Malavita (film) Review

Verwarring! Deze film is bekend onder twee namen. De ene is, zoals je hierboven leest Malavita, maar hij wordt in Amerika “The Family” genoemd. Als de namen al zo vaag zijn, hoe is de film dan?

Malavita is niet alleen een film, maar ook een boek geschreven door Tonino Benacquista. Beide draaien om een Amerikaans gezinnetje dat naar een nieuw huis verhuist in Frankrijk. Een gewone vader, moeder en twee schatten van kinderen. Zo lijkt het tenmiste. In de film kom je er al gauw achter dat het gezin vaak van huis wisselt. Het zijn namelijk nogal een stel heethoofden. Zo steekt moeders een supermarkt in de fik als zij een stel Fransen gemeen hoor praten over haar Amerikaanse roots en slaat de knappe dochter een gast in elkaar met een tennisracket als hij haar niet netjes naar huis brengt.

Het lijkt nu wellicht alsof de vrouwen de baas zijn, maar zo is het niet. In Malavita is een overduidelijke hoofdrol voor de man des huizes. Hij is namelijk de persoon waardoor de familie steeds moet verhuizen. Hij is een uit de school geklapte ex-maffiacrimineel die van de politie getuigenbescherming krijgt, omdat zijn ex-collega’s niet bepaald blij met hem zijn nadat hij de ‘familia’ de rug toekeerde. Het is natuurlijk de bedoeling dat ze niet gevonden worden, maar of ze dat zo lang kunnen volhouden?

Het klinkt zo allemaal erg serieus, maar dat valt reuze mee. Malavita is zeker weten als comedy bedoeld en zal je ook regelmatig aan het grinniken maken. Vooral omdat de acteurs die er inspelen er geknipt voor zijn. Neem bijvoorbeeld hoofdrolspeler Robert De Niro, die als Fred Blake een loodgieter compleet tot pulp slaat en tegen zijn vrouw Maggie (gespeeld door Michelle Pfeiffer) poeslief zegt dat hij hem niet heeft vermoord, maar zelfs naar het ziekenhuis heeft gebracht. Als Maggie daarop opmerkt dat ze nu niet weet wie de waterleidingen moet maken, zegt hij: “Maar hij liet je wachten, schatje.” Juist omdat De Niro natuurlijk geknipt is als ex-maffiamagnaat en nog steeds niet bepaald op het rechte pad is, verandert elk lieflijk gebaar naar zijn familie, de man direct in een teddybeer. Zeer aandoenlijk.

De Niro kijkt De Niro
Regisseur Luc Besson (The Fifth Element, Léon) weet ons ook op leuke wijze te herinneren aan de indrukwekkende carrière van De Niro. Fred is namelijk op een bepaald moment in de film naar Goodfellas aan het kijken met politieagent Robert Stansfield (gespeeld door Tommy Lee Jones). Een film waarin De Niro ook een hoofdrol speelt. Helaas kunnen we verder niets verklappen over dat momentje in de film, maar wij vonden het een van de hoogtepunten.

Helaas heeft Malavita wel last van een probleem waar meer films (en series) last van hebben. Het begin is geweldig. Lekker snel worden de personages neergezet en er gebeurt er van alles waardoor je alleen maar meer en meer in het verhaal gezogen wordt. En vervolgens kakt het in. De makers lijken even vergeten te zijn dat ze het publiek moeten blijven boeien. De personages doen wat normaler dan eerst en dit is het moment waarop mensen in slaap vallen (als je een bioscoopslaper bent, tenminste). Plotseling is er dan weer een keerpunt waarop een climax is, of in ieder geval iets boeiends gebeurd, en dan is het weer hartstikke leuk is tot aan het einde.

Schone schijn
Wat deze film vooral aantrekkelijk maakt, is het verschil tussen een gezin dat aan de buitenkant hartstikke leuk en normaal is, maar van binnen van alles aan het bekokstoven is. Niet zozeer als gezin, maar juist alle aparte individuen. Ze doen ten opzichte van elkaar namelijk alsof ze zo poeslief zijn, als ze de buitenwereld willen laten denken. Vooral de dochter van Frank en Maggie, Belle (gespeeld door Glee’s Dianna Agron) zal je goed bijblijven, want met haar Bambi-achtige schoonheid windt ze iedereen om haar vingertje waardoor je denkt dat ze een bepaald type is, dat ze helemaal niet blijkt te zijn.

Tot slot nog een kleine waarschuwing: je moet deze film wel met een korreltje zout nemen. De essentiële gebeurtenissen in deze film zijn af en toe compleet van de pot gerukt, veel te toevallig en totaal ongeloofwaardig. Geniet daar juist van, want dat is wat Malavita leuk maakt. Hij is aan de ene kant voorspelbaar, maar aan de andere kant zitten er steeds verrassende momentjes in. Zo zit er redelijk wat hard geweld in deze speelfilm, die ook vaak schattig en grappig is. Het is een erg leuke mix.

Om toch nog even terug te komen op de Europese naam van de film, Malavita is de naam van de hond van Frank. Het is een prachtige herdershond die elke keer als Frank iets doet wat niet door de beugel kan, een close-up krijgt. Je ziet als kijker die hond een afkeurende blik hebben. Wat wel jammer is, is dat die hond aan het begin veel wordt ingezet, maar eigenlijk verder weinig aandacht krijgt. Je vraagt je af waarom die hond toch Malavita heet en waarom die hond toch altijd bij Frank is als hij iets slechts doet. Dat is het enige wat aan het einde van de film voelde als een onafgesloten hoofdstuk.

Vreemde, maar fijne mix
Menig filmrecensent kan Malavita niet zo goed waarderen. Velen vinden die vreemde mix van crimi, comedy en zelfs wat romcom-elementen maar niets. Hoewel de film wel de typische Hollywood-drie-aktes-opbouw heeft (waarvan de tweede akte dus ietwat slaapverwekkend is), toont regisseur Besson wel ballen door diverse genres te mixen in deze film. Het is dus moeilijk om de film aan te duiden. Doe je dat niet en neem je de film niet te zwaar, dan is Malavita een heel vermakelijke, leuk geacteerde speelfilm vol kleine verrassinkjes.