Xenoblade Chronicles Definitive Edition Review - Oud en nieuw

De klassieke JRPG is een genre waar de laatste jaren steeds meer toffe titels van verschijnen. Final Fantasy, Persona, Pokémon en ga zo nog maar even door. Of de remaster van Xenoblade Chronicles ook in dat rijtje hoort, is nog maar de vraag. Je leest het in onze Xenoblade Chronicles Definitive Edition review!

Je kon het mensen niet kwalijk nemen dat ze in 2011 op de Wii waren uitgekeken. De ooit revolutionaire machine had zijn beste tijd wel gehad en hield geen kaarsje meer naast de competitie. Toch kwamen er nog geregeld meesterwerkjes uit op de console, zoals Xenoblade Chronicles. Deze titel is een kleine tien jaar later opnieuw uitgekomen voor de Nintendo Switch met een scala aan verbeteringen en zelfs een nieuw verhaal.

In Xenoblade Chronicles Definitive Edition ga je op pad met Shulk, een jonge monteur met een goede kledingsmaak die voor iedere temperatuur geschikt lijkt te zijn. Shulk leeft samen met zijn vrienden en familie op de Bionis, een gigantisch schepsel dat na een eeuwenlange strijd is overleden.

Sinds de dood van de Bionis is nieuw leven ontstaan en zijn de mensachtige Homs de Bionis gaan bewonen. In het doen en laten van de Homs lijkt het ras enorm veel op de mensheid op twee grote uitzonderingen na. Iedere Homs heeft een dik, Engels accent (wat overigens voor alle personages in de game geldt) en de Homs zijn in oorlog met het mechanische ras, de Mechon.

Na een grote aanval op Shulks woonplaats heeft hij er genoeg van en gaat onze blonde held samen met zijn beste vriend Reyn en het mysterieuze zwaard, de Monado, op oorlogspad om de Mechon een kopje kleiner te maken. Wat volgt is een reusachtig avontuur vol plotwendingen, spanning en sensatie dat je iedere minuut gekluisterd aan je scherm houdt.

Het verhaal gaat op deftige wijze om met klassieke thema’s die we vandaag de dag veel vaker zien in films, series en games. Vriendschap, het lot en racisme komt allemaal voorbij. Dat ieder thema gedurende het 40-uur durende verhaal goed tot zijn recht komt is dan ook bijzonder. Het zou niet de eerste keer zijn dat de ideeën achter het verhaal in uitvoering wat te wensen overlaten, maar bij Xenoblade is dat absoluut niet het geval.

Sterker nog, het verhaal wordt naarmate de gameklok oploopt alleen maar beter dankzij de cast die steeds een stukje groter wordt. Dat Shulk het hart en ziel van de game is staat buiten kijf, maar de ondersteunende personages als Reyn, Dunban en Melia mogen er ook zeker zijn. De memorabele onderonsjes, grappige dialogen en hartverwarmende interacties blijven je gedurende de hele reis bij en doen je uitkijken naar de volgende mogelijkheid om meer over de personages te weten te komen.

Die kans gaat er ongetwijfeld komen, want de wereld van Xenoblade Chronicles is bijna net zo groot als dat deze verouderd lijkt. Gezien de game oorspronkelijk op de Wii uitkwam (die nog geen HD had) was de game anno 2011 al vrij lelijk ondanks dat de artstyle zijn best doet om dit te verbloemen. Ook het nieuwe laagje verf voor de Switch-versie doet zijn best en ziet er zeker goed uit in vergelijking met het origineel, maar heeft helaas nog steeds geen schoonheidsprijs op zijn naam staan.

Het is nog steeds duidelijk dat de game vrij oud is als je kijkt naar het grafische pracht en praal dat op andere consoles mogelijk is. Waar je zou hopen dat de artstyle met een nieuw laagje verf het meeste goed maakt, kan deze nog geen kaarsje houden naast andere open-wereld RPG’s die op de Switch zijn uitgebracht als The Legend of Zelda: Breath of the Wild. Gelukkig valt dit minder op wanneer je de game in handheld modus speelt en is de grafische oudheid van de game slechts een klein minpunt waar je gemakkelijk doorheen kunt kijken.

Wat je dan namelijk treft is een reusachtige open wereld die je speelplezier met gemak nog kan verlengen met een goede 60 uur. De game heeft namelijk onwijs veel side quests en diverse landschappen om te ontdekken. Zo is het alleen al de moeite waard om ieder verzamelobject te vinden dat per gebied verstopt is. Wie dit doet wordt namelijk rijkelijk beloond en hetzelfde geldt voor het voltooien van side quests.

Helaas zijn deze af en toe wel van wisselende kwaliteit. Het ene moment beleef je een tof verhaal tussen een aantal personages die je helpt een onderling geschil op te lossen, terwijl je de andere keer iets moet opleveren en je het gevoel hebt Pieter Post na te apen. Gelukkig zijn de quests de meeste keren ook een extra reden om je de wereld verder te laten ontdekken en om je nog wat meer te laten vechten, iets waar we altijd wel oor naar hebben dankzij een briljant vechtsysteem.

Vechten in Xenoblade Chronicles is op zichzelf een grote uitdaging vanaf het eerste gevecht dat je voorgeschoteld krijgt. Het betreft een mix van real-time actie gekruist met tactische aanvallen om je vijand mee uit de weg te ruimen. In de praktijk voeren Shulk en twee van zijn kompanen automatisch aanvallen uit en is het aan de speler om de tactische actieknoppen op goede wijze te gebruiken.

Iedere actieknop geeft je de mogelijkheid om een ander soort speciale aanval te lanceren, waarbij de positionering van je personage het verschil tussen leven en dood kan betekenen. Sommige speciale aanvallen hebben bijvoorbeeld een beter effect wanneer je de vijand van achter raakt, terwijl anderen beter werken zodra vijanden een bepaalde debuff hebben opgelopen.

Ieder gevecht zorgt op deze manier voor een uitdagende schaakpartij die op ontelbare manieren uitgespeeld kan worden. De mate waarin je je personages uitrust, welke speciale aanvallen je ze toewijst en/of welke drie personages je op het strijdtoneel laat vechten maakt een essentieel verschil in je avontuur. Het is de droom voor JRPG-fans die telkens weer de kans hebben om de diepgaande mechanics naar de hand te zetten.

Dat de game je dan ook een extra verhaal voorgeschoteld nadat je de game hebt uitgespeeld in de vorm van Future Connect is een groot pluspunt voor fans van het origineel. Helaas komt de nieuwe content wel met een paar vervelende haken. Zo wordt de progressie uit het oorspronkelijke verhaal niet meegenomen, terwijl er wel een mogelijkheid is voor New Game Plus.

Wie het verhaal opnieuw speelt via New Game Plus behoudt zijn/haar oorspronkelijke personages inclusief de progressie die je al geboekt had, maar voor het nieuwe verhaal is dat niet het geval. Erg jammer gezien je toch 40+ uur met die personages doorbrengt en je een bepaalde speelstijl hebt opgebouwd die je nu ineens moet aanpassen. Niet alleen moet je speelstijl namelijk op de schop doordat je progressie niet wordt meegenomen, maar ook omdat het vechtsysteem een beetje is aangepast.

Een groot probleem is de aanpassing in het vechten niet, maar nadat je zoveel tijd hiermee hebt doorgebracht voelt het toch raar dat deze ineens anders is. Uiteindelijk zijn het kleine minpunten op een anderzijds tof verhaal dat je zeker tien uur zoet kan houden.

Al met al is Xenoblade Chronicles Definitive Edition een fantastische titel die het spelen meer dan waard is. Met een verhaal dat je nog lang zal heugen, personages om van te houden en een bijzonder goed vechtsysteem is de game het spelen meer dan waard. Vooral op de Switch komt de game dan ook goed tot zijn recht dankzij de optie om handheld te spelen.

Hoewel de game niet perfect is dankzij een aantal haken en ogen, is de schaduw die dit oplevert vrij klein voor een anderzijds fantastische titel. Wie op zoek is naar een nieuwe JRPG mag deze game dan ook zeker niet missen. Fans van het origineel kunnen daarentegen opnieuw verliefd worden op deze titel en nog meer houden van Shulk en zijn vrienden in een nieuw avontuur.