Shadows of the Damned Preview

Demonen jagen. Het zal niet ieders hobby zijn, maar als er eenmaal demonen op onze wereld zijn dan moet iemand dat doen. Net als dat er altijd wel iemand moet zijn die de riolering controleert, of de recensie van ‘Barbie gaat op Ponyles’ schrijft. In het nieuwe spel Shadows of the Damned ga je op jacht. Demonen jacht. In een zeer grimmige sfeer. Eind deze maand kan het allemaal.

Een nieuwe third-person shooter voor de Xbox 360 en PlayStation 3. En behoorlijk over-the-top. Het hoeft allemaal niet zo realistisch. Het mag allemaal in een stijltje à la Tarantino. Tarantino is de beroemde regisseur van onder andere Inglourious Basterds en Death Proof. Geweld met een knipoog. Diepzinnige humor. Dat is Tarantino’s stijl. En die kant wil ontwikkelaar Grasshopper op. En hoe. In het ontwikkelingsteam zit onder andere Suda51 (bekend van No More Heroes) en Mikami (Resident Evil 4). Dat kan toch alleen maar goed komen?

Een verhaal over een jongen met een motor
Garcia Hotspur. Een demonjager die met zijn stoere motor de wereld wel aankan. Althans, dat denkt hij. Je kunt hem geen ongelijk geven. Met zijn vaste maat Johnson, die ontsnapt is uit de Underworld (de thuishaven van de griezels, oftewel de hel), vermoordt hij de ene demon na de ander. De demonen zijn best wel bang voor hem. Maar ja, dan bestaan er altijd van die eigenwijze demonen die het allemaal beter weten. Of zelfs beter kunnen. Dat heeft Garcia Hotspur geweten.

De ultieme badass, wiens naam vooralsnog niet bekend is, weet Garcia's huis te infiltreren en zijn knappe vriendin weliswaar op te eten, maar dan zonder haar dood te laten gaan. Gewoon weg. Dag lieveling. Het wordt de nachtmerrie van Garcia. Hij moet naar de Underworld om zijn vriendin op te halen. En om de demonen een lesje te leren. Dat gaat natuurlijk niet gemakkelijk af. Het wordt, nogmaals gezegd, een werkelijke nachtmerrie. Eentje die lang zal duren.

Geïnspireerd door vele games en films
De Japanse ontwikkelaar Grasshopper is van plan om van Shadows of the Damned geen typisch Japanse horrorgame te maken, maar juist eentje die voor de Westerlingen vertrouwd aanvoelt. Het is alsof het merk Heineken een biertje van Bavaria probeert te na te maken. Al gelijk aan het begin van het spel merk je dat de ontwikkelaar inspiratie heeft opgedaan uit vele games en films. Uiteraard is één ding duidelijk: het spel is typisch Tarantino.

Maar dat is niet het enige. Het begin doet je ongelofelijk veel denken aan Max Payne, het eerste deel. Waar je thuiskomt en je opeens je vrouw hoort schreeuwen. Maar ook de proloog doet ergens aan denken. Het doet je denken aan de film Se7en. Wanneer Garcia een sterke demon heeft verslagen, vraagt de griezel aan hem hoe het met zijn vrouw gaat. Dat doet je denken aan die enge seriemoordenaar uit Se7en. Opeens komen die trauma’s die je onlangs hebt verwerkt terug.

De vraag is of het erg is dat Shadows of the Damned een mix van allerlei games en films is. Het antwoord: Nee. Het klinkt hartstikke clichématig om te zeggen, maar beter goed gejat dan slecht verzonnen. Het is wel zo. Shadows of the Damned doet dat hier opzichtig, maar wel op een goede manier. De game weet zelf dat het een mix van films en games is. En dat is niet erg. Dan doe je het met opzet. Hetzelfde gold eerder voor WET, waar je ook duidelijk merkt dat het spel erg veel op Tarantino's en andere films leek.

Mijn Johnson
Of een concept als Shadows of the Damned een garantie voor succes is, is niet zeker. Bij WET werd het concept geloofd, maar de gameplay schoot ietwat te kort. Helaas moet er ook bij Shadows of the Damned geconstateerd worden dat vooralsnog de sfeer en de stijl de meeste aandacht heeft gekregen. Het gebrek aan een simpele, toegankelijke besturing en een auto-aim kan als een groot minpunt gezien worden.

Wel moet erbij gezegd worden dat er ook wat pluspunten zijn. Zo is de toevoeging van Johnson, een soort staf met een doodskop aan de top, zeer welkom. Hij kan namelijk alles. Het kan op een geit schieten, zodat de straten verlicht worden. Maar het kan uiteraard ook vijanden verslaan. Naarmate je verder in het spel komt, krijg je meer mogelijkheden met de Johnson en worden je wapens sterker.

Absurdisme
Het lezen van de vorige alinea heeft waarschijnlijk wat vragen bij jezelf losgemaakt. Wat heeft een geit met het spel te maken? Ja, het heeft te maken met het absurdisme van het spel. Shadows of the Damned is behoorlijk absurd. Baby's die de poort bewaken, die de poort alleen opendoen als je hen een aardbei of een stel hersenen geeft. En dus ook de geit die ergens aan een muur hangt. Wat vooralsnog een raadsel is, is een stel billen dat bij iedere nieuwe ruimte een drol laat liggen en vervolgens wegvliegt. Waarom? Omdat het kan.

Het hoort allemaal bij de grimmige en absurde sfeer van Shadows of the Damned. Maar het moet niet al te grappig worden. Daarom is het spel op sommige vlakken eng, bijvoorbeeld dat de straten ineens heel erg donker worden en jij ervoor moet zorgen dat de straten weer verlicht worden. Zodra dat niet gebeurt, ga je dood. Grafisch gezien is die sfeer zeer goed neergezet. De enge straten, de enge interieurs, noem maar op. En ja, de griezelige demonen. Het hoort er allemaal bij, maar vaak schrikken zul je ook weer niet.

Doe eens wat aan de gameplay!
Shadows of the Damned lijkt een zeer bijzonder spel te worden. Bijzonder betekent niet per se dat het verbazingwekkend is. Speltechnisch gezien werkt het namelijk niet altijd even fijn. Maar het concept is tof, absurd en boeiend. Geheel in Tarantino-stijl. Je moet ervan houden. Als je op zoek bent naar een lekkere third-person shooter, dan moet je het spel nog even in de gaten houden. Het is wel te hopen dat Grasshopper wat aan de gameplay doet in de uiteindelijke versie, want anders zal het spel maar een beperkte doelgroep aanspreken. Grasshopper, je kunt het!