Earth Defense Force Iron Rain Review - Een vooruitstrevende SPIN-off

Sandlot, de originele schepper van de EDF-games, heeft een medeplichtige in het creëren van alien invasies. Yuke’s, ontwikkelaar van Iron Rain, probeert met z’n eigen hordes aan indringers een impressie van jewelste achter te laten. In de Earth Defense Force Iron Rain review lees je of deze benadering net zoveel stof doet opwaaien

Iron Rain is een heel ander soort Earth Defense Force (EDF) game dan dat je wellicht van de vorige delen gewend bent. De game gaat door het leven als een spin-off van Sandlots genummerde reeks en werkt volgens een eigen filosofie. Nog steeds staat het kapot knallen van gigantische insecten en mechs voorop, maar er zijn wat veranderingen toegepast die meer ingespeeld zijn op de Westerse gamers. Deze verschuiving van focus wordt al direct getoond bij de opzet van het verhaal.

De klassieke Earth Defense Force games hanteren vaak een flinterdun verhaal dat vooral door het hoge B-gehalte makkelijk te behappen is. Komische interacties met de computergestuurde troepen, overdreven voice-acting en talloze bizarre wendingen zijn pijlers voor het verhaal van de serie. In Iron Rain valt het op dat er juist wat meer aandacht naar het verhaal is gegaan. Nog steeds komt dit neer om het afweren van buitenaardse wezens, maar wordt deze taak aan de hand van cutscenes beter uitgestippeld.

In Iron Rain neem je het personage Closer onder de knoppen. Deze strijder is net uit een zeven jaar durende coma ontwaakt, veroorzaakt door de vernietiging die een vijandelijke ruimteschip onder de naam Hivecraft gebracht heeft. Deze Closer, die je zelf door middel van personalisatie naar eigen smaak aan kan passen, is erop uit om de Hivecraft en diens levende projectielen te stoppen.

Naast een verduidelijking van wat je nou eigenlijk aan het doen bent, speelt het spel tevens meer in op het behouden van sleutelfiguren in plaats van een naamloze menigte aan NPC’s. Zo heeft de game een vaste cast aan personages die, getypeerd door een vaak lachwekkende voice-acting, ieder een eigen rol spelen. Dit brengt wel consequenties met zich mee, want waar de game inspeelt op karakterverdieping, levert het in op de overige interacties. Zo is de lange lijst aan communicatieve presets verdwenen, waardoor bijvoorbeeld het liederen zingen met de stroom aan mede EDF’ers er niet meer in zit.

De inmenging van deze computergestuurde troepen, in combinatie met een zo goed als eindeloze stroom vijanden, zorgden in de originele EDF-games voor een gevoel alsof je echt een allesbepalende oorlog aan het voeren was. In Iron Rain is deze massale ervaring minder aanwezig. Zo zijn de omgevingen waarin gevochten wordt een stuk compacter. Bovendien spawnen er, in vergelijking met Sandlot’s EDF-games, bij lange na niet zoveel tegenstanders waardoor je soms al na een tiental vijanden klaar bent met de missie.

Op het gebied van missies is de schaar er ook flink doorheen gegaan. Waar Earth Defense Force 5 maar liefst 110 levels voorschotelde, blijft Iron Rain steken op iets meer dan 50. Hoewel bepaalde gebieden hier en daar grappige elementen kennen, zoals ontsporende trams, ben je na een uurtje of 15 wel klaar met je easy/medium playthrough. Daarna begint het echte werk met hogere niveaus, die behoorlijk meedogenloos zijn.

Één ding dat opvalt is dat Iron Rain een stuk pittiger kan zijn dan de vorige EDF-games. Een simpele vijand zoals de ‘gewone’ mier kan met een enkele bijt al ontzettend veel schade doen. Hierdoor steekt het spel een stuk strategischer in elkaar doordat domweg op de vijand afrennen voor een snelle dood zorgt. Teveel gevallen soldaten binnen je team en het is een game over, dus dat wordt flink uitpakken met betere wapens!

Waar je in de genummerde EDF-reeks pakketjes moest oprapen om betere uitrustingen vrij te spelen en de weerstand te verhogen, werkt dat in Iron Rain compleet anders. Nieuwe gear is verbonden aan het voltooien van missies en het omleggen van specifieke vijanden en verschijnen daarna in je arsenaal. Toch kan je deze zojuist gescoorde collectie nog niet gebruiken totdat je er in-game valuta aan hebt uitgegeven. Deze betaalmiddelen komen in de vorm van geld voor levenspunten en outfits, en edelstenen voor wapens, voertuigen en secundaire voorwerpen.

Hoewel Iron Rain van het klasse specifieke wapensysteem is afgestapt en elk van de honderden aan te schaffen voorwerpen universeel gebruikt kan worden, zijn er ook complicaties ontstaan. Zo moet je telkens de overwegingen maken tussen het uitbreiden van je levenspunten of de aankoop van een bepaald wapen. Het prijskaartje hiervan stijgt onredelijk snel, afhankelijk van de kracht van het middel dat je wilt kopen. Één verkeerde ruil en je zit een lange tijd zonder nieuwe hebbedingetjes, wat het arcadegevoel van de vorige EDF-games teniet doet.

Een andere aanpassing die niet zo goed tot z’n recht komt, is het feit dat het gebruik van secundaire gebruiksvoorwerpen ook in-game geld kost. Zo moet je een bepaalde granaat of voertuig eerst aflossen met kristallen om vervolgens deze producten in te slaan. Vooral in het begin is dat even wennen, want na het gooien van een paar brandbommen heeft de missie je zelfs geld gekost in plaats van opgeleverd. Als gevolg werden de secundaire voorwerpen tijdens de EDF-avonturen van het XGN-team al vrij snel afgeschreven.

Ondanks deze minpunten zitten er ook nog positieve kanten aan het samenstellen van uitrustingen. Zo kent Iron Rain, naast een redelijk uitgebreide lijst aan cosmetische opties, vier klassen die elk geheel anders spelen. Deze zogeheten PA-Gears doen beroep op drie bekende types (Trooper, Jet Lifter en Heavy Striker) en een geheel nieuwe variatie (de Prowl Rider). Tussen elke missie door kan je verwisselen van rol om zo goed mogelijk in te spelen op de situatie.

Met name de Prowl Rider is een sterke toevoeging aan het spel die voor ontzettend veel plezierige gameplay zorgt. Niet alleen slingert deze klasse rond als Spider-Man, maar kan hij ook door middel van de nieuwe Overdrive feature een enorm beest oproepen om de boel te slopen. Op een enorme schorpioen een leger aan mechs slopen is als een EDF-droom die uitkomt. Gelukkig is deze Overdrive-functie, al dan niet met andere effecten, voor alle PA-Gears eenmalig per missie beschikbaar.

Gedurende de game ga je het nodig hebben om zulk vuurkracht versterkende Overdrive functie te gebruiken, want het buitenaardse gespuis is wederom niet mis. Mieren, spinnen, kevers, ruimteschepen en gigantische godzilla-achtige monsters staan klaar om vernietigd te worden. Alhoewel EDF-games grafisch (expres) nooit fantastisch zijn geweest, brengt Iron Rain deze monsters beter in beeld dan ooit door het gebruik van Unreal Engine 4. Gelukkig blijft de framerate ondanks deze upgrade ook nog stabiel, wat met name een uitkomst is voor als je met andere mensen samen speelt.

Het is moeilijk voor te stellen dat er mensen zijn die EDF-titels in hun eentje oppakken, want multiplayer biedt zoveel meer waarde aan dit soort games. Iron Rain is hier geen uitzondering op en komt met een online co-op-modus waarin je met z’n zessen tegelijk kan spelen. Daarnaast is er ook nog een offline co-op-modus die met met z’n tweeën kan spelen. Het scherm wordt daarbij verticaal gedeeld.

Naast het samenwerken komt ook een PvP-modus genaamd Mercenary aan bod. Hierin strijden twee teams van maximaal vier man tegen elkaar om wie de meeste edelstenen kan verzamelen door waves aan vijanden in elkaar te rammen. Jammer genoeg is deze modus nog niet met zo’n groep getest door een tekort aan pre-release online spelers. In de paar potjes één tegen één waren de charmes van de Mercenary modus in ieder geval iets minder aanwezig.

Iron Rain kan gezien geworden als de spin-off die vooral op de Westerse markt gefocust is. Zo wordt er duidelijk gezocht naar een breder publiek door middel van een duidelijkere verhaallijn, betere graphics en een PvP-modus. Bovendien petje af voor diegene die de Prowl Rider klasse heeft aangediend.

Alhoewel er op bepaalde vlakken successen zijn geboekt, schiet de transformatie van Iron Rain op andere aspecten enigszins tekort. Zo is er ontevredenheid over de manier waarop uitrustingen worden vrijgespeeld en waren de veldslagen ook minder gedenkwaardig. Als dit je eerste EDF-game is, kan je daar beter mee leven dan de doorgewinterde EDF-fanaat. Deze laatste categorie zal namelijk weer snel hunkeren naar het arcade gevoel dat de oorspronkelijke delen geven.