De top 10 beste games van 2018 volgens Jimmy Kemkes

Vol goede moed betraden we het jaar 2018, waarin games nog grootser en mooier zouden zijn dan het jaar ervoor. Althans, dat werd ons beloofd als wij verscheidene ontwikkelaars mochten geloven. Heb ik, ondanks fiasco’s als Fallout 76 en Sea of Thieves, nog wonderen voor de kiezen gehad? Dat lees je in mijn persoonlijke top 10 beste games van 2018.

2018 gaat op het gebied van games vooral de boeken in als controversieel. Zo werden nieuwe alsook populaire franchises compleet afgeslacht en speelde het lootbox conflict een grote rol. Aan de andere kant kenden titels die in geen jaren gespot zijn een onoverwinnelijke terugkeer en werd er hevig geëxperimenteerd met bestaande formules. Al met al een bewogen periode, waarbij de tien volgende games mijn rots in de branding zijn geweest.

Super Smash Bros stond altijd gelijk aan vele avonden de competitieve geest van de vriendengroep naar boven halen. Alhoewel iedereen opeens een geboren fanatiekeling bleek te zijn, werd er ook veel gelachen. Wat heeft deze franchise toch voor een hoop onvergetelijke ervaringen gezorgd!

Er was geen enkele reden te verzinnen om het nieuwste deel niet aan te schaffen, in de hoop dat de gouden momenten herleefd konden worden. Helaas is het nog niet zover gekomen aangezien de game eigenlijk pas uitgebracht en er toch aan training ontbreekt. Zonde eigenlijk, want Super Smash Bros Ultimate is zonder twijfel de beste en meest uitgebreide Smash game die ooit uit is gekomen.

Waarom Super Smash Bros Ultimate op nummer 10 staat? Simpelweg omdat ik er nog niet genoeg tijd in heb gestoken om online een kans te maken. Het via het netwerk kontschoppen komt in de toekomst nog wel, nadat alle personages en speelstijlen onderzocht zijn. Eerst maar kijken of het eerste DLC personage, Joker van Persona 5, de moeite waard is!

Een game is pas echt intens wanneer de knopafdrukken letterlijk in je vingers staan. De boosdoener hiervan: SoulCalibur VI. Toch had ik deze titel voor geen goud willen missen.

SoulCalibur VI is naar mijn ongezouten mening de beste fighting game van de afgelopen jaren. De klassieke collectie aan personages, uitgebreide character creator en goed in elkaar gestoken campagne genaamd Libra of Souls, hebben geen moment verveeld. In tegenstelling tot Super Smash Bros zijn er bij Soulcalibur wel een hoop online wedstrijden uitgekomen, waarbij er wisselende resultaten geboekt werden. Vooral het onder de knie krijgen van de reversal edge feature was even wennen. Het hoeft dan ook geen geheim te zijn dat deze game voorlopig mijn favoriete vechtersbaas blijft.

Na het verrassende evenement in Los Angeles eerder dit jaar, werd de interesse naar Black Ops 4 alleen maar groter. Toch was ik nog enigszins sceptisch, want de battle royale trend (en voornamelijk Fortnite) kwam mijn neus uit. Gelukkig bleek het eerdere enthousiasme niet ongepast, want Call of Duty’s eigen versie bleek enorme stap vooruit te zijn. Sterker nog, de zombiemodus, die ik normaal kapot speel, werd ingeruild voor deze eerder verafschuwde trend.

Blackout neemt een groot deel van de hoogtepunten binnen mijn favoriete game-momenten van 2018. Niet alleen was dit online de ultieme uitdaging om de vaardigheden een beetje te testen, maar ook met mede-redacteuren is er veel lol beleefd. Meerdere malen werd de overwinning behaald, wat eigenlijk nooit zonder slag of stoot ging. Het beste hulpmiddel om de eindstreep te behalen bleek al snel een ICR in combinatie met een Hellion Salvo raketwerper te zijn.

De andere twee delen van het drieluik, de normale multiplayer en zombiemodus, zijn een beetje naar de achtergrond geschoven. Dat betekent niet dat er geen plezier mee beleefd is, maar ja, het was weer min of meer hetzelfde liedje. Al met al verdient deze titel het om op de achtste plaats in mijn top 10 van het jaar te staan.

Heeft deze game als groot fan van zowel originele delen alsook fanatiek Pokémon GO speler nog verdere uitleg nodig? Naast een onovertroffen visuele upgrade is er ook een aantal quality of life verbeteringen toegevoegd die er als pap in gaan. Weg met die willekeurige spawns! Kom maar hier met alle beesten die je ook daadwerkelijk rond ziet vliegen en kruipen.

Naast het creëren van exotische verzamelingen in het Pokémon GO park, wordt er ook gejaagd op de zeldzame shiny vormen. Helaas heb ik er hier nog niet veel van, maar er gaat dan ook een hoop tijd en geluk in zitten. Wellicht komt er ooit een volle pokédex aan deze unieke vangsten, maar dat zal geheel ten koste gaan van de games in 2019.

We zijn aangekomen bij de zoveelste Switch titel uit het rijtje. Dat mag ook wel, aangezien het laatste Nintendo platform dat ik in bezit heb gehad een Gameboy Advance is geweest. Er waren dus een aantal jaartjes in te halen en hoe doe je dat beter dan verwoestende combo’s op je beeldscherm te toveren?

Bayonetta 2 is absoluut de tofste Switch titel die ik dit jaar gespeeld heb. Zulke onwijs vette en bijna niet te volgen actie had ik nooit op dit apparaat verwacht. Van graphics tot besturing, de port had simpelweg niet beter gekund. Misschien heeft deze game zelfs wel toffere bossfights dan de titel die hierna komt!

Er zijn een paar franchises waar je me op welk tijdstip dan ook voor wakker mag maken. Eén daarvan heeft mij zwaar teleurgesteld (kuch, Fallout), maar de ander heeft mij weer van de afkickverschijnselen geholpen. Een beetje kenner van mijn recensie-smaak weet dat ik het hier natuurlijk over Dark Souls heb.

2018 was een goed jaar voor mijn Dark Souls verslaving. De remastered versie van het allereerste deel (Demon’s Souls niet meegerekend), is op miraculeuze wijze zowel op de PS4 als Switch terechtgekomen. Eerlijk is eerlijk, op de PS4 was de game vele malen beter.

De charmes van Dark Souls zorgen ervoor dat de game tijdloos blijft aanvoelen. Een hoge moeilijkheidsgraad, geheimzinnige decors en nachtmerrie voedsel als bazen. Zelfs na het tien keer doorlopen van de game, blijft het boeien. In Blighttown geen stervende framerate meer meemaken was het beste cadeau dat From Software had kunnen geven. Een aanrader voor als je het spel nog niet in huis hebt.

Ni No Kuni II bestempel ik als mijn persoonlijke underdog van het jaar. Voor de aankondiging van dit spel wist ik überhaupt niet eens dat de franchise bestond. Na een vooral veelbelovende en vermakelijke trip op het platteland van Engeland, begon er toch een soort van hunkering naar deze game te komen. Het resultaat is dat ik nooit maar dan ook nooit meer een Ni No Kuni-titel oversla.

Op het eerste gezicht lijkt de game heel kinderlijk, maar hoe verder je komt, des te meer diepgang het spel biedt. Morele- en politieke thema’s wisselden elkaar in vlot tempo af en bij elk hoofdstuk werd ik een beetje verder in het verhaal gezogen. Dat allemaal onder het genot van een grafische stijl die wat mij betreft vaker mag voorkomen.

Op het gebied van gameplay wist het spel ook behoorlijk te verrassen. Grote tactische veldslagen gingen hand in hand met lastige real-time gevechten tegen enorme trollen en draken. Deze JRPG had meer om het lijf dan ik in eerste instantie verwachtte. Elk van de ruim 80 uren is het geheel waard geweest.

Aangekomen bij de top 3 van mijn favoriete games van 2018 begin ik gelijk een schandelijke bekentenis. Pas in november ben ik begonnen met het spelen van de nieuwste God of War. Dit bleek één van mijn grootste misstappen van het jaar te zijn, want wat was dit spel anders dan dat ik had verwacht. Dat komt waarschijnlijk omdat het geheugen vertroebeld is door hoe de Kratos de vorige game door stampte als een woedend kind dat vroeg naar bed moest.

God of War wist mij op twee punten te verbazen. De eerste is hoe het eindproduct het er op visueel gebied vanaf heeft gebracht. Ik kan mij niet herinneren dat ik eerder zulke prachtige gebieden op de PS4 heb gezien, laat staan in de geschiedenis van games. Het binnenwandelen van een nieuwe omgeving ging altijd gepaard met een gedachte van ongeloof.

Het tweede punt heeft te maken met het verhaal dat opeens 180 graden is gedraaid ten opzichte van alle voorgaande God of War delen. Het voelde volwassen en vooral menselijk aan qua verloop, problemen en relaties. Niet zo zeer meer in volwassen qua 18+ en ‘alles moet op een zo’n gruwelijk mogelijke wijze kapot’. Toegegeven, ik heb nog steeds alles wat ik tegenkwam gesloopt, maar nu wordt het goedgepraat door het beschermen van Atreus.

Als er een nieuwe Far Cry-game uitkomt, weet je al precies wat je kan verwachten. De formule is er ondertussen al zo erg ingestampt dat je van tevoren al een bingo-kaart kan invullen over wat je zal aantreffen. Een ontspoorde badguy die aan het hoofd staat van een groepering of sekte en daarmee een gebied onderwerpt dat jij moet bevrijden. Allemaal niet heel verrassend, maar toch…

Wie denkt dat ik er na zoveel delen wel op uit gekeken ben, heeft het volledig fout. Far Cry 5 wist, net als voorgaande delen, van begin tot einde te boeien. Sterker nog, ik ben van mening dat dit het beste deel is dat de franchise ooit heeft gezien. Wederom een pareltje om in huis te hebben.

Far Cry 5 is met stipt één van mijn favoriete games van het jaar vanwege een mix van de setting, meerdere badguys met hun eigen thema en het feit dat Ubisoft het spel vol gegoten heeft met humor. De grote hoeveelheid easter eggs en bizarre ontmoetingen zullen in een volgend deel moeilijk te overtreffen zijn. Vooral als je in het achterhoofd houdt dat het vervolg alweer over een paar maanden wordt uitgebracht.

Een overweldigende eerste plaats wordt uitgereikt aan Monster Hunter World. In tegenstelling tot Monster Hunter Generations Ultimate, waar ik dan weer wat minder van genoot, was dit een heerlijke casual versie van de toch wel lastige franchise. In het begin was het wel even wennen, maar na tientallen uren begon het kwartje te vallen. Vervolgens vlogen honderden uren voorbij, gevuld met beproevende uitdagingen en dagenlang grinden voor de indrukwekkendste uitrustingen.

Geen enkele game van dit jaar kwam in de buurt van wat Monster Hunter World gebracht heeft. Met een groepje medespelers de meest uiteenlopende kolossen neerhakken met spanning van ongekend niveau. De groei die je personage doormaakte, van het neerhalen van de eerste great jagras tot aan tempered kirins, het was een reis om niet meer te vergeten. Vooral als na tientallen tactieken proberen het beest na een worsteling van 40 minuten eindelijk neer ging.

Helaas kwam aan al deze ongeëvenaarde gameplay een pijnlijk einde. Een storing in het besturingssysteem van de PlayStation zorgde ervoor dat de harde schijf niet meer werkte en de savedata voor eeuwig onbereikbaar zou blijven. Pijnlijk, maar helemaal opnieuw beginnen na het opsparen van de enorme collectie gear zat er niet meer in. Als dit voorval niet gebeurd zou zijn, was ik nu waarschijnlijk nog steeds bezig met deze topper.

Dit jaar had ik nog veel meer games op mijn lijstje staan om uitvoerig te spelen. Titels als Spyro, Battlefield V en Asassin’s Creed Odyssey stonden helemaal bovenaan, maar helaas is er nog niet genoeg tijd voor gevonden. Ook zijn mijn pijlen gericht op ATLAS, de game van de ontwikkelaars van ARK. Genoeg te doen dus, naast al die (hopelijk) toffe games die volgend jaar nog uit komen.

Wat jouw favoriete games van 2018 of vooruitzichten van 2019 ook mogen zijn, ik wens je een fijne jaarwisseling toe!