The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom Review - Nog meer avonturen!

The Legend of Zelda werd in 2017 flink omgegooid met Breath of the Wild, een game die veelal gezien wordt als een meesterwerk. Kan Tears of the Kingdom zes jaar later zij aan zij staan met zijn voorganger? Het korte antwoord is ja, het lange antwoord lees je in onze review!

Een direct vervolg op een Zelda-game is enigszins zeldzaam. Het is eerder voorgekomen, maar meestal spelen ze zich heel ergens anders af, zodat trouwe spelers zich niet vervelen in dezelfde wereld. Het hergebruiken van een wereldkaart is, in het enkele geval dat het voorkomt, een nostalgietrip. Het is dan ook niet onbegrijpelijk dat veel fans van Breath of the Wild direct bij de aankondiging van het vervolg de zorg hadden dat een tweede game in die wereld hun aandacht niet vast zou kunnen houden.

Maar die zorg kan kort na het opstarten van Tears of the Kingdom meteen van tafel. Er zijn natuurlijk eilanden in de lucht, zoals je ongetwijfeld niet ontgaan is als je de trailers hebt gekeken. Maar daar blijft het niet bij: Nintendo heeft alles uit de kast gehaald om te zorgen dat jouw avontuur in Tears of the Kingdom gloednieuw voelt, ook al ben je bekend met de wereldkaart.

De eilanden boven Hyrule bieden de nodige extra locaties om te ontdekken, maar ze zijn pas het begin van hoe het koninkrijk is uitgebreid. Er is van alles te beleven op de Sky Islands, maar hun totale oppervlakte is een fractie van Hyrule. Gelukkig zijn er ook nog The Depths ver beneden het koninkrijk. Deze zijn praktisch zo groot als Hyrule zelf en zijn door een sluier van duisternis en een gevaarlijk goedje genaamd "gloom" een hele uitdaging om te navigeren. Uiteindelijk zijn er dus drie lagen te ontdekken, wat dat betreft had de game net zo goed Tiers of the Kingdom kunnen heten.

Daar komt nog bij dat de oppervlakte, de laag die je mogelijk kent uit Breath of the Wild, flink onder handen is genomen. Je kunt grotten onderzoeken, waarin je rijkelijke hoeveelheden materialen kunt vinden. Er zijn nieuwe varianten van vijanden en zelfs monsters die geheel nieuw zijn. Bekende wegen zijn onbegaanbaar geworden, terwijl er op andere plaatsen juist paden nieuw bij zijn gekomen. Je kent misschien de meest essentiële geografie van Hyrule, maar het is een compleet nieuwe ervaring om het land te navigeren. Met enige regelmaat kwamen wij dingen tegen die we nooit eerder hadden gezien en waardoor we aangenaam verrast waren.

Het beste aan al deze lagen is dat ze het alle drie waard zijn om te bezoeken en soms op onverwachte manieren met elkaar verbonden zijn. De makkelijkste manier om van A naar B te komen is in Hyrule zelf, maar in The Depths vind je grondstoffen die elders zeldzaam zijn en die je avontuur een stuk makkelijker maken. Ook in de lucht kun je bijzondere materialen vinden, maar daarnaast bijvoorbeeld ook kaarten die je naar interessante locaties in The Depths wijzen. Bovendien is elk Sky Island natuurlijk een uitstekende manier om wat overzicht te krijgen over Hyrule.

Behalve de wereld zelf zijn ook je hulpmiddelen voor tijdens je reis compleet anders. Behalve de camera is er geen enkele Rune uit Breath of the Wild die ook in Tears of the Kingdom zit. In plaats daarvan krijg je Ascend, waarmee je dwars door een plafond heen kunt gaan, Recall, waarmee je een object terug in de tijd kunt laten bewegen, en Fuse, waarmee je voorwerpen kunt vastmaken aan je zwaard, schild en pijlen.

Al deze vaardigheden zijn enorm handig, soms stukken meer dan bepaalde Runes uit Breath of the Wild. Met Ascend ben je zo ontsnapt uit een grot waarvan je geen uitgang kunt vinden. Recall laat je grote afstanden afleggen op vallend gesteente dat met deze vaardigheid juist omhoog gaat, of je kunt Recall gebruiken om een projectiel rechtstreeks naar de vijand terug te sturen. Fuse kan je wapens bijzondere effecten geven, of gewoon extra aanvalskracht. Aangezien wapens in Tears of the Kingdom vaak verzwakt zijn vergeleken met hetzelfde wapen in Breath of the Wild, is het zinvol om er in ieder geval iets aan te hangen, al is het maar een steen.

De echte ster van de game is alleen een vierde vaardigheid, genaamd Ultrahand. Hiermee kun je verschillende dingen aan elkaar vastmaken om bijvoorbeeld een brug te bouwen. Maar Ultrahand gaat veel verder dan dat. Door de wereld heen liggen zogenaamde Zonai Devices verspreid en die kun je ook meenemen uit een soort gacha-machines. Met Ultrahand kun je ze op elke denkbare manier aan elkaar vastmaken, wat de werkelijke kracht van Ultrahand is.

Je kunt op deze manier bijvoorbeeld voertuigen bouwen: een onbegaanbare weg valt wel mee op grote wielen en een vliegmachine is nooit weg als je je tussen Sky Islands wil verplaatsen. Maar laat je vooral niet beperken tot voertuigen. Wat je kan bedenken kun je maken, als de benodige onderdelen bestaan (en je ze in de buurt hebt). Dat geeft je allerlei mogelijkheden om puzzels en andere problemen op te lossen. Sommige Zonai Devices kunnen bovendien een machtig wapen zijn. Zo wordt Ultrahand meer dan een manier om dingen te verplaatsen en aan elkaar vast te maken: het is mogelijk één van de meest gevarieerde vaardigheden die ooit in een Zelda-game heeft gezeten.

We noemden net al even dat er verschillende nieuwe vijanden zijn, wat voor veel fans waarschijnlijk als muziek in de oren klinkt. Een gebrek aan afwisseling in de vijanden was een groot kritiekpunt voor Breath of the Wild. Het is bovendien niet het enige kritiekpunt dat door Nintendo ter harte is genomen.

Er zijn bijvoorbeeld manieren om te kunnen blijven klimmen wanneer het regent, dus het hoeft niet meer te gebeuren dat je vastzit op een smal randje en maar moet hopen dat het snel ophoudt met regenen. Er zijn ook meer sidequests die een goede beloning geven. Die kun je zelfs herkennen aan het feit dat ze side adventures worden genoemd in je quest log.

Veel spelers zullen ook een stuk meer te spreken zijn over de dungeons dan in Breath of the Wild. De opzet van dungeons week in die game nogal af van hoe het in eerdere titels werkte. Helemaal tradioneel zijn de dungeons in Tears of the Kingdom niet, maar ze zijn dit keer wel allemaal uniek. Dat alle Divine Beasts dezelfde Sheikah-architectuur hadden leidde in Breath of the Wild tot een soort eenheidsworst, maar dat probleem heeft Tears of the Kingdom zeker niet. Bovendien heeft elke dungeon zijn eigen unieke eindbaas.

Die eindbazen worden stuk voor stuk bevochten met de hulp van een bondgenoot. Gedurende de game word je geregeld vergezeld door andere personages met unieke vaardigheden waar jij enige controle over hebt. Het is zeker een leuke toevoeging, maar hier hebben we dan toch wat op aan te merken.

Om de vaardigheden van je bondgenoten te activeren moet je namelijk vrij dichtbij ze staan. Maar de AI van je bondgenoten zorgt ook dat ze automatisch het gevecht aangaan met vijanden. Het komt daardoor voor dat je een vaardigheid wil activeren, maar daarvoor in de richting van een gevecht moet lopen, terwijl het vaak prettiger is om de vijand pas te benaderen wanneer je de vaardigheid al hebt geactiveerd. Daar komt ook bij dat wanneer je meerdere bondgenoten hebt, het niet altijd makkelijk is om de vaardigheid te activeren die je daadwerkelijk wil gebruiken.

Opvallend genoeg is de aanwezigheid van bondgenoten, zelfs meerdere, nooit een probleem geweest voor de performance van de game. Helaas is die verder toch niet helemaal vlekkeloos. Bij het inladen van een nieuw gebied terwijl er ook veel aan de hand is op het scherm wil de framerate nog wel eens kort inkachelen. Het stoort uiteindelijk niet qua gameplay, maar jammer is het wel.

Het verhaal van Tears of the Kingdom is in veel opzichten hetzelfde aangepakt als in Breath of the Wild, in de zin dat je op bepaalde plekken in de wereld een cutscene kan vinden die een deel van het verhaal aan je onthuld. Toch zal de aanpak in Tears of the Kingdom veel spelers beter bekoren dan in Breath of the Wild. In die game voelde het soms een beetje alsof de game zijn eigen prequel was. Het hele verhaal gebeurde vóór Breath of the Wild en wat je gedurende de game te weten kwam, was eigenlijk vooral een uitgebreidere versie van wat je kort na het opstarten van de game meteen al te horen kreeg.

Tears of the Kingdom pakt het beter aan: wat je gedurende het avontuur ontdekt aan verhaal is compleet nieuwe informatie, dus wat er precies aan de hand is ontvouwt zich gedurende de game. Het is bovendien een verhaal waar je ook van kunt genieten als je Breath of the Wild niet hebt gespeeld. Dat maakt helaas ook dat het verhaal misschien iets te los staat, voor zover wij konden ontdekken in de reviewperiode. Nieuwe spelers raken de draad niet kwijt, maar Breath of the Wild-kenners worden weinig beloond voor hun kennis over die game en deze wereld. In dat opzicht lijkt Tears of the Kingdom ineens toch weer een typisch Zelda-vervolg.

Het verhaal mag dan wat los voelen, maar in elk ander opzicht is Tears of the Kingdom het vervolg waar Breath of the Wild om vraagt. Tears of the Kingdom weet de wereld van Breath of the Wild weer fris te laten voelen en voegt zoveel extra toe dat je weer uren met plezier elk hoekje van de wereld kunt uitpluizen. Nieuwe vaardigheden geven je eindeloze manieren om dat te doen.

Tears of the Kingdom staat schouder aan schouder met Breath of the Wild en is in sommige opzichten misschien zelfs beter. Met unieke dungeons en een verhaal dat zich gedurende de game ontvouwt kan de game mogelijk ook fans voor zich winnen die wat minder uit de voeten konden met Breath of the Wild. Tears of the Kingdom is een essentiële toevoeging aan de collectie van elke Zelda-fan, misschien zelfs elke Switch-eigenaar.