Top 10 slechtste games van 2018 - Namen om te vergeten

Als je terug kijkt op de games die je het afgelopen jaar gespeeld hebt, zal je vast mooie herinneringen over gehouden hebben. Toch zijn er tijdens deze periode ook games tevoorschijn gekomen die nooit het daglicht hadden mogen zien, laat staan miljoenen platformen mogen besmetten. Wij nemen je mee op gruwelijke reis door de top 10 slechtste games van 2018.

Heb je dit jaar wel eens een game gespeeld die je na een paar minuten alweer terug wilde brengen? Grote kans dat het één van de volgende tenenkrommende titels is geweest! Lees en huiver over de spellen die eigenlijk niet zouden moeten bestaan.

De ‘eer’ van het aftrappen van de top 10 slechtste games van 2018 gaat naar New Gundam Breaker. Waar van tevoren al voorspeld kon worden dat deze titel een vrij niche publiek aanspreekt, is het behalen van enig plezier aan een zelfs nog kleinere groep uitbesteed. Zo is het leukste dat je er kan doen het uitbreiden van de collectie mechs (Gunpla’s).

Voor de rest heeft de game niet genoeg te bieden om meer dan alleen de allergrootste fans een reden tot spelen te geven. De weinig variërende gameplay weet het uitermate zwakke verhaal niet te ondersteunen. Resultaat: een grote hoeveelheid schroot dat al snel weg roest.

Iemand op een kantoor hier ver vandaag moet gedacht hebben dat je met experimentele games weg kan komen als je het verbindt aan de naam van een grote franchise. Metal Gear Survive is het resultaat van zo’n gewaagde zet waar eigenlijk niemand op zat te wachten. Beide elementen van de titel zijn namelijk niet goed uitgewerkt waardoor het geen goede Metal Gear noch een geslaagde survival titel is.

De verkeerde inschatting resulteert in een op z’n minst een saaie bedoening, die op geen enkel overwegend positief punt boven de middelmaat weet uit te stijgen. Over de variëteit en brakke AI nog maar te zwijgen. Al met al is het dan wel niet de slechtste game die de mensheid ooit heeft gezien, maar fijne herinneringen heeft het in ieder geval niet opgeleverd.

Als een game al wordt aangekondigd als ‘Dark Souls met geweren’ kan je al voorspellen dat het resultaat alleen in twee uitersten kan resulteren. De afgelopen jaren zijn er namelijk al genoeg klonen voorbij gekomen, waarvan gamers niet altijd te spreken waren. Immortal Unchained, het schietfestijn in kwestie, begaf zich hiermee op glad ijs en mocht hoe dan ook niet falen. Maar zou de twist door de focus op afstandswapens genoeg zijn?

Uiteindelijk bleek Immortal Unchained nogal een ongepolijste poging te zijn tot het herscheppen van het soulslike-genre. Er waren genoeg ideeën aanwezig om er iets interessants van te maken, maar helaas werden deze ondergesneeuwd door de grote hoeveelheid technische mankementen. Daarnaast waren omgevingen vaak net zo verrassend als een taaie euroknaller van de McDonalds. Klap op de vuurpijl was nog wel dat meer van de helft van de baasgevechten van buiten de arena beëindigd konden worden of andere manieren van exploitatie kenden.

Waar zullen we beginnen met één van de grootste teleurstellingen van het gamejaar? Fallout 76 was (en is!) een regelrechte nachtmerrie op het gebied van gameplay. Over de communicatieve misstanden nog niet eens te spreken.

Er kan een enorme lijst gevormd worden van features die beter hadden gekund. Zo is het verhaal gortdroog zonder menselijke NPC’s en weet het multiplayer element dit gat niet op te vullen. Bovendien worden er nog veel meer traditionele Fallout elementen overboord gegooid. Zo heeft 76 een horde verzamelaars in een meute kieskeurige micro-managers veranderd. Althans, dat was het geval voordat de universele opslag verhoogd werd.

Punten als deze waren nog enigszins over het hoofd te zien als de game niet zo’n technische abominatie zou zijn. Servers die om de haverklap uitvallen, personages die door objecten verdwijnen, quests die niet af te ronden zijn. Het houdt gewoon niet op. De ongelofelijke prijsdaling van de game is een goede indicatie voor de lastige situatie waar Fallout 76 zich bevindt, al wordt er nog flink geld binnen geharkt met de beledigende microtransacties.

The Inpatient komt over als een achtbaan die het niet waard is om uren voor in de rij te hebben gestaan. Een bijzondere opening en vele goede vooruitzichten worden al snel om zeep geholpen door een slap verhaal en een nog slechtere gameplay. Een enorme zonde, aangezien de VR game er voor de techniek indrukwekkend uitziet. En dan te bedenken dat het spel slechts een paar uur gameplay bood voor een toenmalige prijs van 40 euro!

Past Cure is het best te beschrijven als een gameversie van de gemiddelde John Wick film met een script dat is geschreven door de plaatselijke groenteboer. De verschillende aspecten klikken simpelweg niet met elkaar en vormen gezamenlijk een niet te ontkomen obstakel om de eindstreep te behalen. Gelukkig zal je deze al bereiken na een uurtje of vier van pure irritatie.

Past Cure probeert zijn huiswerk te kopiëren van grotere en vooral succesvollere titels. Het probleem is dat het op geen van de overgenomen punten ook maar een seconde weet te boeien. Het enige vlak waar de game op weet te verbazen, is hoe er zulke tragische beslissingen gemaakt konden worden. Deze psychologische thriller/sci-fi/stealthy/shooter gaat zonder twijfel in de bak van titels die na 2018 vergeten raken.

Ergens is het een controversieel beeld als een game ruim 2 jaar lang in Early Access fase doorbrengt, maar ondertussen wel de ene na de andere DLC uitbraakt. ARK, ’s werelds bekendste dino-simulator, heeft onder hevig vuur gelegen vanwege de vele fouten die er gemaakt zijn. Keuzes van het management en technische problemen stonden hierbij op eenzelfde gradatie qua stupiditeit.

Als de basisgame op geen van de platformen goed uitgewerkt is, waarom zou je het dan op nóg een systeem uitbrengen? Waarschijnlijk heb je niets over een Switch-port van deze game gehoord- en met goede reden. Het is namelijk niet bepaald iets om trots op te zijn. Waar krachtige consoles en computers nog steeds moeite hebben om het online spel soepel te draaien, weet Nintendo’s laatste handheld er helemaal een potje van te maken.

Waar spellen als Super Mario Odyssey en Zelda Breath of the Wild fantastische beelden tevoorschijn toveren, doet ARK minimaal 20 stappen terug. Sterker nog, er zijn een hoop Nintendo DS spellen die grafisch meer in huis hebben. Daarnaast weet ARK voor de Switch de gehele ervaring te verpesten door nog veel meer bugs toe te voegen, terwijl het een middelvinger op steekt naar de framerate. De game zou nog hoger in de top 10 slechtste games van 2018 eindigen als de volgende drie niet nog meer vreselijke emoties naar boven zouden halen.

Er is nog steeds geen enkel idee wat The Quiet Man probeert te zijn. Als we deze identiteitscrisis mochten geloven is het de slechtste B-film die je ooit hebt gezien, gemixt met één of andere indiegame die al na twee dagen vaarwel moet zeggen tegen Steam. Wat het spel ook probeert te zijn, het faalt op alle vlakken.

The Quiet Man combineert stukjes video met computergeanimeerde beelden om een ‘zenuwslopend’ verhaal te vormen. In de praktijk uit zich dit in pure verveling en plaatsvervangende schaamte voor het ontwikkelteam. Gooi tussen al die stukjes ‘verhalend’ beeld nog wat vuistgevechten die het bloed onder je nagels vandaan halen, en je hebt een goed beeld van wat je te wachten staat. Lekker laten liggen dus, want die schamele 4 uur die je hiermee bezig bent is een verspilling van je tijd.

Na het bekijken van de Agony trailer is het wel duidelijk dat het spel niet voor gamers met een tere ziel is. Wij, inclusief vele anderen, zijn er heilig van overtuigd dat de game voor geen enkele ziel is bedoeld. Zo voelt dit uitstapje als een helse tocht die eerder als boetedoening dan vermaak aanvoelt. Mocht je een niet te vergeten straf aan iemand uit willen delen, laat het slachtoffer in kwestie tot aan het einde doorspelen.

Zelfs als je niet vies bent van een goede horrorgame, gaat Agony vaak net even wat stappen te ver. Uit elkaar spattende foetussen, monsters met vleesetende vagina’s als hoofd en omgevingen die op een intern darmonderzoek lijken zijn slechts enige voorbeelden. Er is geen enkele vorm van bewondering voor deze ‘kunst’. Veel verder dan walging gaat het niet.

De gameplay staat haaks op de bloederige zooi die je voorgeschoteld krijgt. Bijna elke minuut ben je bezig met waardeloze puzzels oplossen terwijl je rondsluipt om niet de aandacht van de onbetrouwbare AI te ontkomen. Bovendien zit elk level tot de nok toe gevuld met bugs waar je al na een minuut of vijf compleet klaar mee bent. Wees een verstandig mens en vermijd deze game alsof het de plaag is.

Wat kan er fout gaan aan een potje tennis? In het geval van Tennis World Tour ongeveer alles. Niet voor niets staat het op de eerste plaats in de top 10 slechtste games van 2018. Ook onze redacteur Sebastiaan heeft dit op pijnlijke wijze moeten ondervinden:

Dat deze tennisgame al na een paar potjes met een mooie backhand achter de kast wordt gemept, is een understatement. Het spel is in geen enkel opzicht af en doet denken aan een demo uit vroegere tijden. Bij de release kende het spel slechts een enkele modus en was de multiplayer geheel afwezig. Een sportgame zonder mogelijkheid om tegen andere mensen te spelen is zo goed als ondenkbaar anno 2018.

Een gebrek aan multiplayer is slechts het puntje van de ijsberg. Op andere gebieden weet de game ook geen enkele bal te raken. Een brakke besturing en vooral saaie aangelegenheid weten zelfs van de meest legendarische match een absoluut dieptepunt te maken. Tennis World Tour is een tragische titel binnen het tennis-genre en de gameindustrie in het algemeen.

Alhoewel je de ervaringen waarschijnlijk probeert te verbannen uit je geheugen, zijn wij erg benieuwd naar wat jullie persoonlijk de belachelijkste games van 2018 vonden.