Star Raiders Review

Star Raiders is een game die in 1979 uitkwam op de Atari 2600 en destijds een van de eerste space-shooters was. Daarmee heeft de game veel invloed uitgeoefend op het genre en games in het algemeen. Het is dus niet gek dat veel critici nog altijd lyrisch zijn over dit spel en de titel zelfs wordt zelfs een van de meest belangrijke games ooit genoemd. Nu, 32 jaar later, verschijnt er een reboot van het spel. Kunnen we wederom lyrisch zijn?

Uitgever Atari noemt Star Raiders een eerbetoon aan het origineel, terwijl het tegelijkertijd een bijzondere ervaring biedt met intense gevechten, radicale transformaties en een aangrijpende verhaallijn. Daar is uiteindelijk maar weinig van terug te zien, want de game voelt meer aan als een port met verbeterde graphics dan een geheel nieuw spel. En dat bedoelen we niet positief.

Aangrijpend verhaal?
In Star Raiders kruip je in de rol van een jonge rekruut, die te midden van een oorlog tegen buitenaards gespuis de mensheid moet zien te redden. Door het uitvoeren van verschillende missies moet je niet alleen het menselijk ras beschermen, maar ook stap voor stap de vijand terugdringen. Dat klinkt weliswaar als een goede bodem voor een aangrijpend verhaal, maar de game heeft op dat gebied helaas weinig om het lijf. Dat komt voornamelijk doordat er nauwelijks van een verhaal gesproken kan worden. De verschillende scènes waarin de gebeurtenissen zich ontvouwen zijn niet veel meer dan een stel statische tekeningen die aandoen als een snel in elkaar gedraaid storyboard, aangevuld met wat saaie teksten. Geen moment worden die gebeurtenissen ook maar enigszins interessant en de tekeningen zijn slechts een slap excuus voor een verhaal.

Intense gevechten?
Natuurlijk is het jammer dat het verhaal een aanfluiting is, maar in Star Raiders draait het om de ruimtegevechten. Sterker nog, het origineel had niet eens een verhaal. Schieten, daar ging en gaat het nog altijd om. Het is daarom des te pijnlijker te moeten melden dat de gameplay bijna net zo saai is als de oninteressante filmpjes en teksten. Dat komt mede doordat de actie erg snel repetitief wordt. Bijna elke missie vraagt hetzelfde van je: schiet een bepaald aantal vijanden kapot of schiet stukjes van de zijkant van een enorm ruimteschip. Vrijwel het enige wat je in deze game doet, is het achterna zitten van door gele of rode driehoekjes omringde schietschijven en dat gaat snel vervelen.

Een groot nadeel is daarbij dat je niet dood kunt. Je schip kan weliswaar opgeblazen worden, maar je respawnt gewoon weer zonder enige vorm van straf. De afgeschoten vijanden zijn nog altijd dood, je krijgt geen minpunten, niets; er is geen enkele manier waarop sterven een negatieve invloed heeft. Dat neemt natuurlijk alle noodzaak tot tactiek of voorzichtigheid weg. Waarom zou je die inkomende raket ontwijken of proberen vijanden systematisch uit te schakelen? Je kunt toch wel verder. Het is vrijwel onmogelijk echt dood te gaan en dat zuigt meteen alle uitdaging uit de gevechten.

Het zorgt er tevens voor dat de gevechten niet intens zijn. Doordat er geen consequenties meer zijn, is ook de spanning weg. Daarbij helpt het niet dat de besturing deels erg vreemd is, waardoor de potentieel spannende dogfights in misselijkmakende draaifestijnen veranderen. Een korte uitleg: om omhoog en omlaag te gaan kun je gewoon het linker pookje in die richtingen bewegen. Door diezelfde stick echter naar links of rechts te bewegen, gaat je schip plotseling zijwaarts rollen. Normaal naar links of rechts sturen zit er dus niet in. Dat resulteert tijdens het achtervolgen van een vijand in een misselijkmakend, tegenwerkend en onaangenaam schouwspel. Het continue geluid van tientallen laserstralen verergert die chaos nog eens.

Radicale transformaties?
Het is daarom een verstandige keuze meerdere speelstanden in de game te implementeren. Naast de bovengenoemde ‘Attack’-modus zijn er ‘Assault’ en ‘Turret’, die beide een stuk langzamer doch beter zijn. Bovendien kun je die met een combinatie van beide sticks besturen en gaat je schip niet plotseling rollen. Door in een van die modi te spelen kun je het misselijkmakende aspect voorkomen. Je zult dan echter wel de snelheid moeten missen, waardoor ook deze standen al snel saai worden. Het simpelweg uit de lucht schieten van tegenstanders is immers niet erg spectaculair. Het is echter wel een functionele toevoeging, aangezien het vrijwel onmogelijk is in Attack-modus deeltjes van een enorm ruimteschip af te schieten. Op die momenten zul je noodgedwongen je snelheid moeten minderen en dan komen de andere speelstanden als geroepen.

Daarbij moet gezegd worden dat die enorme ruimteschepen enige sfeer aan deze anders vrij sfeerloze game toevoegen. Een aantal elementen die door de ruimte zweven zijn erg aardig ontworpen en geven je het gevoel dat er inderdaad leven in de ruimte is. Dat betekent overigens niet dat alle missies sfeervol zijn: vaak zijn alleen de normale, kleine ruimteschepen van de partij en die zijn óf te ver weg óf veel te snel om goed te kunnen zien. Die zul je enkel herkennen als rode en gele driehoekjes, aangezien die de doelwitten aangeven. Voor de rest heeft de ruimte bar weinig te bieden en daarmee valt natuurlijk weinig sfeer te creëren. Desondanks getuigt het van kunde dat de momenten die daartoe gelegenheid geven, enigszins sfeervol zijn.

Meer port dan reboot
Star Raiders voelt meer aan als een port van het originele Atari 2600 deel dan een reboot daarvan. Het spel kent weliswaar hedendaagse graphics die af en toe sfeervol zijn, maar verder doet niets vermoeden dat het hier een geheel nieuwe game betreft. De verhaallijn is een aanfluiting, de gameplay mist elke vorm van variatie of uitdaging en de besturing is deels erg vreemd. De verschillende speelstanden verhelpen dat laatste probleem weliswaar een beetje, maar dan nog is dit een zeer saaie game die het spelen absoluut niet waard is. Om een oude held succesvol uit de sloot te halen, moet er veel meer gebeuren dan slechts het minimale.