Godzilla Review

Als er één monster is dat boekdelen spreekt, dan is het wel Godzilla. Of zoals de Japanners hem liefkozend noemen: Gojira. Deze enorme verschrikking vertoonde zijn gezicht voor het eerst op het witte doek in 1954 en heeft ondertussen in meer dan 28 films van Japanse makelij gespeeld. Toch is het alweer zestien jaar geleden, 1998 om precies te zijn, dat Godzilla voor het laatst zijn gezicht toonde op het Amerikaanse scherm.

Als het aan Joe Brody (Bryan Cranston) had gelegen, dan had Godzilla nooit bestaan. Samen met zijn vrouw en zoontje Ford (in volwassen vorm gespeeld door Aaron Taylor-Johnson) leeft hij een zorgeloos bestaan in Japan. Samen met vrouwtjelief is hij werkzaam bij een nabijgelegen kerncentrale. Het duurt niet lang voordat alles misgaat, want vreemde aardschokken teisteren de centrale. Joe weet veilig uit de centrale te ontsnappen, maar zijn vrouw heeft iets minder geluk. Iets wat Joe zichzelf nooit kan vergeven.

Vijftien jaar later is Joe nog steeds bezig met het onderzoeken van gebeurtenissen op die vreselijke dag. Zijn obsessie is zo groot dat hij het quarantaine-gebied betreedt, waar het oude huis stond. Eén probleem: het betreden van dat gebied is een misdrijf en dus wordt Ford opgeroepen om zijn vader te komen ophalen.

Ford is ondertussen zelf getrouwd, vader van een jonge zoon, werkzaam bij het Amerikaanse leger en is helemaal klaar met de obsessie van zijn vader. Toch weet zijn vader hem over te halen om nog één keer te gaan kijken in het quarantaine-gebied. De ontdekking is groot: in het gebied is geen straling en de explosie van vijftien jaar geleden was helemaal geen nucleaire ontploffing.

Als Joe en Ford weer worden opgepakt en naar de oude plek van de kerncentrale worden gebracht, krijgen ze eindelijk de waarheid te horen. Een enorm monster was verantwoordelijk voor de explosie, door middel van een EMP, een elektromagnetische golf. Als kijker verwacht je dat Godzilla eindelijk zijn opwachting maakt, maar in plaats van een enorme hagedis, verschijnt en een insect-achtig monster met vleugels.

Volgens de expert ter plekke, Dr. Ichiro Serizawa (Ken Watanabe), is het een Muto, een wezen dat verstopt zat in de kern van de aarde en dat nog afstamt uit de prehistorie. Serizawa verklaart dat er sinds de Tweede Wereldoorlog onderzoek gaande is naar beesten zoals de Muto en dat ze zich voeden met kernenergie, precies de reden waarom de kerncentrale werd aangevallen.

Gelukkig duurt het daarna niet lang meer, voordat alle onheil losbarst en de CGI je om de oren vliegt. Zoals het een rampenfilm van Amerikaanse makelij betaamt, zet het onheil al snel koers naar de Verenigde Staten, waar men zich voorbereidt op het ergste. Ondertussen is er namelijk een tweede Muto opgedoken in de woestijn van Nevada.

Wat deze Godzilla uniek maakt tegenover de overige Godzilla-films, is dat Goijra onomwonden de Good Guy is. Godzilla heeft altijd een grijs imago gehad, waar hij ervoor zorgde dat de balans terugkeerde in de natuur. Het maakte niet uit of hij daarbij een mens meer of minder mee vermorzelde. Deze keer is zijn doel nog steeds om de balans te laten terugkeren, door middel van het uitroeien van de Muto’s, maar lijkt hij rekening te houden met de mensheid. Hij zorgt er zelfs voor dat hij zo min mogelijk schade berokkent.

Het zorgt voor een apart gevoel. Je zou bij een dergelijk enorm monster verwachten dat hij iedereen en alles zou vernietigen, maar hij krijgt juist een heel menselijk imago mee. Sterker nog, Goijra kan wel eens het meest menselijke personage in de hele film zijn.

Alle andere karakters, zelfs hoofdrolspeler Ford, zijn enorm oppervlakkig en voegen eigenlijk niks toe aan de film. Ze dienen over algemeen alleen als camera voor de kijker en hebben alleen invloed aan het einde van de film. Regisseur Edwards lijkt gekozen te hebben voor een groots spektakel met zoveel mogelijk indrukwekkende CGI, maar vergeet voor het gemak even personages met inhoud toe te voegen.

Het is duidelijk dat Godzilla een betere film is dan de Gozilla-film uit 1998, maar er had een stuk meer ingezeten. Edwards heeft qua beeldmateriaal een zeer indrukwekkende film neergezet, maar het gebrek aan interessante karakters is erg jammer. De behoorlijk lange aanloop duurt daardoor nog een stuk langer. Bovendien overleeft Ford iets te veel slachtpartijen om nog geloofwaardig over te komen. De vriendelijke versie van Godzilla is ook een opvallende keuze en iets waar je zeker even aan moet wennen. De film is het zeker waard om in de bioscoop te zien, al is het alleen maar vanwege het visuele geweld, maar voor de acteurs hoef je het niet te doen.