Nobody Wants to Die Review - Futuristisch moordmysterie

Het eeuwige leven, het is iets waar we als mens soms stiekem van dromen. Maar niets is minder waar in de wereld van Nobody Wants to Die. Daar is hoppen van lichaam naar lichaam aan de orde van de dag, al moet je daar wel geld voor hebben.

Deze dystopische versie van New York is het toneel van een moordmysterie waar jij als speler middenin wordt gegooid. In het jaar 2329 kunnen de rijken door middel van een handig apparaat hun geest overhevelen naar een nieuw lichaam. Het klinkt utopisch, maar daarvoor moet er wel eerst iemand uit dat lichaam gehaald worden.

Je raadt het al, zo’n systeem is ervoor gemaakt om misbruikt te worden. En dat gebeurt. De rijke elite leeft van lichaam naar lichaam, terwijl het arme deel van de bevolking elke dag strijdt om hun meest waardevolle bezit niet kwijt te raken: zichzelf.

Jij kruipt in de huid van James Karra, een koppige en pessimistische rechercheur die herstellende is van een ongeval. Je bent officieel nog niet weer aan het werk, maar jouw leidinggevende vraagt je om discreet de plaats delicht van een ogenschijnlijke zelfmoord te bezoeken.

Verder zullen we niet in detail treden, maar wat volgt is een vijf uur durend moordmysterie waarin je op jacht gaat naar een seriemoordenaar én probeert te ontrafelen wat voor geheimen James zelf te verbergen heeft. Want hoewel hij in een nieuw lichaam zit, kan hij zich niet alles herinneren van het ongeluk dat hem zijn oude lichaam heeft gekost.

Bovenstaande synopsis verklapt al wel een beetje dat Nobody Wants to Die een enorme nadruk legt op de verhaalvertelling. De game valt perfect in het walking simulator genre, waar alles wat je als speler doet het verhaal vooruit drukt.

Echt diepgaande gameplay hoef je dus niet te verwachten. Het grootste deel van de game loop je rond met je spreekwoordelijke vergrootglas, op zoek naar aanwijzingen om de moorden op te lossen. Tijdens het uitpluizen van die plaatsen delict voel je je op sommige momenten net een Batman die met zijn gadgets naar sporen speurt.

Want ook James heeft een arsenaal aan snufjes om het detective werk wat te vergemakkelijken. Zo loop je rond met een UV-lamp om bloedsporen te volgen en heb je een röntgenscanner. Maar het mooiste stukje speelgoed vind je terug in de Reconstructor.

Met dit krachtige apparaat kun je een plaats delict scannen en bepaalde gebeurtenissen terugkijken. Dankzij de clues die je ter plekke vindt, vul je gaten in de reconstructie op en kom je stapje voor stapje dichter bij de antwoorden die je zoekt.

Het is allemaal vrij rechttoe rechtaan en het is jammer dat je als speler niet iets meer vrijheid krijgt tijdens het speuren. Het maakt nu niet uit hoe goed je zelf rond zoekt, want de game leidt je heel lineair wel naar de juiste plek om verder te raken. Voor de verhaalvertelling is het logisch, maar daardoor moet de game het niet hebben van zijn gameplay.

Nee, dit avontuur speel je door omdat je in het verhaal wordt gezogen. Dat lukt, mede door een bovengemiddeld interessant plot en sterke voice-acting, aardig goed. James staat tijdens de hele game in contact met zijn partner Sarah, die als een soort Robin op afstand als ICT-hulp hulp biedt.

De dialoog tussen de twee is wat het plot grotendeels trekt en de gesprekken die James en Sarah hebben voelen authentiek aan en dat zorgt ervoor dat je met beide personages gaat meeleven. Bovendien heb je zelf invloed op die onderlinge relatie, doordat je dikwijls verschillende dialoogopties hebt om uit te kiezen.

Denk aan iets als bijvoorbeeld de Telltale-games. De keuzes die je maakt tijdens dialogen, hebben invloed op het verdere verloop van het verhaal, inclusief meerdere eindes. Al voelt die daadwerkelijke impact niet zo groot als constant wordt geïmpliceerd door de game zelf tijdens het spelen.

Toch geeft het genoeg reden om je rond te laten kijken in de spelwereld om dingen op te vangen die je later kunt gebruiken als antwoord in een dialoog. Het is sowieso geen straf om soms even goed de tijd te nemen om de wereld van de game goed tot je te nemen.

Het ziet er visueel namelijk allemaal spectaculair uit, mede doordat Nobody Wants to Die op Unreal Engine 5 draait. De futuristische versie van New York is een cocktail van BioShock, Blade Runner en Altered Carbon en oogt prachtig.

Of je nou op je zwevende auto boven Times Squade hangt of Manhatten in staat terwijl je op een neonletter zit te genieten van een fles whisky. De game is een echte eye pleaser. Stiekem zou je alleen om die reden de game een kans moeten geven.

De ‘plot-boven-gameplay’ formule is wellicht niet voor iedereen, maar Nobody Wants to Die is een degelijke bite-sized game die je een heel interessant futurisch verhaal voorschotelt in een prachtig vormgegeven sci-fi New York.

Met een sterke voice-cast en paar goede plotwendingen is deze walking simulator voor fans van het genre zeker een aanrader. Vijf uur is wellicht niet heel lang, maar daar is de prijs ook naar. Zie het als een interactieve miniserie. Eentje waarin jij de hoofdrol vertolkt. Van zo’n pitch zou zelfs Netflix gaan watertanden.