Patapon Remastered Review - Ritme uit de PSP trommel

Tijdens de hoogtijdagen van de Sony PlayStation Portable kwam Patapon uit. Het bleek later één van de populairste titels voor de handheld te zijn. Nu komt de game opnieuw uit maar dan voor het grote scherm, namelijk voor de PlayStation 4. Heeft de game de tand des tijds doorstaan? Je leest het in deze Patapon Remastered review!

De afgelopen tijd heeft Sony al redelijk wat games opnieuw uitgebracht. Denk aan LocoRoco en WipEout Omega Collection. Nu is het de tijd om opnieuw op pad te gaan met de schattige oogbollen in Patapon Remastered. De ritmische strategiegame van ongeveer 15 euro laat je in de huid van The Almighty kruipen die de stam naar het einde van de wereld moet leiden om HET te aanschouwen.

De game is zoals gemeld een remastered versie van het origineel en dat zie je meteen zodra je de game opstart. Hoewel de game compleet van een Full HD jasje (met 4K ondersteuning) is voorzien, is Sony namelijk één ding vergeten: de intro. Die lijkt nog op de PSP resolutie te zijn en ziet er behoorlijk korreling uit.

In het begin zakt de moed je dus even in de schoenen, maar al heel snel daarna zie je waar het echte werk in zit. Sony heeft namelijk vooral moeite gestoken in de graphics tijdens de gameplay zelf. Zodra je met je eerste missie begint word je verwend met eenvoudige, maar superstrakke beelden. Door de upgrade ziet de game er net zo goed uit als het origineel uit 2008 op de PSP, maar dan op je tv.

Er is dan ook niets toegevoegd of weggelaten aan de Patapon Remaster. Iets wat in dit geval ook echt niet nodig is, want het origineel sloeg de grafische spijker al op zijn kop. Een stapel koddige karakters tegen een cartooneske en kleurrijke achtergrond. Patapon heeft zoals gemeld een simpel doel, namelijk het marcheren naar het einde van de aarde.

Maar naar het einde van de wereld marcheren en HET aanschouwen gaat niet zomaar: je moet de Patapon leiden door drumpatronen te spelen. Op de maat moet je dus liederen drummen die de Patapon vervolgens nazingen en de commando's die daarbij horen uitvoeren. Als je netjes in de maat blijft, kom je uiteindelijk in de Fever modus terecht, waardoor je eenheden veel beter presteren. In het begin is dat nog redelijk eenvoudig.

Je hebt dan alleen nog de Pata en de Pon drum die respectievelijk via de vierkantstoets en de cirkeltoets van de PS4 controller bediend worden. Hiermee kun je twee ritmes spelen: de strijdkreet Pon-Pon-Pata-Pon om aan te vallen en het marcheerlied Pata-Pata-Pata-Pon om te lopen. Dit is genoeg voor de eerste missies, waarbij je jaagt op dieren voor grondstoffen als vlees en hout. In het begin zijn deze twee drums ook genoeg om de Zigodon, een concurrerende stam af te weren.

Deze stam wil voorkomen dat je naar het einde van de wereld reist en stuurt daarvoor eigen legers op je af. Niks om je druk om te maken, thans in het begin van de game. Maar vergis je niet. Patapon begint makkelijk, maar de game steekt behoorlijk strategisch in elkaar.

Na de eerste missies krijg je het met een draak aan de stok die je moet verslaan om verder te kunnen. Dan krijg je ook verschillende weersomstandigheden die invloed hebben op de missie en meer drums (en dus meer liederen om te spelen) die met de overige twee toetsen bediend worden. Je Patapon krijgers kunnen dan naast aanvallen en lopen ook in de verdediging gaan, kracht verzamelen of in volle paniek wegrennen. Met al deze verschillende commando's is het uiteindelijk nog best een opgave om de juiste nummers te onthouden én in de maat te blijven.

De Zigodons die je dan tegenkomt worden ook steeds sterker. En dan hebben we het nog niet eens over de monsters die geheimen beschermen en jouw Patapon op willen vreten. Gelukkig krijg je gaandeweg de game vordert de beschikking over nieuwe eenheden. Naast de infanterie en speerwerpers kun je uiteindelijk onder andere ook boogschutters, cavalerie en langzamere maar sterkere Patapon inzetten.

Maar je kunt per missie slechts drie verschillende legers meenemen. Je moet dus kiezen wie je meeneemt voor een goed resultaat. Daarbij moet je je eenheden uitrusten met wapens, helmen en schilden. Deze vind je tijdens je missies.

Kies je de verkeerde legers of rust je de eenheden niet goed uit? Of begrijp je tijdens een missie niet wat nou de bedoeling is (wat nogal eens kan gebeuren)? Dan is de kans groot dat je het onderspit delft en je eenheden de pijp uitgaan.

Het is allemaal niet zo erg zolang je de kroontjes maar opraapt van de gevallen strijders (als de vijand deze niet opgevreten heeft). Als je dat niet doet zul je nieuwe eenheden moeten optrommelen en daarvoor zijn grondstoffen en Ka-Ching nodig. Om dit te verzamelen moet je gaan jagen. Wat dit betreft is de balans van Patapon een beetje zoek: het maakt de game (die inclusief jagen circa 8 uur duurt) onnodig langer en helaas ook langdradig.

Je moet namelijk wel heel veel jagen om met een beetje een leger op de proppen te kunnen komen. Hoe specialer de grondstoffen zijn, hoe sterker de Patapon die je oproept. Alleen die speciale grondstoffen krijg je niet zomaar. Veelal win je deze uit bijzondere vijanden zoals de Pink Motiti, maar de toffe minigames die Patapon biedt zijn een leukere manier om aan deze items te komen.

Patapon biedt je diverse ritmische minigames die je middels het verslaan van monsters of het ontdekken van geheimen in de levels vrij kunt spelen. Zo kun je met de boer een enorme plant water geven om kool te winnen, de tenen van een enorme baby berg bespelen als een klokkenspel om gesteente te winnen of met de smid aan de slag om speciale wapens te creëren. De minigames zijn echt een toffe afwisseling van het jagen en de missies.

Mede door de afwisseling van de minigames weet Patapon van het begin tot het eind te vermaken. De game kent een goede leercurve en daagt uiteindelijk flink uit. De tegenstand wordt dan groter en de ritmes die je moet spelen worden steeds moeilijker.

Maar de game kent één probleem en dat zit in het feit dat je steeds maar weer moet jagen voor grondstoffen en geld. Dit breekt na verloop van tijd echt op en is echt jammer, want Patapon is een bijzonder toffe game die nu nog beter uit de verf komt in een Full HD resolutie. De remaster is desondanks zeker een aanschaf waard, maar speelt helaas de grote trom net niet goed genoeg.