Luke Cage Seizoen 2 Review - Kogelwerend krachtig

In onze Luke Cage seizoen 2 review kom je erachter of de serie beter is geworden na een middelmatig eerste seizoen. De serie moest het hebben van de grote schurk, omdat Mike Colter, de acteur achter Luke Cage, de serie niet op eigen schouders kon dragen. Ironisch genoeg moet hij heel Harlem op zijn schouders dragen in het tweede seizoen.

Het eerste seizoen was slachtoffer van een knap staaltje acteerwerk van Mahershala Ali als Cottonmouth, want hij stal de show en liet toen hij halverwege het eerste seizoen verliet een leegte achter die niemand wist te vervullen. Die leegte moet dit seizoen worden opgevuld door een nieuwe schurk, genaamd Bushmaster (Mustafa Shakir). Weet Marvel's Luke Cage zich te herpakken of is de grote Netflix-serie in juni zo lek als een mandje?

Het tweede seizoen van Luke Cage draait in grote mate om wat het is om een held te zijn. Luke heeft moeite met het vinden van een juiste balans tussen het oprollen van bendes zonder een grens te overschrijden. Hij heeft vaak het gevoel dat hij ondanks zijn superkracht machteloos staat tegenover de bendes en de wet. Beide weten een flinke doorn in zijn oog te zijn en dat zorgt voor een interessant thema.

Zien hoe Luke zijn eigen weg creëert om het recht te laten zegevieren is een belangrijk onderdeel van de serie, omdaty dit Luke’s karakter bepaalt. Diep van binnen wil je dat hij het juiste doet, maar je merkt ook dat die methode niet altijd werkt en daardoor goed begrijpt wat hij doormaakt. Je zou dan ook bijna tranen wegpinken als hij een keuze maakt die je niet aanstaat, ondanks dat je begrijpt waarom hij deze maakt.

Naast de moeite die hij als Harlem’s Held heeft, komt hij ook niet lekker thuis. Er zijn spanningen in zijn relatie met Claire Temple (Rosario Dawson) en dat heeft mede te maken met dat Luke moeite heeft met hulp aanvaarden. Claire wil namelijk helpen de relatie tussen Luke en zijn vader weer op te bouwen, maar daar is Luke niet van gediend. Toch is het onderliggende thema van ouderlijke zondes dat hierdoor ontstaat één van de meest interessante aspecten van dit seizoen.

Het toont een nieuwe dimensie aan Luke en geeft zijn gevoelige, fragiele kanten bloot. Hij mag dan een man met ondoordringbare huid zijn, maar dat betekent niet dat hij van binnen niet kapot aan het gaan is. Het compliceert zijn zoektocht naar het zijn van een held alleen maar meer en doet je afvragen wat een held definieert.

Een groot deel waardoor het eerste seizoen zo goed werkte, kwam door de acteerprestatie van Mahershala Ali in de rol van Cottonmouth. Het gat dat hij achterliet is in het tweede seizoen nog net zo voelbaar als in de tweede helft van seizoen 1. Er waren toen genoeg nieuwe vijanden te vinden, maar niemand wist Cottonmouth te evenaren.

In seizoen 2 is dit gelukkig wel het geval en dat gevaar komt in de vorm van Bushmaster. Hij is namelijk maar op één ding uit en dat is Mariah Stokes terroriseren. Hij heeft nog een paar rekeningen te vereffenen en als hij heel Harlem met de grond gelijk maakt om zijn zin te krijgen, doet hij dat. Hij heeft eigenlijk helemaal geen problemen met Luke Cage en dus is het eigenlijk Luke die zijn neus n andermans zaken steekt om Harlem te beschermen.

Bushmaster is alleen net zo sterk als Luke en dat maakt het hem een plaaggeest van de bovenste plank. Zijn vastberadenheid stamt af van zijn meer dan terechte motivaties en je leeft dan ook echt met de man mee. Hij is een sympathieke vijand die de verkeerde methode gebruikt om zijn doel te bereiken, want wanneer Bushmaster in de buurt is sterven mensen nog sneller dan dat je zijn naam kan zeggen.

Bushmaster is alleen niet de enige vijand, want Mariah Stokes (Alfre Woodard) en Shades (Theo Rossi) uit het eerste seizoen hebben ook een grote rol. Ze hebben tezamen een goede dynamiek dankzij de leraar-leerling-dynamiek die ontstaat, omdat Mariah een onbekende is in de gangsterwereld. Haar personage is misschien wel het meest interessant om te zien, want een gangster word je niet zomaar en dat bewijst seizoen 2 dubbel en dwars.

Ze moet dit namelijk balanceren met de demonen uit haar verleden die haar plagen en dan bedoelen we niet Bushmaster. Het zijn de demonen in haar hersenpan die haar parten spelen en daardoor zit je van begin tot eind op het puntje van je stoel om te weten wat ze van plan is. Je wil weten hoe Mariah elke keer een plan tot succesvol einde weet te brengen ondanks dat ze op de hielen gezeten wordt door politieagenten als Mercedes “Misty” Knight (Simone Missick).

Misty heeft ook genoeg te doen in het tweede seizoen, want naast de jacht op Mariah heeft ze natuurlijk ook nog een verloren arm om te verwerken. Niet haar ex-partner/verrader Scarfe uit seizoen 1, maar daadwerkelijk haar rechterarm die ze verloor in het eerste seizoen van The Defenders. Het zit haar totaal niet lekker, want in feite moet ze alles opnieuw leren. Het is dan ook die persoonlijke strijd die ze met haarzelf voert die interessant is om te volgen.

Met de verhaallijnen en personages zit het dit seizoen grotendeels wel snor, maar het is de muziek die pas echt tot leven komt en voor plezierige trommelvliezen zorgt. Het is cultureel met een flinke dosis hip-hop, R&B en wat Reggae waardoor je af en toe lekker kunt dansen op te maat. Daar blijft het niet bij. Zelfs de afleveringstitels zijn aan de muziek gerelateerd en dat kleine detail alleen al laat zien hoeveel zorg er aan de muziek is besteed.

De muziek is zeker niet waar de problemen te vinden zijn, ondanks dat ze de scènes soms wat langdradig aan laten voelen. Deze vergeef je snel vanwege de pure stijl die van het scherm druipt en levert een aantal van de beste momenten uit het seizoen op. De muziek wordt namelijk vergezeld door nagelbijtende montages van actie, geweld en de pure kracht van Luke Cage.

Het probleem dat Luke Cage nog steeds met zich meedraagt, is dat het gebonden is aan 13 afleveringen. Het aantal afleveringen is net als de andere Marvel Netflix series simpelweg te groot waardoor het tempo soms flink inkakt. Lang niet alles van wat de kijker ziet is interessant, want er zijn genoeg scenes die puur voor wat aankleding zorgen en soms zelfs als herhaling aanvoelen. Vooral het begin is moeilijk om doorheen te komen, maar na een paar afleveringen begint het tempo wel opgevoerd te worden.

Dit is nog niet eens het ergste, want na de zoveelste ‘de vijand is tussen onze vingers geglipt’ begin je je af te vragen of de politie überhaupt wel weet wat een goede werkhouding inhoudt. Het is wonderbaarlijk hoe een vijand nog geen seconde de deur uit kan zijn voordat de politie alweer naar binnenloopt. Je zou toch zeggen dat ze de slechterik wel tegen het lijf hebben moeten lopen, maar schijnbaar wordt er verwacht dat de kijker extreme stappen in logica gewend is.

Het tweede seizoen van Luke Cage weet meer dan te boeien dankzij sterke onderliggende thema's die Luke's verhaal vormen. Zijn zoektocht naar de betekenis van het heldendom wordt alleen maar beter dankzij de rollen die zijn weggelegd voor Misty en Mariah die beide flinke stappen maken. Het is jammer dat de logica soms uit het raam gegooid wordt, maar dat vergeef je snel dankzij de grote boeman van seizoen 2 in de vorm van Bushmaster.