Hitman: HD Trilogy Review

Er zijn tientallen liters polijstmiddel doorheen gegaan in het proces om de kale knikker van Agent 47 op te poetsen. Agent 47 heeft een hele makeover gekregen en uiteindelijk ook een nieuw HD-jasje aangetrokken. Helemaal fris en fruitig begint hij weer opnieuw aan zijn avonturen. Maar wordt de beste sluipmoordenaar ter wereld onderhand niet te oud om deze historische missies te voltooien?

De hoeveelste gamecollectie is dit nu al? Maar als Hitman: Absolution ons één ding heeft bewezen vorig jaar, dan is het wel dat we nog lang niet willen dat Agent 47 met pensioen gaat. Daarom kunnen we nu genieten van zijn oude avonturen in Hitman: HD Trilogy. Deze collectie is gevuld met Hitman 2: Silent Assassin, Hitman: Contracts en Hitman: Blood Money. Het eerste deel is niet aanwezig omdat deze nooit op de consoles, maar enkel op de PC is uitgebracht. Dan nog houd je drie games over die tien jaar geleden hartstikke hip waren. Wij onderzochten of ze de tand des tijd overleefd hebben.

Een van de beste stealth games
Waar beter te beginnen dan bij het tweede deel uit de Hitman franchise. Silent Assassin stamt alweer uit het jaar 2002 en heeft sindsdien een flinke fanclub achter zich weten te spannen. Terecht ook, Silent Assassin was misschien wel de beste game uit de hele franchise. Teruggaan naar de oude missies voelt dan ook meer als een nostalgietrip dan dat we een of andere oude game hebben afgestoft. In het verhaal volgen we 47 terwijl hij alles op alles zet om zijn vriend Vittorio te redden. 47 treedt weer in dienst als huurmoordenaar en in 21 missies hoopt hij dichter bij de waarheid te komen over wat er nu met zijn vriend gebeurd is.

Wat meteen opvalt, is dat een game van elf jaar oud er niet beter uit komt te zien als je er een HD-versie van maakt. Alles is hoekig en vlak. Het ziet er lekker scherp uit door de verhoogde resolutie, maar echt van toegevoegde waarde is deze update niet. De game ziet er precies hetzelfde uit als in 2002 en je begrijpt dat dat voor onze maatstaven nu best slecht is. Wat gelukkig ook niet veranderd is, is de gameplay. Dus ondanks dat het er niet al te afgewerkt uitziet, speelt het wel nog steeds erg lekker. Maar ook hier slaat de oudheid een beetje toe, want in de nieuwere delen voel je het er steeds op vooruit gaan.

Toch voelt in deze collectie Silent Assassin nog steeds aan als de beste game. Een van de reden waarom is de hoeveelheid content. 21 missies is erg veel en je bent ongeveer vijftien uur bezig om de hele game uit te spelen. Daar mag je nog een hoop uren bij optellen als je het geduld hebt om iedere missie als ‘silent assassin’ te voltooien. Dit houdt in dat je jouw missie voltooid zonder dat ook maar iemand doorheeft dat jij aanwezig bent geweest. Dat is het zeker waard, want niets voelt zo goed in een Hitman game als het eindigen in pure perfectie.

Meer van hetzelfde
We trekken er niet zo zwaar aan dat de allereerste Hitman game niet bij deze collectie inbegrepen zit omdat je in Contracts een aantal van dezelfde missies mag voltooien. Het gaat namelijk niet zo goed met 47 in het begin van Contracts. Hij is gewond en heeft last van flashbacks. In die terugblikken moet 47 een aantal van zijn eerste missies opnieuw doorleven. Dit wordt aangevuld met missies in de tegenwoordige tijd om er één spannend geheel van te maken.

Het heeft twee jaar geduurd na het uitbrengen van Silent Assassin totdat Contracts op de markt kwam. Genoeg tijd om een mooie game te maken, maar – zo blijkt – niet genoeg om echt iets nieuws te doen. Contracts is meer een verbeterde en uitgebreide aanvulling op Silent Assassin. De gameplay is vrijwel onveranderd en behalve een hoop nieuwe wapens en manieren om te moorden gebeurt er niets drastisch nieuws vergeleken met het vorige deel. Er zijn maar twaalf missies en als je daarbij neemt dat daar een aantal van gerecycled zijn snap je dat het wat karig aanvoelt.

Silent Assassin was echter helemaal geen slechte game, dus is meer van hetzelfde dan echt zo een ramp? Nee, niet echt. Het is zeker een minpunt, maar er is mee te leven. Je krijgt evengoed weer een lading aan ongelooflijk uitgebreide missies waarin jij zelf kunt beslissen hoe je toe zult slaan. Ook hier blijft geduld een van de beste manieren om een hoge score te halen. Tien keer dezelfde missie spelen om erachter te komen hoe je het beste je gang kunt gaan is geen uitzondering. Gelukkig kun je tijdens de missie een aantal keer opslaan zodat je niet steeds compleet alles opnieuw hoeft te doen.

De grootste vooruitgang
Daarmee komen we aan bij de laatste game uit deze collectie. In Hitman: Blood Money beleven we enkele van de hoogtepunten uit de carrière van 47. Hij wordt er ingeluisd en terwijl diegene over jou aan het vertellen is, mag jij de missies spelen. Een mooi excuus om ongezien weer een aantal targets te vermoorden. Blood Money verscheen twee jaar na Contracts, maar is technisch gezien een hele stap voorruit. Vooral als je het vergelijkt met het verschil tussen Silent Assassin en Contracts. Blood Money is duidelijk een stap in de richting van wat Absolution later wordt.

De missies zijn wat duidelijker geworden en je wordt wat minder in het diepe gegooid. De opties zijn nog steeds eindeloos, maar de gameplay is wat meer vergeeflijk. Als je bang bent dat de uitdaging daardoor mist, moet je de moeilijkheidsgraad maar verhogen tot een punt waarop zelfs de beste huurmoordenaar een erg goed plan moet uitstippelen om de benaming ‘silent assassin’ te verdienen. Het speelt wat soepeler dan de voorgaande delen al laat het voor de normen van nu toch nog wel te wensen over.

De grootste stap die gemaakt is sinds Contracts is op grafisch niveau. Waar Silent Assassin en Contracts er in HD gewoon slecht uitzien, kan Blood Money nog net door de beugel. Het hoofd van 47 is al bijna vloeiend rond. De mogelijkheid om vijanden op te bergen in kisten en de verbeterde combat-mogelijkheden sommen de rest van de verbeteringen op. Blood Money is zeker een goede game en eigenlijk de enige die na de HD-remake nog een beetje mee kan komen. Niet zo gek natuurlijk, want Blood Money verscheen in 2006 al op de Xbox 360. Daarmee is het dus niet een echte 'HD-remake.'

Goede games, slechte HD Trilogy
Wat we bij Hitman: HD Trilogy kunnen concluderen is hetzelfde als we eerder bij Tom Clancy's Splinter Cell HD Trilogy deden. Losstaand en in hun eigen tijd bevat deze collectie stuk voor stuk fantastische games die iedere stealth liefhebber gespeeld zou moeten hebben. De games zijn echter zwaar verouderd en komen nog maar met moeite mee met de huidige standaarden. Het HD-jasje is minimaal aanwezig en zonder daadwerkelijke updates weet deze verzameling het niet te redden. Dus nogmaals: het zijn geweldige games, maar deze HD-collectie stelt toch wat teleur.