Eastward Review – Vechten met een koekenpan

De indie actie-avontuur RPG Eastward is een ode aan de traditionele RPG, maar hoe verhoudt deze nieuwkomer zich tot de klassiekers? XGN zocht het voor je uit.

In de nabije toekomst staat de samenleving op instorten. De dodelijke miasma verspreidt zich over het land en verwoest daarbij alles en iedereen in zijn pad. Wanneer John en zijn geadopteerde dochter Sam verbannen worden uit hun veilige ondergrondse dorp, moeten ze deze gevaarlijke wereld zien te overleven.

Daarbij leer je veel kleurrijke karakters kennen: gekke uitvinders, maffiabazen, robots, apen met een passie voor film… Eastward heeft het allemaal. Via John en Sam begin je je in ieder dorp of stad al snel thuis te voelen, waardoor het echt voelt alsof je een soort thuis achterlaat wanneer het tijd is om verder te gaan.

Je speelt als zowel John als Sam, die ieder hun eigen unieke skills hebben. Zo vecht je als John tegen de verschillende monsters met een koekenpan en verzamel je door het spel heen verschillende andere wapens, zoals bommen en een geweer. Sam daarentegen bezit mysterieuze lichtkrachten, waarmee ze vijanden kan bevriezen, een schild kan opwerpen en haar en John kan helen.

Om een weg te vinden door de dungeons en die te overleven moet je regelmatig tussen de twee personages wisselen. Eastward maakt dan ook slim gebruik van de twee hoofdpersonen. Zowel John als Sam is nodig om de game uit te spelen. Op geen enkel moment voelt het alsof een van hen overbodig is. Veel puzzels zijn niet op te lossen zonder de twee op te splitsen en gebruik te maken van hun unieke krachten.

De puzzels in de dungeons worden goed afgewisseld Iedere dungeon heeft puzzels die uniek zijn voor die dungeon, waardoor het nooit eentonig wordt. Ook tussen dezelfde soort puzzels zit genoeg variatie, mede doordat ze steeds moelijker worden.

Jammer is wel dat Eastward uit heel veel cutscenes en dialogen bestaat. Deze scenes voegen wel wat toe aan het verhaal en aan de persoonlijkheden van alle karakters, maar de game wisselt niet voldoende af tussen gameplay en cutscenes. Daarnaast kun je cutscenes en dialogen ook niet skippen of doorspoelen, waardoor je op een gegeven moment echt je geduld verliest en weer de wereld wilt ontdekken.

De wereld is een feest om te ontdekken, vooral door de charmante pixel artstyle. Geen enkele locatie in Eastward is hetzelfde: van de ondergrondse Potcrock Isle waar John en Sam vandaan komen tot Monkollywood, een trein waarin een groep apen films opnemen. Alleen is het wel jammer dat je alleen in New Dam City zijmissies kunt voltooien en niet op de andere locaties.

Naast het ontdekken van de dungeons heeft Eastward nog twee minigames: koken en Earth Born. Ingrediënten om te koken vind je zowel in dungeons als in winkels. De minigame maakt gebruik van een gokmachine, maar als je drie verschillende pictogrammen krijgt is dat nog geen ramp voor je gerecht. Hoe meer pictogrammen matchen, hoe hoger de kwaliteit van je gerecht en hoe meer bonussen voor je stats.

De andere minigame is Earth Born, een RPG binnen de RPG. Sam is geobsedeerd door dit spel en zelf kun je dus ook een poging wagen. Als je je liever op de main game focust kan dat ook: het is niet nodig om Earth Born uit te spelen. Nadat je Eastward hebt uitgespeeld, kun je via het menu ook Earth Born spelen, maar dan wel zonder enige voortgang die je in de main game hebt gemaakt.

Het mag dan niet nodig zijn om Earth Born te spelen. Het is zeker een aanrader om de Pixballs, Eastwards eigen gacha ballen die je items geven waarmee het makkelijker wordt om Earth Born uit te spelen. In de beschrijving van de Pixballs vind je namelijk hints naar de gebeurtenissen voorafgaand aan de game.

Eastward heeft ook New Game+, waarbij je de hoofdstukken in willekeurige volgorde opnieuw kunt spelen. Als je iets gemist hebt, hoef je dus niet de hele game opnieuw te spelen. Helaas geldt ook in New Game+ dat cutscenes en dialogen niet overgeslagen kunnen worden, waardoor het wel wat minder aantrekkelijk wordt om ook werkelijk de hoofdstukken opnieuw te spelen.

Zoals eerder gezegd is Eastward een ode aan RPGs en je vindt dan ook verschillende easter eggs in de game, zoals het door Dragon Quest geïnspireerde logo van Earth Born en de naam van de game (EarthBound). Niet alleen RPGs dienden als inspiratie voor de game: volgens de makers was ook Studio Ghibli een inspiratie. Dat is ook te zien aan het karakter Miruku Miyakazi, die verdomd veel op Ghibli’s Hayao Miyazaki lijkt. Eastward is het alleen al waard om te spelen om alle easter eggs te vinden.

Het zwakste punt van Eastward is het verhaal. De gevaarlijke miasma is namelijk niet het enige duistere aan de wereld van John en Sam. Al snel ontdek je een ‘human factory’ en leer je dat er een oogst op komst is. Het wordt al gauw duidelijk dat het hierbij niet gaat om het oogsten van gewassen.

Na het uitspelen van de game weet je alleen nog steeds niet wie de fabrieken en de oogst begonnen is en waarom. Dat zijn helaas niet de enige vragen die de game onbeantwoord laat. Het lijkt erop dat Eastward wil dat je zelf met behulp van de hints die de game je geeft uitvogelt wat er nou aan de hand is, maar uiteindelijk wordt het verhaal daardoor te vaag. De game laat je jammer genoeg achter met een ‘was dit het?’-gevoel.

Ondanks dat Eastward een hoop vragen onbeantwoord laat, betekent dat niet dat je Eastward moet laten liggen. De eindbestemming is dan wellicht teleurstellend, maar dat maakt de reis er naar toe niet minder leuk. Met ruim dertig uur (zonder Earth Born) houdt de game je dan ook zeker zoet.