The 15:17 to Paris Review (Blu-ray) - Klungelige saaiheid

Op 21 augustus 2015 verliet een trein het station in Amsterdam met als bestemming Parijs. Tijdens de reis probeerde Ayoub El Khazzani een terroristische aanval uit te voeren. In The 15:17 to Paris review lees je of is het waargebeurde verhaal over de helden van de aanval wisten tegen te houden het waard is om op blu-ray in huis te halen.

Met The 15:17 to Paris heeft regisseur Clint Eastwood meer dan ooit een eerbetoon willen maken richting de Amerikaanse helden. Niet alleen was het verhaal van de aanslag interessant genoeg, maar hij besloot daarbij ook nog eens dat de Amerikanen die de aanslag stopten zelf de rollen moesten spelen. De vraag is of die keuze de film positief of negatief bëinvloedt.

Dit is niet de eerste keer dat Eastwood een film regisseert waarbij een waargebeurd verhaal wordt vertaald naar het witte doek. De afgelopen vier jaar heeft hij inclusief The 15:17 to Paris drie films geregisseerd die dit deden. Hiervoor regisseerde hij namelijk ook American Sniper en Sully. We hebben dan ook een American Sniper review en Sully review voor als je wil weten hoe Clint Eastwood die films regisseerde.

Waar Eastwood met American Sniper verschillende Academy Awards nominaties wist te vergaren, wordt dat lastiger met The 15:17 to Paris. Dit komt doordat de film op vele aspecten teleurstelt. Toch weet Eastwood met een aantal prachtige shots en door het tonen van de actie een gevoel van realisme in beeld te brengen.

Het waargebeurde verhaal van Spencer Stone, Alek Skarlatos en Anthony Sadler is een interessante setup. Het is alleen jammer dat deze erg middelmatig wordt uitgewerkt. Door middel van kleine flash-forwards houdt Eastwood de kijker zoet voor de spanning die komen gaat. Het is alleen wel een lange rit voordat je dit spannende punt bereikt.

Wanneer we dan ook het perron bereiken en de trein instappen op weg naar de mislukte aanslag zijn alle ogen gericht op wat er gebeuren gaat. Hier is waar je de hele film naar uitkijkt en je zit vanaf dat moment op het puntje van je stoel. De treinscène levert dan ook direct het beste moment van de film op, dankzij goede regie en overtuigend acteerwerk.

Dit kan niet gezegd worden voor de rest van de film, want de scène staat in grote delen los van de rest van de film. Het verhaal focust zich namelijk totaal niet op de treinaanslag zelf, maar op het levensverhaal van Spencer Stone en zijn vrienden. We zien specifiek het verloop van Stone’s leven en hoe hij samen met Skarlatos en Sadler in de trein is beland.

Het levensverhaal is alleen doodsaai, omdat we er alleen achter komen dat Stone een met oorlog geobsedeerde wijsneus is. Er zijn maar zelden momenten waarop hij daadwerkelijk oprecht overkomt. Die momenten ontstaan alleen wanneer hij het scherm deelt met Skarlatos en Sadler.

In deze momenten zijn de helden alleen echt overtuigend betreffende het acteerwerk, omdat ze elkaar daadwerkelijk kennen. In vrijwel elke andere scène weten ze minimale overtuigingskracht te brengen. Alle drie zijn totaal niet charismatisch en hebben nauwelijks het vermogen om emotie uit te drukken.

Je zou over het acteerwerk heen kunnen kijken, omdat de rollen vertolkt worden door de daadwerkelijke helden van de aanslag. Toch had Eastwood beter kunnen kiezen om professionele acteurs in te huren, want het acteerwerk van de helden is op zijn best middelmatig. Het contrast met de rollen die vertolkt worden door Judy Greer (Ant-Man) en Jenna Fischer (The Office) is dan ook erg groot en zelfs storend wanneer Stone in een emotionele scène acteert tegenover Greer.

Het is vanaf begin af aan duidelijk dat Eastwood goede bedoelingen heeft met het vertalen van de ongelofelijk heroïsche daad. Het is alleen teleurstellend dat hij zijn vaker terugkomende thema’s er zo dik bovenop legt. Net als in American Sniper zijn patriottisme en geloof steunpalen. Deze keer ligt het er alleen zo dik bovenop dat je het gevoel hebt alsof je met een roestige koekenpan op je hoofd wordt geslagen.

Natuurlijk is het belangrijk om de achtergrond van de karakters te weten. Dat vaderlandsliefde en geloof daar een rol in spelen kan dan ook zeker uitgelicht worden. Het wordt alleen zo erg opgeblazen dat in het specifiek Stone tweedimensionaal wordt. Stone’s drijfveer lijkt volledig te rusten op het feit dat hij van het leger houdt en zijn gevoel van het hebben van een voorbestemming.

Ondanks de kritiek, is het wel zo dat de Blu -ray versie nog wel iets leuks te bieden heeft en dat is een extra optie op de blu-ray. Een interview met de overlevers, niet alleen de échte helden, maar ook degene die is neergeschoten en bijna het leven had gelaten. Het is tof om te zien wat de mensen gedacht hebben op het belangrijke moment, iets wat echter overkomt in een interview dan in een geacteerde film. Alleen is die extra feature interessanter dan de hele hoofdfilm zelf en dat is natuurlijk een beetje gek.

Met The 15:17 to Paris laat Eastwood wederom zien dat hij weet hoe hij scènes in beeld moet brengen, wat tot een spannende actiescène leidt. Het is doodzonde dat de film een langdradige opbouw heeft die tot een saai verhaal leidt. Dit wordt alleen maar verslechterd door matig acteerwerk en het klungelige gebruik van Eastwoods veelgebruikte thematiek.