Shinobido 2: Revenge of Zen Review

Ninja’s zijn overal. Ook de gamebibliotheek van de PlayStation Vita weten ze op de releasedatum van het apparaat te infiltreren. Zijn we daar blij mee? Je leest het hier in ons uitgebreide eindoordeel.

Shinobido 2: Revenge of Zen is het vervolg op de PlayStation Portable titel Shinobido: Tales of the Ninja en volgt een jongeman genaamd Zen, die verraden door zijn vrienden op zoek is naar wraak. Dit doet hij door missies aan te nemen van drie heersende partijen en ondertussen te zoeken naar bijzondere spiegels om zo zijn vijanden naar zich toe te lokken. Al gauw komen er allerlei complottheorieën aan bod en langzamerhand raakt Zen meer en meer betrokken in een oorlog tussen de groeperingen die het land verscheuren. Het verhaal is in dit spel echter niet het onderdeel dat de aandacht vraagt; het is vooral de gameplay waar het om te doen is.

Splinter Cell in het Oosten?
De genoemde partijen hebben namelijk meer dan genoeg werk en dus blijft Zen bezig. Je wordt onder andere gevraagd om verkopers te vermoorden, dames te ontvoeren, machines kapot te maken en hele legereenheden uit te moorden. Dit doe je door een echte ninja te zijn. Je sluipt door de straten of – veel liever – over de daken en benadert vijanden zo veel mogelijk van achteren, om ze met een snelle steek van het zwaard naar het hiernamaals te sturen. Dat doet wellicht wat denken aan stealth-games als Splinter Cell en Metal Gear Solid, maar dan zie je één belangrijk onderdeel over het hoofd: Shinobido 2 is vele malen sneller.

Toen wij aan de game begonnen stapten ook wij met een Splinter Cell-achtige gedachtegang het spel in. We slopen geruisloos achter nietsvermoedende tegenstanders aan en deden welgeteld een kwartier over het eerste level. Zoals in deze game gewoonte is, kregen we na het level een beoordeling in de vorm van een letter – dat vreemde Amerikaanse puntensysteem dus – en verbaasd waren we over de enorme afrekening die we kregen wegens onze traagheid. Op dat moment werd ons duidelijk dat Shinobido een spel is waarbij je niet hoeft af te remmen voor tegenstanders en levels doorgaans maximaal vijf minuten duren.

Moorden in een moordend tempo
Je hoort hier naar de rug van je vijand te sprinten en deze gezwind te doorklieven, alvorens verder te sprinten naar het volgende doelwit. Dat levert een stealth-game met een lekker vlot tempo op, ideaal voor onderweg. Levels duren immers slechts enkele minuten en daardoor is het spel prima even tussendoor te spelen. Bovendien geeft de snelheid het geheel een lekker flitsend gevoel en waan je je een echte ninja als je van de ene naar de andere vijand schiet en in één lange beweging een heel dorp het zwijgen oplegt. Probeer je echter het tempo toch wat omlaag te brengen of frontaal het gevecht aan te gaan, dan straft de game je plotseling hard af.

Echte stealth niet toegestaan
Je hebt namelijk wel de mogelijkheid om daadwerkelijk te sluipen, maar zodra je dat doet begint de besturing hard tegen te stribbelen. Het begint al bij het indrukken van de rechter schouderknop om te gaan sluipen. Plotseling is het niet meer mogelijk de camera los van het personage te bewegen en iedere keer dat je die knop indrukt, wordt abrupt je zicht weer gecentreerd. Dit staat in schril contrast met de doorgaans soepele camerabesturing middels het rechter pookje. Daarnaast lijkt de camera door stront te rollen in de sluipmodus, gezien de schokkende slakkengang waarmee het draait. Dit maakt de momenten waarop voorzichtigheid wel geboden is, vaak veel lastiger dan nodig.

Ook zwaardvechten is verboden
Besluit je daarom maar je zwaard uit de schede te halen en een heus duel aan te gaan, ben je nog verder van huis. Het zwaardvechten werkt simpelweg erg onhandig en zodra er meerdere vijanden tegelijkertijd verschijnen, is ongeëvenaarde chaos het gevolg. Een goed voorbeeld daarvan vind je later in het spel, wanneer er beschermingsmissies beschikbaar komen. Daarin moet je een bepaalde VIP beschermen, samen met enkele andere bodyguards. Op het moment dat de vijand zich aandient, breekt de chaos los en voor je het weet dood je per ongeluk een medestander, waarna vijand én vriend achter je aankomen. De één-op-één gevechten zijn weliswaar minder chaotisch, maar toch blijft het zwaardvechten erg onhandig en het is te allen tijde verstandig om in de schaduw te blijven. Jammer genoeg is dat niet altijd mogelijk.

Af en toe kom je namelijk eindbazen tegen, waarmee je per se op de vuist moet. Het is niet overdreven om te zeggen dat deze segmenten de meest tergende in de game zijn. Gelukkig heb je wel veel mogelijkheden tot je beschikking om van hen en gewone vijanden af te komen. Je kunt onder andere bommen en explosieve sushi fabriceren, alsmede mijnen en shurikens aanschaffen. Je kunt de tegenstander op vele verschillende manieren afmaken, wat natuurlijk erg leuk is. Op die manier tracht Shinobido de nodige variatie in de game te brengen en hoewel het daar tot op een bepaalde hoogte in slaagt, is de dreiging van verveling nooit ver weg.

Repetitie ligt op de loer
Dat komt doordat je vrijwel constant hetzelfde doet. Je hebt weliswaar verschillende missies, maar al gauw heb je elke soort meerdere malen gedaan en ebt het initiële gevoel van spanning weg. Het feit dat het spel slechts een handjevol omgevingen kent, helpt daar niet aan mee. Keer op keer doe je dezelfde steden en bergen aan, waarbinnen de vijanden bovendien vaak op nagenoeg dezelfde plekken staan. Dit versterkt het gevoel van repetitie en tegen het einde van de game speel je zelfs de moeilijkste missies razendsnel uit. Je weet immers al waar de verkoper zich bevindt.

Een sfeervol geheel
Wel moet gezegd worden dat het handjevol omgevingen aardig sfeervol is. Hoewel je nergens gewone burgers of enige vorm van levendigheid hoeft te verwachten, is er een degelijke mate van detail te bekennen en weet de Oosterse sfeer te overtuigen. De sfeer wordt bijgestaan door subtiele muziek die ondersteunt en vaak netjes op de achtergrond blijft. Daar waar het kan, doet het echter een stapje naar voren om je even flink op te zwepen tijdens een van die tergende gevechten of een spannende achtervolging. Op het gebied van sfeer steekt Shinobido dus aardig in elkaar.

Ongepolijst
Dat valt helaas niet over de algehele afwerking van de game te zeggen. Het geheel voelt tamelijk ongepolijst aan, van animaties die zich herhalen tot de camera die af en toe achter een object blijft steken. Nergens worden game-brekende fouten gemaakt maar het gevoel dat het spel een paar extra maanden ontwikkeltijd nodig heeft, is vrijwel alomtegenwoordig. Kijk bijvoorbeeld naar de belachelijke gezichten van de generaals of de belabberde AI van de tegenstanders. Het is allemaal niet wat het zou kunnen zijn. Erg jammer, want met een beetje polijsten had dit een topper kunnen zijn.

Geen geslaagde invasie
Ninja’s hebben de PlayStation Vita helaas nog niet weten te veroveren. Daarvoor is hun poging simpelweg te slordig, getuige de tegenstribbelende besturing, repetitie en onhandige zwaardgevechten. Dat de potentie er wel degelijk is, blijkt uit de snelle stealth-gameplay en vele mogelijkheden die het spel biedt. Wij hopen dan ook dat ontwikkelaar Acquire voor een eventueel vervolg meer tijd neemt en alle aanwezige potentie volledig uitbuit. Tot die tijd zullen we het echter moeten doen met Shinobido 2: Revenge of Zen en die game is helaas een teleurstelling te noemen.