Little Hope Review – Griezelen in een spookstad!

Het is weer de tijd van het jaar. Halloween is gearriveerd. Supermassive Games komt daarmee op het perfecte tijdstip met een nieuwe horrortitel. Dit keer komen de ontwikkelaars met Little Hope, de tweede toevoeging aan The Dark Pictures Anthology.

In het tweede deel van de anthologie kom je terecht in een duistere spookstad. Nadat de hoofdpersonage Andrew wakker wordt, merkt hij dat er iets niet helemaal pluis is. Hij wordt wakker naast een omgevallen bus in het midden van de weg. Het verhaal start wat dat betreft direct vol met mysterie. Niemand die bij Andrew aanwezig is, weet wat er aan de hand is.

In het begin van de game zal jij je vooral bezig houden met het leren kennen van de personages en het uitvogelen van de geschiedenis van Little Hope. Dat doe je samen met Taylor, Daniel, Angela en John. Laatstgenoemde is de docent van studenten Taylor, Daniel en Andrew. Hij rent snel weg van gevaar, maar denkt rationeel na.

Taylor is de rebel van de groep en doet precies het tegenovergestelde van wat haar docent doet. Daniel is de "geheime" liefdesinteresse van Taylor, terwijl Angela de pittige tante is en Andrew de verwarde jongen is die de groep bij elkaar probeert te houden. Na de karakters wat beter te leren kennen is het tijd om de paranormale elementen in de game toe te voegen.

In Little Hope krijg je te maken met een vreemde mist. Wanneer je de mist ingaat, blijf je teruglopen naar de plek waar je vandaan kwam. Dat vindt de groep op z’n minst een beetje vreemd. Samen spelen ze met de mist en komen ze tot de conclusie dat er meer aan de hand is dan ze denken.

Wat de situatie voor de karakters nog verontrustender maakt, is vreemde snuiter Vince. Hij oogt een beetje apart in de ogen van de groep en lijkt alles behalve vriendelijk. Doe daar nog een paar enge tripjes naar de zestiende eeuw bij en je hebt een situatie waar geen enkele karakter zich prettig bij voelt.

De atmosfeer van het begin van de game is perfect. Er is veel mysterie, er zijn rare gebeurtenissen en je hebt het gevoel dat er op elk moment wat op je af kan komen. Helaas is dat gevoel van korte duur, want de game haalt de spanning vooral uit jump scares, iets wat het horrorgenre in de laatste jaren te veel van afhangt.

Het is jump scare na jump scare. De ene keer is het een hert, de andere keer een rennende schim en dan is het een klein meisje die je vast pakt. Vooral laatstgenoemde is een veelvoorkomend verschijning in het spel. Het schrikmoment herhaalt zich minstens vijf keer, waarna ondertekende de tel kwijtraakte.

Gelukkig zijn er ook momenten in het spel die niet alleen op dat soort schrikmomenten gebaseerd zijn. Je wordt een paar keer achtervolgd door verschillende monsters die achter verschillende personages uit de groep aanzitten. De keuzes die je tijdens het spel maakt, bepalen dan ook hoe vaak de monsters achter je aan komen. Wat best een leuke toevoeging is.

Wat een blijvende toevoeging is aan de games van Supermassive zijn de keuzes die je maakt tijdens het spelen van de game. De keuzes die je maakt hebben invloed. Al moeten we wel zeggen dat de keuzes niet altijd een voldane afwerking hebben. Wanneer je bewust bijvoorbeeld het licht probeert te doven in de game, vind het verhaal wel een manier om hier een stokje voor te steken.

Gelukkig is het slechts een klein moment dat wat minder voelt. Het overgrote deel van de keuzes die je maakt, hebben namelijk wel degelijk invloed op het verhaal. Zelfs de kleinste quicktime events kunnen het verloop beïnvloeden!

Zoals vermeld in onze Man Of Medan review zijn er bij deze game ook verschillende eindes en paden die je kan bewandelen. De ene keer verdien je een beter eind dan de ander, wat ervoor zorgt dat de game extra speelsessies nodig heeft voor optimaal genot. Hoewel je het spel binnen een kleine vijf uurtjes kan uitspelen, heeft de game dus wel een grotere waarde dankzij die extra eindes. Uiteindelijk kan de tijd oplopen naar tien of zelfs meer dan vijftien uur als je graag de verschillende eindes wil meemaken.

Elke keuze in Little Hope heeft tevens een prijs, maar er zijn in de spookstad ook een paar hints te vinden die je zouden kunnen helpen om het goede einde te krijgen. Er liggen foto’s verspreid over de stad. De foto’s hebben hetzelfde principe als de totems van Until Dawn, waarin je een kleine gebeurtenis ziet van wat er zou kunnen gebeuren. Kijk hier goed naar, want dat kan invloed hebben!

Ook zijn er genoeg verzamelitems te vinden in de game, waardoor je kan achterhalen wat er in het verhaal allemaal speelt. Little Hope heeft maar liefst vijftig verschillende geheimen om te ontdekken, dus daarmee ben je wel even zoet.

Wat Supermassive altijd tof doet zijn de cinematografische momenten in haar games. Little Hope ziet er grafisch dan ook sterk uit en de camerahoeken en shots zouden niet beter kunnen. Hoewel het verhaal op sommige punten zijn zwaktes heeft, maken de cinematografische technieken, het acteerwerk en het spelen met vrienden de ervaring toch wel erg leuk.

Je kan de Movie Night modus spelen of online spelen samen met een andere vriend. Als je iets tijdens Halloween wil doen met vrienden is dit zeker een aanrader. Zelfs wanneer er weinig horror in een verhaal zit, kan je met vrienden altijd nog lachen of je aan elkaar irriteren wanneer iemand de verkeerde keuze maakt. Vooral omdat in dit verhaal de keuzes verspreid zijn en invloed hebben in de verschillende tijdlijnen.

De drie verschillende tijdlijnen (waar we wegens spoilers niet zoveel over kwijt zullen doen) maken het verhaal van Little Hope diepgaander dan je zou denken. Dit dankzij meerdere lagen die je niet direct opmerkt. Little Hopes verhaal is boeiend, creatief en heeft een diepere betekenis. Helaas haalt het verhaal wel merendeels het horroraspect van de game weg en wordt het daardoor eerder een mysterie/thriller. Toch jammer als je insteek een horror-game is.

Little Hope is een interessant verhaal vol diepere lagen en mysterie, maar komt niet sterk naar voren als het gaat om horror. In deze cinematografisch puike game kom je dezelfde jump scares en momenten steeds weer tegen, waardoor je verlangt naar iets wat spannender is. Het acteerwerk, verhaal en de keuzes die je maakt zorgen er gelukkig voor dat je blijft spelen. Sterker nog, de titel nodigt uit om de game opnieuw te spelen om te zien of je een beter einde kan krijgen.