Ni No Kuni 2 Revenant Kingdom Review - Wie niet waagt, wie niet wint

Tot tranen geroerd, zo mooi was Ni No Kuni Wrath of the White Witch. Een emotionele achtbaanrit vol ontroering en spanning, prachtig vormgegeven door de kunstenaars van Ghibli. Hoe kan Level 5 dit evenaren, laat staan overtreffen? Ze gaven het een kans, en of het ze is gelukt, lees je in deze Ni No Kuni 2 Revenant Kingdom review.

Een wereld zonder oorlog. Kan dat, of is het een hersenspinsel? Een droom? In Ni No Kuni 2 probeert Evan, een jonge, onervaren koning die uit zijn eigen koninkrijk wordt verbannen na een staatsgreep, een samenleving te creëren waarin iedereen met elkaar in harmonie leeft. Jong of oud, zwart of blank, dier of mens. "Ik wil een koninkrijk waarin iedereen gelukkig is”, is een leus die in het veertig uur durende avontuur dikwijls voorbijkomt.

Normaal gesproken zouden we dit soort zouteloze teksten afdoen als cliché en afgezaagd, maar Ni No Kuni 2 komt er moeiteloos mee weg. Dat komt omdat de spelwereld, met al zijn gekke, verschillende wezens en levensopvattingen, stiekem een weerspiegeling is van onze eigen samenleving. Belangrijke thema’s als sociale en economische ongelijkheid, corrupte wereldleiders, gevoelige privacy-kwesties: het komt allemaal langs in het avontuur, natuurlijk verpakt in het zoetige en wonderschone sausje dat Ghibli in het eerste deel introduceerde.

Daar houdt de vergelijking met het origineel alleen wel weer op. Ni No Kuni 2 is in bijna alle opzichten een totaal andere game. Het siert de makers dat ze het spel van de grond af aan opnieuw hebben gemaakt, en niet bijvoorbeeld het gelauwerde Pokémon-systeem hebben overgeheveld. Die enorme vernieuwingsdrang is leuk voor de nieuwkomers, maar wennen voor de spelers van het eerste deel. Vooral in het begin. Ni No Kuni 2 flirt onophoudelijk met andere genres die niets met RPG te maken hebben.

Ook het vechtsysteem is niet meer wat het eerst was. De turn-based gevechten, waarbij je om de beurt moet aanvallen, maken plaats voor actievolle real-time gevechten die sterk doen denken aan de Tales Of-games. Dat betekent dat je zonder beperkingen rond kunt rennen en springen en tegelijk tussen wapens en personages kunt switchen. Ieder karakter heeft een eigen specialiteit: zo is Evan goed in spreuken, kan de schattige tienermeid Tatu goed overweg met een boog en is Roland, voormalig president in de echte mensenwereld, een meester in pistolen.

Alsof dat nog niet goed genoeg is, zijn er ook nog de mierzoete, Pikmin-achtige Higgledies die vrolijk en strijdlustig over het veld hobbelen en Evan en de anderen ondersteunen. Groene Higgledies kunnen, als je in hun cirkel terechtkomt en op een knop drukt, je tijdelijk genezen, terwijl de paarse de vijand met donkere magie bestoken. In de loop van het verhaal kun je steeds meer Higgledies verzamelen en ze ook trainen. En hoewel ze qua gelaagdheid en originaliteit lang niet in de buurt komen van de Pokémon-achtige wezens uit het vorige deel, vormen ze een welkome toevoeging aan het strijders-ensemble.

Zodoende lijken de makers sterk in te zetten op nog meer actie en spektakel in de gevechten, alleen is er één groot probleem dat zo’n beetje het hele systeem de das om doet: Ni No Kuni 2 is echt veel te makkelijk. Vooral in de eerste vijftien uur lopen Evan en zijn vrienden met twee vingers in de neus door de spelwereld. Niet alleen bieden de vijanden veel te weinig weerstand, ook zijn hun aanvallen en bewegingen makkelijk van tevoren te voorspellen, waardoor je sommige gevechten al na vijf (!) seconden in je voordeel kunt beslechten.

Dat onoverwinnelijke gevoel is in het begin nog wel leuk, maar geloof ons: dat verveelt snel. De enige momenten waarop Ni No Kuni 2 wel enig tactiek en scherpte vereist zijn de baasgevechten, maar ook die brengen je nooit echt in de problemen. Dat is zonde, want onder die lage moeilijkheidsgraad schuilt een zeer inventief en actievol vechtsysteem dat voor sprankelende gevechten zou kunnen zorgen. Dat doet het niet, waardoor Ni No Kuni 2 bij vlagen eerder aanvoelt als een hersenloze hack ’n slasher.

Elders haalt Ni No Kuni 2 gelukkig wel het onderste uit de kan. Zo zijn er de naast de gewone gevechten ook de Skirmishes, waarin Evan en zijn vrienden als schattige chibi-poppetjes de confrontatie aangaan met vijandelijke troepen. De basis is simpel: je kiest voorafgaand een gevecht vier troepen die je meeneemt in de oorlog. Op het slagveld kun je deze eenheden met de schouderknoppen als een boog om Evan heen laten draaien.

Alles gaat via het welbekende steen-papier-schaar-spelletje, waarbij bepaalde eenheden sterker zijn dan de andere. Klinkt simpel, en dat is het ook. Wel worden de gevechten in de loop van het spel steeds moeilijker, doordat je ook vijandelijke fortificaties zoals schiettorens en kasteelmuren moet vernietigen en ook krachtige eindbazen moet uitschakelen.

Belangrijk is om van te voren goed na te denken wie je meeneemt en wie je thuislaat. Geen zin om daar over na te denken? Geen punt, want de Skirmishes zijn voor een groot deel optioneel en hoeven dus niet gedaan te worden om verder te komen in het hoofdverhaal.

Evan manifesteert zich niet alleen als opperbevelhebber, ook laat hij zich van zijn vorstelijke kant zien. Zo heeft hij het prille koninkrijk Evermore (vrij vertaald: voor altijd) opgericht om een wereld zonder oorlog te scheppen. Daarvoor zul je dit koninkrijk verder moeten uitbreiden. Dat gebeurt in de Kingdom-modus. Vanuit een isometrisch perspectief stamp je heel gemakkelijk gebouwen en faciliteiten uit de grond, zoals specerijen, magieshops, smederijen, bibliotheken en meer.

De bedoeling is om de juiste mensen bij de juiste faciliteiten neer te zetten. Die mensen vind je verspreid over de hele wereld. Zij laten zich echter niet zomaar verleiden om naar je koninkrijk te komen, vaak moet je daar iets voor terug doen. Dat varieert van het verzamelen van vijf bloemetjes tot het verslaan van een vuurspuwende draak in een grot. Het is jammer dat het rekruteren van nieuwe inwoners niet diepgaander is dan dat, maar het geeft wel een extra stimulans om deze optionele opdrachten te volbrengen.

Tenminste, dat is wat de makers je doen geloven. Dat ze optioneel zijn. Dit blijkt helaas een misvatting: een groot deel van de zijmissies zul je weldegelijk moeten doen om verder te komen in het verhaal. Zo komt het na een uurtje of tien spelen voor dat jij je koninkrijk moet uitbreiden om aan de andere kant van de oceaan te kunnen komen. Dat kan alleen als je een minimum aantal inwoners hebt gerekruteerd. Raad eens: dat kan alleen via die zijmissies. Het koppelen van de Kingdom-modus aan het verhaal is een gemiste kans. Het doet wat ons betreft alleen maar afbreuk aan de vrijheid die je als koning zou moeten hebben.

Buiten dat is het uitbreiden van je koninkrijk een leuke bezigheid, waarbij je de totale vrijheid hebt welke poppetjes je waar neerzet en welke faciliteiten jij het eerst van een upgrade voorziet. Dit klinkt allemaal alsof het om een nieuw deel van Civilization gaat, maar vergis je niet: het gebeurt allemaal in die prachtige tekenachtige stijl die Ni No Kuni zo kenmerkt, opgeluisterd met prachtig mooie muziek die je al na een paar minuten loopt mee te neuriën.

Keerzijde van de medaille is dat er, nog meer dan in deel één, te veel ongesproken dialogen zijn. Met een nostalgische sprookjesboekvertelling komt het verhaal op een mooie manier uit de doeken, maar de makers weten dit niet vast te houden. Sommige belangrijke scènes worden zelfs wat rommelig verteld door tekstballonnetjes waarbij je de stemmen en de emotie niet kunt horen en zien, slechts enkel wat simplistische animaties. Door het wegvallen van studio Ghibli, en daarmee de geanimeerde tussenfilmpjes, gebeurt dit erg vaak en dat doet afbreuk aan Ni No Kuni’s charme.

Het ontbreken van stemmenwerk wordt voor een groot deel gemaskeerd door de krankzinnige doch briljante stijl die overval de boventoon voert. Ni No Kuni 2 ademt op ieder ogenblik één en al Ghibli uit. Het ene moment lopen we door een stadje vol Chinese invloeden, het andere moment door een idyllische waterstad waar de inwoners in de gaten worden gehouden door een Sauron-achtig oog in de lucht. Al deze prachtige beelden en geniaal ontworpen omgevingen maken Ni No Kuni 2 tot een sprookjesachtig schouwspel.

Om je meteen uit de droom te helpen: nee, Ni No Kuni 2 Revenant Kingdom komt niet in de buurt van zijn voorganger. Hadden we dat verwacht? Niet echt. Door het wegvallen van Ghibli als ontwerper van de tussenfilmpjes ging er natuurlijk al een deel van de charme verloren. Toch is Ni No Kuni 2 een uitzonderlijk goed vervolg geworden: het spel voelt nieuw en fris aan, en de gevechten zijn weliswaar makkelijk, maar zitten boordevol actie. Belangrijker is dat het verhaal – hoe kinderlijk het ook verteld wordt – je tot diep in je ziel raakt. Een prestatie waar Level 5 trots op mag zijn.