Mandragora: Whispers of the Witch Tree Review - Geen wortel schieten

Mandragora: Whispers of the Witch Tree heeft al een lange tijd geleden onze aandacht gegrepen. De game mochten wij helemaal terug in 2022 al een keer uitproberen, maar nu is het eindproduct eindelijk hier. Het was een flinke uitdaging, maar we zijn bij het einde aangekomen. Of die reis het waard was, dat lees je nu in onze review.

Mandragora speelt zich af in een grimdark fantasy-wereld waarin de mensheid bijna volledig is uitgeroeid, nadat monsters door portalen kwamen en langzaam maar zeker alles overnamen. Een paar gemeenschappen houden nog wanhopig vast, maar er is maar één plek met welvaart: Crimson City, met de Priester Koning aan het hoofd. Jij bent een inquisiteur, een elite soldaat die rechtstreeks werkt voor de Priester Koning. Maar als jij het martelen van een heks onderbreekt door haar uit haar lijden te verlossen, stuurt de Priester Koning jou uit woede op een hopeloze klopjacht om er nog één levend te vangen. Als dat niet lukt, dan ben je thuis niet meer welkom.

Onderweg trotseer je talloze gevaren, en baan je je weg door onbekende landen. Mandragora is een Metroidvania die inspiratie opdoet van het Souls-genre. De combat is bikkelhard, en omdat zowel aanvallen als verdedigen stamina kost moet jij voorzichtig te werk gaan. Als je sterft word je teruggestuurd naar de meest recente Witch Stone die je hebt aangeraakt en moet jij je Essence (XP) weer ophalen. Je kent de formule waarschijnlijk al wel uit de games van FromSoftware. Wel maken de klassen meer uit, want die bepalen welke wapens, aanvallen en types magie je wel of niet kan gebruiken. Ook is het levelen niet een simpel gevalletje van een puntje in een stat steken, maar is er een uitgebreide skill tree die flink verandert wat jij allemaal kan doen.

Faelduum, de wereld waarin Mandragora zich afspeelt, is een behoorlijk troosteloze wereld. Mensen komen zelden buiten de muren van grote steden, omdat alles er tussenin stikt van de monsters. Zelfs daar ben je niet echt veilig, want aanvallen gebeuren met regelmaat. Er is een tekort aan eten, omdat er geen land is voor gewassen en vee, en jagen is gevaarlijk. Dit komt door de vele Entropy-portalen, waar duistere energie doorheen lekt. Alles dat voor een langere periode blootgesteld is aan deze Entropy, verandert in een monster. En alsof dat niet genoeg was, komen er ook al beesten uit de portalen zelf. Het volk is dus bitter en hopeloos.

Deze portalen zijn geopend door de heksen. Tenminste, dat is wat de Priester Koning claimt. Aangezien zijn kracht de enige reden is dat er in Crimson City nog wel wat welvaart is, gelooft het volk hem op zijn woord. Maar als speler zal het geen grote verrassing zijn dat er weinig waar is aan wat hij zegt. Zijn acties, retoriek en algemene houding zijn niet die van een heilige man die het beste voor heeft met zijn volk.

Het verhaal is eigenlijk net zo. Er zijn weinig verrassingen die je, als je een beetje oplet, niet ziet aankomen. Zelfs de verschillende personages die je recruteert voor je kamp zijn precies wat je van ze verwacht. Ondanks dat ze allemaal hun eigen verhaallijntje rondom geheimen of gebeurtenissen in het verleden hebben. Verwacht dus niet diepe, filosofische gedachten of plottwists die je op het puntje van je stoel houden. Aan de andere kant is Mandragora ook precies wat je ervan verwacht. Dus als dat jou lekker ligt, dan zit je helemaal goed.

De presentatie is top. Zowel de meeslepende muziek en schilderachtige vormgeving nemen je mee naar deze magische maar duistere wereld. Zeker de cutscenes doen denken aan comics met een groter budget, maar ook tijdens de gameplay ziet alles er schitterend uit. Ondertussen heeft elke gebied en zelfs sommige bazen hun eigen muziek, zodat jij altijd hoort waar je bent.

Dat Mandragora een Metroidvania is, dat is niet overdreven. Met regelmaat kom je versperringen tegen waarnaar jij later terug moet keren. Deze deur kan alleen geöpend worden van de andere kant, om over die afgrond te springen heb je een grijphaak nodig. Het zorgt ervoor dat de wereld groot aanvoelt, ondanks dat jij nog niet zoveel kanten op kan. Tegelijkertijd moedigt het aan tot verkenning. Er zijn genoeg goodies te vinden op verborgen plekken.

Natuurlijk is het ook gemakkelijk om te vergeten waar je misschien nog naar terug wil keren. Dat er ergens een schatkist buiten bereik lag, dat weet je nu nog wel. Maar na een paar uur, als je eindelijk een manier hebt om die te bereiken, misschien niet meer. Zeker als de wereld een beetje begint te openen, want de kaart van Mandragora is groot. Ondanks dat het 2D is, is verdwalen niet moeilijk. Gelukkig heb je de kaart, en mag je daar zoveel markers op plaatsen als jij zelf wil. Er zijn zelfs verschillende soorten, waar je zelf betekenis aan mag geven.

Missies zijn trouwens niet zo omslachtig als in de games van FromSoftware. Met een enkele uitzondering word je op zijn minst gewezen naar het gebied waar je moet zijn om progressie te maken. En dat is als er geen quest marker staat op de exacte locatie. Wat je dan moet doen is misschien een beetje puzzelen, maar zelfs dat is zelden iets waar je de draad van kwijtraakt. Al is het daadwerkelijke uitvoeren natuurlijk een ander verhaal, als je er bijvoorbeeld een moeilijke baas voor moet verslaan.

Overigens hoef jij je geen zorgen te maken dat je manieren mist om verder te komen. De krachten en voorwerpen die je nodig hebt om bepaalde gebieden te bereiken, die krijg je allemaal van missies in het hoofdverhaal. Als iets buiten bereik is, dan kom je er vanzelf een keer op terug. Gewoon markeren, voor het geval het niet een pad is voor het hoofdverhaal, en later terug komen.

Als je dacht dat het gebrek aan een dimensie Mandragora gemakkelijk maakt, dan heb je het mis. Er zijn bazen in dit spel waar Milenia uit Elden Ring u tegen mag zeggen. Met een breed arsenaal aan aanvallen, harde klappen en grote levensbalk dwingen ze jou goed je best te doen. Op een goede manier.

Omdat stamina zo op is, kun je niet simpelweg inhakken op je vijanden. Daarmee krijg je de gemiddelde monster misschien prima neer, maar voor een baas is dat een heel ander verhaal. In plaats daarvan zul je moeten leren welke aanvallen zij allemaal kunnen, hoe je ze aan ziet komen en hoe je ze vermijdt. Je kan namelijk niet gewoon voor alles wegrollen of je schild ervoor houden. Soms moet je springen, wegrennen en meer. Wel goed om in het achterhoofd te houden, is dat een nieuwe baas in het hoofdverhaal het vaak leuk vindt jou te dwingen nieuwe vaardigheden die je net verkregen hebt, zoals de double jump, te gebruiken. Dus als je even niet weet hoe je iets vermijdt, denk dan even na over wat je allemaal net gekregen hebt.

Wel een nadeel, is dat veel bazen een aantal keren herhaald worden. Sommigen zijn uniek, en die zijn ook veruit het meest interessant. Vaak zijn dit de bazen van het hoofdverhaal. Maar je komt meerdere keren een reus of grote zombie tegen, die elk misschien een ander element aan schade aanricht en weerstaan, maar verder hetzelfde zijn. De reuzeratten hebben zelfs helemaal geen verschillen, behalve dat je er op een gegeven moment twee tegelijkertijd moet verslaan. Zo zijn er wel meer voorbeelden waar je weliswaar een achievement voor krijgt als je ze allemaal verslaat, maar die op den duur wel een beetje je neus uit komen.

Gelukkig heb je een arsenaal aan wapens, en een skill tree waar je een hoop vaardigheden van leert. Ook vind je, meestal van bazen, nieuwe aanvallen die je kan gebruiken. Die equip je net als een zwaard, maar dan wijs je het toe aan een knop. Je kan een totaal van twee sets aan aanvallen gebruiken, en je wisselt er tussen door omhoog te duwen op de d-pad. Hetzelfde geldt voor je wapens, al wissel je daar juist tussen door omlaag te duwen. We hadden liever gezien dat deze samen wisselen, want meestal pak je toch je andere wapen om andere aanvallen uit te voeren. Nu moet je twee toetsen indrukken om toegang te krijgen tot een aanval, en vaak wissel je daarna gelijk weer terug.

De skill tree wordt verdeeld in vijf klassen, waarvan jij er aan het begin van je avontuur eentje kiest. Veel nodes in de boom geven je gewoon een stat zoals strength, dexterity of power, maar het pad leidt wel naar een unieke, passieve vaardigheid die veranderen wat jij kan in een gevecht. De klassen hebben allemaal een eigen speelstijl, die wordt versterkt door de skills die je in de tree leert. Alsof dat nog niet genoeg was, mag je vanaf level 25 ook punten in andere klassen spenderen en de speelstijlen combineren. Dit brengt een hoop afwisseling in het spel, en de klassen werken allemaal lekker. Bovendien krijg je op een gegeven moment de optie je punten opnieuw te verdelen. Dit wordt steeds duurder, maar de eerste keer is gratis en de tweede keer is niet duur. Dus je kan lekker experimenteren en combinaties vinden die jij fijn vindt.

Wapens en pantser kun je craften bij werklieden in je kamp. Die moet je allemaal rekruteren, en zeker aan het begin is dit de moeite waard. Zij worden, als je ze meer gebruikt of blauwdrukken aan ze leert, steeds beter, waardoor jij betere gear kan maken. Maar monsters kunnen ook unieke wapens en pantser droppen, en soms vind je iets speciaals in een schatkist of zelfs een handelaar. De goeie en speciale items kun je over het algemeen niet maken, waardoor je kampleden op een gegeven moment niet zoveel meer voor je doen. Ze zijn er vooral om je op weg te helpen, en de stukken te overbruggen als het wel erg lang duurt voor je weer een beter wapen vindt.

Het moet wel even gezegd worden dat we af en toe tegen een bug aanliepen. Niets gamebrekend, maar soms kon het wel irritant of zelfs ronduid frustrerend. Zo gingen we bijvoorbeeld soms plotseling dood als we probeerden gebruik te maken van fast travel. Dit was een kleine irritatie, want je essence ligt dan op je te wachten bij de Witch Stone waar je naartoe wou teleporteren. Je kan het dus gewoon nog een keer doen en ze dan weer oppakken.

Aan de andere kant zorgt de ultimate van de Pyro skill tree, Phoenix, ervoor dat je eenmaal terugkomt met een halve levensbalk als je sneuvelt. Maar als een baas meerdere arena's heeft, dan stuurt Phoenix je terug naar het eerste stadion, waar dus geen gevecht meer is. Die mag je dan lekker opnieuw starten. Sterker nog, je zal even naar het hoofdmenu moeten, want je bent nog steeds in gevecht en mag daarom niet weg teleporteren. Erg vervelend, al kwamen we dit alleen tegen bij het allerlaatste gevecht.

Het meest vervelende was eigenlijk in de Wyld skill tree. Daar is een vaardigheid die soms wat extra schade voor je doet, en dan vooral ook permanent één van je stats permanent verhoogt (tot een max van 20). Dit is erg krachtig, want een bonus van 20 in Spirit verhoogt jouw kracht met onder andere Wyld-aanvallen aanzienlijk. Het is daarom jammer dat de vaardigheid de helft van de tijd niet goed werkt. De vogel die je vijand aan moet vallen bevriest op het scherm, waardoor die niet zijn aanval uitvoert en jij de bonus in je stat niet krijgt. Daardoor duurt het verzamelen van deze punten ruim twee keer zo lang. Vooral vervelend als je later een dipje maakt in Wyld, omdat je begon in één van de andere skill trees. Wij waren na de laatste baas pas halverwege, terwijl we de skill al een tijdje hadden.

Mandragora: Whispers of the Witch Tree is een uitdagende, maar ook belonende game die zowel fans van het Soulslike-genre als Metroidvania's een hoop plezier zal brengen. Experimenteren met de skill tree is leuk, zeker als je eenmaal begint klassen met elkaar te mixen. De herhaalde bazen zorgen er wel voor dat de game soms een beetje eentonig is, en wat bugs kunnen zorgen voor onnodige frustratie. Maar de slikke gameplay en goede vormgeving zijn zeker het beleven waard.