Skin Review - Jamie Bell steelt de show als neonazi

Een filosofische vraag: hoeveel empathie kun je voor iemand hebben die bepaalde rassen haat? De film Skin draait compleet om die vraag en duikt in op de menselijkheid van neonazi’s en of je er sympathie mee moet hebben. Jamie Bell probeert met zijn acteerkunsten een antwoord te geven op die vraag en dat lees je in de Skin review.

Voor regisseur en schrijver Guy Nattiv is het niet de eerste keer dat hij een film genaamd Skin maakt. De eerste Skin is namelijk een korte film van twintig minuten die draait om een blank jongetje dat onderdeel wordt van een rassenstrijd. Het leverde Nattiv een Oscar op voor beste korte film en met die op zak gaat de Israëlische filmmaker nu in op een specifieke neonazi.

De neonazi in kwestie is Bryon ‘Babs’ Widner (Jamie Bell) die al jarenlang lid is van de Vinlanders Social Club, een neonazistische groepering die strijdt voor de blanke man en alles en iedereen die anders is als minderwaardig beschouwt. Skin geeft een kijkje in de nazikeuken en hoe individuelen in de groep met elkaar omgaan, terwijl er één leider is die bepaalt wat er gezegd en gedaan wordt.

Al snel merk je dat Babs iets anders in elkaar steekt dan zijn naaste kompanen, want na de eerste scène, waarin een demonstratie compleet uit de hand loopt, toont hij zijn zachtere kant tegenover een alleenstaande moeder Julie (Danielle Macdonald). Zij weet iets in Babs te raken en ziet door zijn vele tatoeages heen, want Babs zit volledig onder meerdere haatdragende plakplaatjes en die spelen dan ook een grote rol in de film.

Want hoe loop je nog normaal over straat of ga je naar winkels als jouw gezicht al verraadt waar jij voor staat en wie je bent? Het zal niet de eerste vraag zijn die Nattiv wil beantwoorden, maar dat doet hij toch wel met Skin. De meerdere blikken die Babs ontvangt op straat zijn tekenend en schetsen een realistische situatie van een neonazi met zulke opvallende tatoeages.

Daarnaast brengt Bell een sublieme mix aan tussen haat en geweld tegen anderen, maar wil hij ook een menselijke en gevoelige kant laten zien. En dat lukt de Britse acteur erg goed als Babs, die vaak gekweld zit tussen zijn neonazistische familie en zijn gezin waar hij de liefdevolle vader voor wilt zijn.

Dit wordt allemaal iets imposanter als je hoort dat het verhaal Bryon Widner waargebeurd is en dat zijn leven een ware hel wordt als hij besluit uit de groepering te stappen. Net zoals in Skin wordt hem dat niet in dank afgenomen en moet hij met zijn nieuwe gezin vluchten om maar niet gedood te worden.

Daarvoor krijgt hij hulp van Daryle Jeninks (Mike Colter uit Luke Cage) die hem uit de organisatie probeert te halen, maar waar hij natuurlijk wel iets aan moet geven: informatie over zijn familie. Dit element is helaas een beetje weggestopt naar de achtergrond, want Nattiv focust zich volledig op de personages zelf en dan helemaal Babs en Julie.

Dat is een begrijpelijke keuze, helemaal met een klasse acteur als Bell in je film, maar daardoor kan het nogal langdradig worden. Het duurt tot nabij de laatste twintig minuten van de film voordat Babs pas echt uit de organisatie stapt en daarvoor zijn er voor hem al meerdere redenen geweest om de club te verlaten.

Want Babs wordt vaak meegesleurd door zijn familie en beland zo in een draaikolk van geweld. Zo steekt hij een moskee in de brand, terwijl hij er dan achter komt dat er meerdere illegalen in het pand verblijven. Stilletjes wijst hij ze de uitgang en overleven ze de brand. Dit is iets wat hem wel achternazit, want zijn ‘vader’ Krager (Bill Camp) vindt deze illegalen en eist dat Babs ze alsnog afmaakt.

De film is dan wel gebaseerd op het waargebeurde verhaal, maar zulke filmische aspecten maken het vaak over de top. Ook de regelmatige uitbarstingen van Babs die steeds meer paranoïde wordt naarmate de film vordert, maken het lastiger om medeleven te krijgen met de hoofdpersoon. En dan is het ook weer de vraag of een neonazi het medeleven verdient.

En dat is de vraag die constant door je hoofd blijft spoken als je de film hebt gezien. Door Bells acteerwerk en zijn getoonde mix tussen haat en liefde die door zijn lichaam gieren zou je geneigd zijn die vraag positief te beantwoorden, maar er zitten ook genoeg elementen in de film dat je twijfelt. Dat regisseur Nattiv zoiets weet te creëren, is interessant. Het maakt van Skin een intrigerende personagefilm die in het politieke landschap van nu misschien wel relevanter dan ooit is.