No More Heroes: Heroes Paradise Review

Sommigen zullen No More Heroes de koning op de Wii vinden als het gaat om coole games. Anderen hebben er nog nooit van gehoord. Feit is dat er voor het eerst een No More Heroes game naar de PlayStation 3 wordt gebracht. Of de game echt als held uit de bus komt, zal nu blijken.

Na No More Heroes in 2008 en No More Heroes 2: Desperate Struggle in 2010 is het de beurt aan de PlayStation 3 om kennis te maken met het knotsgekke karakter Travis Touchdown. Deze Japanse jongen is een geek, een vreemde eend in de bijt. Hij maakt seksuele opmerkingen en grappen, aait maar al te graag z’n kat en verzamelt van alles. Het is precies deze jongen die als huurmoordenaar aan de slag gaat om indruk te maken op blonde stoot Sylvia Christel. Misschien merk je het al: de game is hetzelfde als de Wii versie, alleen nu met een HD-jasje en met wat extra’s.

Werk jezelf naar de top
Je begint als nummer 11 op de ranglijst van United Assassin’s Association (UAA) en moet je langzaam opwerken naar de top. Maar wat voor game is No More Heroes dan precies? Is het enkel hack and slashen of doe je ook nog andere dingen dan vijanden door midden splitsen met je beam katana (lees: lightsaber, maar dan met een spannend naampje)? Ja, je doet andere dingen en wat dat betreft blijkt maar weer met wat voor eigenaardige game we hier te maken hebben. Hoewel je volop in de actie belandt, na eerst een handige tutorial gespeeld te hebben, is het daarna een kwestie van geld verdienen. Als je genoeg pingels hebt, kun je door naar de volgende baas om zo op de ranglijst te stijgen.

Dat geld krijg je niet in de schoot toegeworpen en als een redelijk normale jongen zul je dan ook je geld bij elkaar moeten verdienen in Santa Destroy. Dat diversiteit de game siert wordt meteen al in het begin duidelijk. Ontvang wat centjes voor het om zeep helpen van iemand, stamp wat kokosnoten uit palmbomen en lever die af, ruim wat schorpioenen op, maai gras en meer van dit soort dingen. Dit systeem is fijn bedacht want anders zou het al snel saai worden als je hordes vijanden bevecht, een eindbaas te lijf gaat, weer hordes vijanden bevecht etcetera.

Deels sandbox titel...
De keuze die gemaakt is, is dus leuk. Het is een beetje zoals we gewend zijn in Grand Theft Auto of Mafia. Het nadeel is alleen wel dat hoewel je eigenlijk te maken hebt met een sandbox game als je klusjes uitvoert, het zo lineair is als een plank. De mogelijkheden zijn beperkt. Even een praatje maken met een leuke chick die voorbij loopt of een winkel inlopen, het is er allemaal niet bij. Een hele grote toevoeging is een open wereld dan in deze game ook weer niet. Er had veel meer ingezeten.

...deels vechten
De volgende vraag is, hoe zit het dan met het tweede deel waar de game uit bestaat: het vechten? Gelukkig is dat een stuk beter geregeld. De game is van oorsprong een Wii titel en is niet voor niets nu pas naar de PlayStation 3 gebracht, want het hele spel kent ondersteuning voor de Move en Navigation controller. En gezegd moet worden: dat voelt heerlijk aan! Gooi je meubels aan de kant, doe je stoere zonnebril op en hak erop los met je beam katana. Pijn lijden zullen ze!

Je wordt bestormd door heel wat vijanden op weg naar diverse eindbazen. Hoewel deze vijanden van elkaar verschillen wordt het nooit echt moeilijk. Maar wel blijft het leuk ze een lesje te leren. Zo kun je ze hoog en laag aanvallen en beetpakken, maar het mooiste blijft wel om ze daarna met een soort genadeslag uit te schakelen. Hoewel je geen diepgaand vechtsysteem moet verwachten, moet echt gezegd worden dat de Move goed uit de bus komt. Alleen het besturen van je gekke voertuig in het sandbox gedeelte voelt wat onnatuurlijk aan, maar het stuurt evengoed vele malen beter dan met een gewone controller!

Grafisch geen hoogstandje
Zo positief als we zijn over de Move, zo jammer is het dat de game grafisch niet mooi uit de bus komt. Ja, alles is in HD, maar net als met het verhaal eerder geldt ook hier weer dat er meer uit te halen valt. De omgevingen zien er niet mooi uit, complete details missen. Personen die je onderweg tegenkomt lijken soms wel plastic poppen, zo nep. Over die mensen gesproken: probeer eens tegen iemand aan te lopen, je schuift zo’n persoon aan de kant, zo nep en lelijk is het. Nee, heel mooi is het allemaal niet, ondanks dat het er vele malen beter uitziet dan op de Wii.

Maar let op: we moeten ook weer niet té streng zijn. Niet voor niets jubelden veel mensen eerder al over de Wii variant. En dat is niet zo gek. No More Heroes is eigenlijk zo apart dat het de game niet helemaal siert om in een hokje te stoppen. Vergelijkingen moet je nu eenmaal op zijn tijd maken, dat is mens eigen, dat doen we voortdurend. Maar wat betreft No More Heroes: Heroes Paradise kun je stellen dat het een typische game is van: vreemd, maar wel lekker. Waarbij wel geldt, je moet ervan houden.

Eigenaardige game
Waar moet je dan precies van houden om plezier te halen uit dit spel? Je moet ervan houden dat een game zichzelf niet te serieus neemt, dat je in de huid kruipt van een getekend mannetje in een cel-shaded omgeving. Je moet je er niet aan ergeren dat de game zich op visueel en auditief vlak niet kan meten met andere games. Geniet van een jochie dat houdt van seks, van moorden, op een rare vette motor rijdt om kort daarop rond te zwiepen met je katana beam. Je krijgt een leuk verhaal met leuke gevechten, bizarre eindbazen en genoeg afwisseling om je zoet te houden. Bovendien speel je ook nog eens de Very Sweet modus vrij na de eerste keer de game doorlopen te hebben. Niet de beste game dus die voor handen is, wel eentje die je PS3-collectie siert, op zijn eigen vreemde manier.