Goodbye Deponia Review

Leven op een grote vuilnisbelt, wanneer je er plots achterkomt dat er een oord bestaat waar het niet iedere minuut van de dag stinkt. Of leven in een schoon paradijs zonder te weten dat er mensen zijn die hun hoofd boven water proberen te houden in het afval. Het klinkt bizar, maar het overkomt de avonturier Rufus en de wonderschone Goal in de Deponia serie. De eerste twee delen zijn al een tijdje verkrijgbaar, maar nu wordt na al die tijd de trilogie definitief afgesloten door Goodbye Deponia. De vraag is of dit een afscheid is om nooit te vergeten.

Het Duitse Daedalic Entertainment mag zich onderhand wel koning noemen van de point-and-click avonturengames. De studio heeft prachtige titels uitgebracht, zoals The Night of the Rabbit, Edna & Harvey en de Deponia serie. Over laatstgenoemde franchise waren wij tot nu toe heel erg te spreken. Het eerste deel Deponia wist een prachtige 8,5 te halen en het tussenkindje Chaos on Deponia deed het met een 8,0 ook niet bepaald slecht. Het is nu echter tijd voor de grote afsluiter van de trilogie die, zoals je wel kunt merken, hoge verwachtingen oproept bij ons. Maar als afsluiter ligt er natuurlijk een hoop druk op de schouders van de game, dus weet Goodbye Deponia die verwachtingen wel waar te maken?

Bloeiende liefde
In Deponia volgen we de avonturen van Rufus en Goal. Goal is een inwoner van het ruimtestation Elysium die vertrekt naar de vuilnisplaneet Deponia om onderzoek te doen naar de levensvormen daar. Wat ze echter niet had verwacht, is een grote samenleving aan te treffen vol met mensen die deze hoop afval als hun thuis beschouwen. Het is hier waar Goal de klungelige Rufus ontmoet die op slag verliefd op haar wordt. Of beter gezegd, verliefd op het luizenleventje op Elysium dat hij via Goal kan verkrijgen. Wat volgt is een strijd om eerder op Elysium te komen dan Goal’s verloofde Cletus die van plan is om samen met het Organon leger de planeet Deponia op te blazen.

In Goodbye Deponia komt deze reis eindelijk tot zijn einde en worden de laatste maatregelen getroffen voor de terugreis van Goal en Rufus naar Elysium. Iets dat net als vanouds weer erg grappig in beeld wordt gebracht, onder andere door de briljante conversaties. Rufus vindt zichzelf namelijk helemaal het einde en weet zichzelf desalniettemin altijd in de problemen te werken. Iets dat keer op keer voor veel stress zorgt bij andere personages. Maar gek genoeg komt toch altijd alles weer goed. Het ene ongeluk heft het andere ongeluk weer op zullen we maar zeggen. Het moge van oorsprong dan wel Duitse grappen zijn, maar zelfs in de Engelse vertaling blijft Goodbye Deponia de humor van de vorige games behouden.

Hetgene waar we iets minder over te spreken zijn, is het einde. Van de afsluiter van de trilogie hadden we wel wat meer verwacht dan wat er nu wordt voorgeschoteld. Je blijft simpelweg met heel veel vragen achter over alle karakters, waaronder hoofdpersoon Rufus. Sommige personages verdwijnen en andere maken weer hele rare en plotselinge ontwikkelingen door. We zullen verder niets verklappen, maar een succes kunnen we het zeer zeker niet noemen.

Net iets te ingewikkeld
Deponia is een point-and-click avonturengame, wat betekent dat je allerlei objecten en voorwerpen vindt die je met elkaar en met de omgeving moet combineren. Op basis hiervan worden allerlei puzzels en opdrachten gemaakt die je op moet lossen om verder te komen in het verhaal. Iedereen die wel eens een point-and-click game speelt, weet dat een goede balans in deze puzzels erg belangrijk is. De opdrachten moeten lekker uitdagend en tegelijkertijd ook logisch zijn, zodat je niet lukraak op dingen gaat klikken als laatste wanhopige poging om iets op te lossen.

Bij Goodbye Deponia worden beide punten gerepresenteerd. Enerzijds zijn er briljant verzonnen opdrachten die jouw hersens flink laten kraken, maar daarnaast zijn er ook puzzels die je tot waanzin drijven omdat de oplossing simpelweg niet logisch is. Er wordt dan gevraagd om objecten te combineren waar je zelf nooit op zou zijn gekomen. Vooral tegen het einde van de game wanneer Rufus zich kloont en je met drie verschillende hoofdpersonages rondloopt. Begrijp ons niet verkeerd, dit vormt zeker een leuk onderdeel in de game, maar de puzzels die hieruit voortkomen zijn vreselijk vergezocht, omdat ieder personage andere objecten vindt die ze weer onderling moeten ruilen voor bepaalde opdrachten. De mogelijkheden worden hierdoor vreselijk groot en een oplossing zoeken daarmee erg moeilijk.

Beste alwetende verteller ooit
Audiovisueel gezien is Goodbye Deponia wél weer een regelrechte topper. De tekenstijl die Daedalic Entertainment hanteert is erg cartoony en leent zich perfect voor alle grappen en fratsen van Rufus. De emoties komen hierdoor ook erg goed naar voren, zoals terug is te zien bij een vreselijk overspannen piraat en een oude vriend die paniekaanvallen krijgt als hij alleen de naam Rufus al voorbij hoort komen. Deze stijl helpt bovendien het puzzelen heel erg. Er zijn altijd veel objecten te vinden in de omgeving en door deze manier van vormgeven is alles goed van elkaar te onderscheiden. Het enige dat voor ons gevoel nog wel iets beter kan, zijn de animaties van alle personages. Alle bewegingen komen op dit moment nog een beetje houterig over en niet ieder personage staat even realistisch in zijn omgeving.

Op het gebied van audio is Goodbye Deponia eveneens erg sterk geworden. Bij ieder gebied komt weer een nieuwe passende soundtrack naar voren en om de zoveel tijd wordt het verhaal onderbroken en samengevat door een soort zingende alwetende verteller. Deze bebaarde man was in de eerdere delen ook al terug te vinden en zingt op een grappige manier over de gebeurtenissen die hebben plaatsgevonden. En het klinkt bovendien niet eens zo slecht.

De minste van de drie
Al met al is Goodbye Deponia niet de afsluiter geworden die voor een knallend einde zorgt, maar een totale mislukking kun je het ook niet noemen. De game is namelijk net als zijn voorgangers weer heerlijk om te spelen met een gezonde dosis humor. Het verhaal wordt weer erg grappig gebracht door alle dialogen en het hoofdpersonage Rufus weet zichzelf met iedere stunt weer te overtreffen. Het is daarom jammer dat het einde nog zo veel vragen onbeantwoord laat. Bij het onderdeel puzzels laat de studio ook wat steken vallen met opdrachten die gewoonweg te vergezocht zijn. Uiteindelijk is Goodbye Deponia een game geworden die zichzelf door de grote hoeveelheid grappen niet zo serieus neemt en dat is precies de creativiteit die de game-industrie wel kan gebruiken.