tijdje terug ineens met het bouwen van geheimzinnige tempels. Tempels om Hermaes Mora te eren, de meester van het lot, en de demoon van kennis. Deze god sluit deals met Dragonborns, zoals Miraak, de eerste Dragonborn die zich verzette tegen de wil van de draken. Hermaes Mora heeft op het moment echter meer interesse in jou. Het duurt dan ook niet lang voordat je oog in oog met Hermaes Mora komt te staan.

De dimensie waarin deze zwevende oogbal woont kan zich meten met de bizarre wereld uit The Shivering Isles, een grote uitbreiding voor de vorige Elder Scrolls game, Oblivion. Het is een dimensie vol rare zwarte tentakels, bewegende gangen en zwevende pagina's uit boeken. Dit alles ziet er prachtig uit, en is een welkome afwisseling van de koude en kille wereld die je meestal doorloopt in Skyrim. Het aantal keren dat je hier komt is echter op één hand te tellen, het grootste deel van je tijd op Solstheim zal je dus doorbrengen op besneeuwde bergen en donkere kerkers.

Draken
Maar laten we eerlijk zijn, de grootste trekpleister van deze DLC is natuurlijk de toevoeging van berijdbare draken. Vanaf een bepaald moment in het hoofdverhaal krijg je een Shout die je draken laat temmen, waardoor je vervolgens op de nek van je geschubde vriend kunt klimmen. Onze paarden hadden we al op stal gezet, wie gaat er immers op een knol rijden als je er ook voor kan kiezen om op een vuurspuwend monster de wereld te doorkruisen? De tegenvaller was dan ook groot toen we eindelijk plaatsnamen op het schubbige dier. De besturing is knullig, de draak lijkt een eigen wil te hebben, en je kunt maar in een klein gebied vliegen voordat het beest automatisch omkeert. De game probeert dit gebrek aan bewegingsvrijheid op te vangen door de mogelijkheid toe te voegen om te 'fasttravellen' terwijl je op een draak zit. Het vliegen op de rug van een draak blijkt dus slechts een leuk extraatje te zijn, en dus niet de nieuwe manier van reizen waarop wij hadden gehoopt.

Veel content
Zoals wel vaker bij een Elder Scrolls game het geval is, valt er veel meer te beleven dan alleen het hoofdverhaal. In het eerste uur dat we rondliepen op Solstheim vulde het quest log zich met allerlei nieuwe side-quests, waarbij je kennis maakt met nieuwe interessante figuren, nieuwe wapens en armor, en nieuwe vijanden. Zo kunnen onschuldig uitziende wandelaars ineens veranderen in 'Werebears', een soort weerwolven, maar dan net iets gevaarlijker. Ook werden we onaangenaam verrast toen we een kist wilden openen die middenop de weg stond. Uit twee houten kratten naast die kist sprongen ineens een stel vijanden die ons met speren begonnen te bekogelen.

Nieuw genoeg
Momenten als deze zorgen ervoor dat Dragonborn net nieuw genoeg is om interessant te blijven voor de tientallen uren die je zoet kunt zijn met deze uitbreiding. Het vliegen op een rug van een draak mag dan behoorlijk tegenvallen, deze uitbreiding geeft je weer genoeg redenen om terug te keren naar de prachtige wereld van Tamriel. Het hoofdverhaal is spannend en brengt je naar bizarre plaatsen, en de vele side quests zijn van een zelfde niveau als we van Elder Scrolls games gewend zijn. Veel tijd om te rusten voor Dovahkiin Kwibus is er dus niet, Miraak verslaat zichzelf immers niet.