Lies of P: Overture Review – Krat keert terug (in de tijd)

Lies of P: Overture is eindelijk uit. Deze DLC op de sprookjesachtige soulslike werd al lang verwacht, maar een plotselinge release was toch een verrassing. Wij hebben ons weer helemaal ondergedompeld in de duistere wereld van Pinocchio. Ons oordeel lees je nu in de review.

Lang, lang geleden, in het land waar Lies of P zich al afspeelt, was er een Legendarische Stalker. Voor zij die het vergeten zijn, of Lies of P misschien nog niet gespeeld hebben, Stalkers zijn een soort vigilantes en huursoldaten die zich grotendeels in twee groepen hebben verzameld: de Bastards en de Sweepers. De Legendarische Stalker en haar twee leerlingen zijn de enigen die volledig afhankelijke zijn van de twee facties.

Lea Florence Monad, zoals de Legendarische Stalker heette, had twee leerlingen: Carlo en Romeo. Lea, die zo lang alleen was, vond geluk in haar geïmproviseerde familie, en ook de twee weeskinderen hielden van hun nieuwe moeder. Zelfs haar nichtje Sophia Monad, een vriend van de twee jongens die ze leerden kennen in het weeshuis, bezocht hun landhuis met regelmaat. Ze werkten hard als Stalkers, maar er was ook een hoop vreugde. Tot Carlo kwam te overlijden. Verdriet raakte de overige drie hard, en niet veel later zou Lea op mysterieuze wijze verdwijnen.

Dit alles weet je als je de originele game hebt gespeeld. Je weet ook precies waarom dit verhaal zo impactvol gaat zijn. Weet je dat niet, dan mag je er lekker zelf achter komen. Het verhaal is namelijk op zijn best als je het meemaakt, dus baan je weg lekker door Lies of P. Die game gaven we al een lekkere acht.

Overture begint met een wens. Een wens van Lea, om precies te zijn. Als P dan een witte vlinder volgt, vindt hij zichzelf plotseling terug in de tijd. Carlo is al dood, maar we vinden ons op het pad van de Legendarische Stalker. Zouden wij deze keer tragedie kunnen voorkomen?

Zoals je misschien al wel verwacht van een DLC, voelt Overture erg bekend. De combat-mechanieken, de manier waarop het verhaal verteld wordt, de visuele presentatie. Deze dingen ken je allemaal van de originele game. Vond je Lies of P leuk, dan zit je ook goed met Overture. Maar verwacht op gameplayfront niet al te veel veranderingen.

Verwacht niet een interessante twist die Lies of P net even een andere draai geeft. Ja, je bent terug in de tijd en ja, je kan heen en weer springen tussen de twee tijdlijnen. Maar het enige dat op een mechanisch niveau wordt toegevoegd, is dat je nu ook Quartz kan gebruiken om bestaande upgrades nog sterker te maken, in plaats van dat je alleen nieuwe upgrades kan kiezen. Handig, maar niet baanbrekend.

Natuurlijk zijn er wel wat nieuwe elementen. Overture begint in een dierentuin, wat een uitstekende kans is om nieuwe vijanden toe te voegen. Je vecht je een weg door gorilla’s, kangoeroes en meer. Deze nieuwe monsters zijn een welkome uitdaging die jouw vaardigheden weer lekker op de proef stellen. Ook vind je gauw een boog. Voorheen was je enige echte afstandsoptie de speciale aanval van Uroboros’ Eye, maar nu kun je dus vijanden van een veilige afstand onschadelijk maken.

Andere wapens en ringen sluiten zich ook aan bij jouw arsenaal. Ze zijn leuk om mee te experimenteren. Wij hadden een technique build, dus de Death’s Talons en Royal Horn Bow werden bij ons het meest gebruikt. De klauwen kregen zelfs onze voorkeur over de befaamde Two Dragons Sword, terwijl de boog vooral gebruikt werd om af en toe een vijand onschadelijk te maken op een risicovrije manier, of om de horde monsters wat uit te dunnen voor het echte gevecht begon. Wel maakt Overture de klassieke fout om het leukste wapen als beloning te geven voor het laatste baasgevecht, waardoor je niet echt de kans krijg daarmee aan de slag te gaan voor je New Game+ in gaat.

Wel nieuw, is dat je de moeilijkheid in kan stellen. Voorheen waren er geen opties om het spel moeilijker of makkelijker te maken, maar Overture laat spelers het vooral wat omlaag tikken. De hoogste ‘Legendary Stalker’ moeilijkheidsgraad is namelijk het niveau waarop je het spel al aan het spelen was, terwijl de gemakkelijkere Awakened Puppet en zelfs Butterfly’s Guidance monsters een stukje zwakker maken.

Dat wil niet zeggen dat het spel ineens gemakkelijk is. Zelfs op Butterfly’s Guidance, de moeilijkheidsgraad voor mensen die het verhaal gewoon willen meemaken, blijft Lies of P een soulslike. Bovendien is Overture zelf weer een schapje bovenop wat je al kende van Lies of P. Wel biedt de lagere moeilijkheidsgraad spelers net wat meer de kans in het spel te komen, zodat het sneller op gang komt. Hierdoor is het gewoon een welkome toevoeging.

Een andere verandering, is dat de gebieden van Overture wat meer lineair zijn dan voorheen. De interessante paden die de gebieden op verrassende wijze aan elkaar verbinden, of routes om verborgen schatten en zelfs baasgevechten te vinden, die heb je in de DLC een stuk minder.

Dat is wel een gemis. De wereld verkennen was namelijk een genot in Lies of P. Nu krijg je niet meer de kans om lekker te verdwalen. Er zullen mensen zijn die een voorkeur hebben aan deze stijl, aangezien je zo de meeste goodies en upgrades vrij gemakkelijk kan vinden met slechts een uitzondering her en der die wat beter verborgen is. Je hoeft dus niet te stressen over of je een wapen of upgrade mist. Maar die zoektocht was ook juist wat het leuk maakte.

Een soulslike werkt niet zonder baasgevechten. Zo is dat ook met Overture. Het gros is uitstekend gedaan. Met name het gevecht tegen Markiona is een heerlijke uitdaging, terwijl het thema van poppen op een prachtige manier versterkt. Het voelt eigenlijk een beetje alsof het laatste gevecht van het basisspel hier best wat meer naar gemaakt had moeten zijn.

Het laatste gevecht van Overture is ook een heerlijke climax waar de hele DLC duidelijk naartoe bouwt. Het is een perfecte combinatie tussen peentjeszwetende uitdaging en heerlijke momenten waarin jij je vuisten in de lucht wil gooien. De baas is uitstekend opgebouwd, en zowel op narratief als mechanisch niveau is er weinig op aan te merken.

Natuurlijk zijn er wel een paar uitschieters die wat minder zijn. Met name de baasgevechten met een reusachtige krokodil en haai zijn tegenvallers. Die voelen voornamelijk onhandig, onwennig en onprettig, terwijl de uitdaging hem vooral zit in hoe slecht je kan zien wat er aan de hand is. Gelukkig is de haai optioneel, met een minimale beloning. Die kun je dus gewoon overslaan. Toch is het jammer, want de dieren zijn wel een beetje de nieuwe monsters van Overture, dus het zou leuk geweest zijn als die beter werden gerepresenteerd in de baasgevechten.

Maar op die twee na voelen de bazen dus heerlijk. Ze zijn uitdagend, en hebben interessante movesets die je moet leren om ze te verslaan. Ook zijn het leuke kansen om de nieuwe wapens uit te testen. Het gros vind je al redelijk vroeg, waardoor je lekker kan experimenteren.

Wat wel helemaal nieuw is, is het verhaal. Er werd al wel flink gehint naar de Legendarische Stalker, en de tijd die Carlo en Romeo met haar doorbrachten voor Carlo om het leven kwam. Maar dat waren slechts hints. Hun belang in het verhaal van Lies of P, dat wordt nog even goed verduidelijkt. Ze zijn cruciaal in de creatie van P, en het pad daar naartoe is hartverscheurend.

Maar het duurt wel even voor het balletje gaat rollen. Overture doet aan het begin iets té geheimzinnig, waardoor het verhaal wat langzaam op gang komt. Zeker als je je al hebt verdiept in het verhaal van Lies of P, in welk geval je eigenlijk al best een beeld hebt van wat er allemaal aan de gang is. “Lea Florentine Monad, you know who that is right? If not, I’ll keep it to myself.” Dat zegt Gemini als je op haar spoor geraakt. Ergens heeft dat wel iets, want zoals we al zeiden is het verhaal van zowel het basisspel als de uitbreiding het beste als je het zelf ontdekt en ontrafelt. Maar aangezien de game ondertussen al twee jaar oud is, en de kans daarom groot is dat je de rode draad ondertussen een beetje kwijt bent, was een korte recap wel welkom geweest.

Weet je door de melige appel heen te bijten, dan ontdek je een verrassend meeslepend en emotioneel verhaal dat moeilijk is toe te lichten zonder het te spoilen. Centraal staan de affectie tussen Lea en haar leerlingen, en ook haar status als Legendarische Stalker. Hoe ze die verkregen heeft, en vooral ook wat de gevolgen ervan zijn. Als een vloek hangt het boven de hoofden van het gezin, en hoewel Carlo en Romeo duidelijk trots zijn dat hun meester de Legendarische Stalker is, wil ze zelf maar wat graag van die titel afkomen.

Maar Lea heeft wel het respect van de andere Stalkers, ondanks dat ze niet bij hun facties hoort. In Overture ontmoet je de leiders van zowel de Bastards en de Stalkers, en ze zien allebei Lea als een held. Veronique, de leider van de Sweepers, lijkt zelfs affectie voor haar te hebben. Wat het allemaal nog tragischer maakt dat de Legendarische Stalker niet in staat is hulp van ze te accepteren.

Het verhaal is dus krachtig, maar er is wel een inconsistentie. Lies of P trapt af met de Puppet Frenzy, waarin de vele poppen van Krat de ‘Grand Covenant’ doorbreken en plots mensen aan beginnen te vallen. Dit blijkt gepaard te gaan met de uitbraak van de Petrification Disease, een ziekte waarin mensen langzaam veranderen in steen, of transformeren in monsters (of allebei).

Maar Overture speelt zich af in het verleden, voor deze fenomenen gebeurden. Waarom zijn beide fenomenen daarom al aanwezig? In Lies of P lees je al over een tragedie in en rondom de dierentuin, dus je wist al dat er iets aan de hand was. De exacte oorzaak was mysterieus, dus we kunnen nog accepteren dat dit in het geheim een vroege uitbraak van de Petrification Disease was. De poppen, daarentegen, zouden nog gebonden moeten zijn aan de Grand Covenant.

Op een mechanisch front is dit opzich wel te verwachten. Zonder zou de DLC volledig onbekend aanvoelen. Dan zouden de makers enkel nieuwe vijanden kunnen gebruiken, zonder een hint naar de bekende stijl die je hebt leren kennen. Het is alleen wel een beetje afleidend.

Het gekke is dat het wel een beetje wordt uitgelegd, maar die uitleg wordt wat weggestopt. De poppen die agressief zijn, die zijn niet gemaakt door Gepetto of Venigni, maar door Markiona, die ze niet bond aan de Covenant. Maar omdat die uitleg een beetje is weggestopt voelt het wel een beetje raar, terwijl de redenering ook wat slap overkomt. Poppen verbinden aan de Grand Covenant was een wet, dus Markiona zou er niet zoveel moeten kunnen maken zonder dat ze opgemerkt wordt.

Al met al is Overture meer Lies of P, op een goede manier. De bekende, uitstekende gameplay keert terug. Er zijn geen interessante twists, maar eigenlijk had de game die ook niet echt nodig. De heerlijke baasgevechten, het lekkere gevechtssysteem en de mysterieuze vorm van verhaal vertellen worden naar de voorgrond gebracht door de toevoeging van een paar nieuwe, interessante wapens.

Ondertussen is de optie de moeilijkheidsgraad aan te passen een welkome toevoeging voor spelers die misschien minder weg zijn van de brute uitdagingen die soulslikes bieden. Het verhaal van Overture komt wat langzaam op gang, maar als het eenmaal begint merk je dat het de voornaamste reden is om de DLC te spelen. Het is een emotionele vertelling van een tragedie die jij, dankzij een wens die je terug in de tijd stuurt, misschien zelfs mag gaan voorkomen.