Earth Defense Force 5 Review - Positieve chaos

Het land van de rijzende zon blijft verbazen met wat voor games het naar de westerse markt stuurt. Sommige van deze titels zijn op z’n zachtst gezegd bizar en belanden in het afvoerputje van de samenleving, maar daarentegen kennen andere franchises ondertussen juist een groeiende fanbase. De Earth Defense Force 5 Review behandelt er één van die laatste categorie.

Als je op zoek bent naar een theatrale game die vooral inzet op een meeslepend verhaal of ongekend prachtige graphics, dan ben je hier aan het verkeerde adres. De Earth Defense Force serie kent namelijk geen van deze beide punten, maar zet in op gameplay die de definitie van hersenloos knallen dubbel onderstreept. De actie-shooter, die vooralsnog alleen voor PS4 verkrijgbaar is, valt moeilijk met andere franchises te vergelijken. Alleen daarom zou het spel al een frisse wind kunnen zijn.

Er is in de alinea hierboven al verklapt dat het verhalende element binnen de franchise niet al te best is, en ook Earth Defense Force 5 houdt zich aan dit principe. Om het kort samen te vatten: wederom komen er aliëns naar de aarde toe om de mensheid uit te roeien en de planeet over te nemen. Hierbij maakt het buitenaardse ras gebruik van uit de kluiten gewassen insecten die na moment van dropping gelijk aan het moorden slaan. Aan de speler de taak om de aarde veilig te houden en de vijandelijke opmars te stoppen.

Alhoewel het verhalende aspect van EDF 5 zeker geen prijs wint met een vaak hilarisch slecht script en tenenkrommende voice-acting, is juist hier de humor wel van in te zien. De game heeft nooit de bedoeling van een nieuw literair meesterwerk gehad en steekt keer op keer de draak met zichzelf. Vriendelijke NPC’s schreeuwen de boel bij elkaar, om een paar seconden later uit volle borst liederen te zingen of willekeurige cheesy opmerkingen te sproeien. Hiermee is simpel vermaak en een glimlach al snel gegarandeerd.

Op visueel gebied is er een soortgelijke opzet te vinden. Earth Defense Force games zijn nooit moeders mooiste geweest, maar zetten in op een soort arcade gevoel. Vanuit een ander daglicht gezien zou de framerate hevig lijden als zowel de omgeving, de destructie ervan en honderden krioelende vijanden meer details zouden bevatten dan nu het geval is. In zijn huidige vorm zijn jammer genoeg al aardig wat instanties te vinden met een instabiele framerate, dus de druk hierop had niet verder opgevoerd moeten worden.

Ondanks de nogal generieke omgevingen is er duidelijk vooruitgang geboekt op het vorige deel uit de franchise. Vijanden en geallieerde voertuigen zien er van dichtbij gedetailleerder uit en de gebieden hebben iets meer om het lijf. Zo is er hier en daar meer afwisseling te vinden tussen onderlinge levels, maar krijg je nog steeds een bekend scala van grotten, steden en industriegebieden voorgeschoteld. Als je een van de vorige delen gespeeld hebt komen de déjà vu momenten al snel naar boven kruipen, maar valt er plezier te halen uit de kleine aanpassingen.

Toch krijg je op het gebied van vijanden al snel het gevoel dat je een gerecycled kliekje voorgeschoteld krijgt, maar niets blijkt minder waar. Na ongeveer een derde van het spel introduceert EDF 5 een gloednieuw soort vijanden dat de moeilijkheidsgraad opschroeft. Hier is de variatie nog niet mee afgerond, want in de tweede helft van de ruim 100 missies blijft de game vers knalvoer aan het rijtje toevoegen. Kijk niet op van vliegende kikkers, enorme gepantserde aliëns en Godzilla-like monsters.

Het uit elkaar doen spatten van al deze wezens kan vooral op het lagere niveau gezien worden als ontspanning waar je geen enkel moment bij na hoeft te denken. Met een arsenaal aan wapens ploeg je letterlijk door hordes aan indringers heen zonder je zorgen te hoeven maken om munitie, tijd, redden van teamgenoten en andere bijkomende doeleinden. EDF 5 is gewoonweg knallen, knallen en nog eens knallen tot er geen levend wezen meer te vinden is. Dit klinkt als pure ontspanning, en dat is het in het grootste geval ook.

Als je verder kijkt dan de loop van je wapens blijkt er toch meer nodig te zijn dan verstand op nul en gaan. Vooral op de hogere moeilijkheidsgraden, die overweldigend kunnen zijn, zul je merken dat elk type vijanden andere tactieken toepast. In vergelijking met de vorige EDF-game lijken de vijanden beter gecoördineerd te zijn, maar ook een stuk hardnekkiger. Zo zullen zij bijvoorbeeld achter gebouwen verschuilen of zelfs compleet aan gort geschoten nog door strijden met het gevolg dat strategieën en wapenkeuzes er toe doen.

En wapenkeuzes, daar heeft het spel een vinger van in de pap. Waar er wat ontbreekt qua verhaal wordt er ingezet op een gigantische hoeveelheid wapens, onderverdeeld in meerdere categorieën die op diens beurt weer personageklasse exclusief zijn. Elk van de vier verschillende type vechters is distinctief en biedt een geheel unieke ervaring. Zo zijn fencers de tanks van het stel, terwijl je met wing divers rond kan vliegen om kogels van bovenaf te laten regenen.

Tijdens een rondje EDF 5 zal je merken dat je de verleiding niet kan weerstaan om te experimenteren met één va de vele wapens of personageklassen die je tussen elke missie kan wisselen. Veel van het schietgerei is op z’n minst zeer bijzonder. Denk bijvoorbeeld aan het inroepen van kolossale mechs, een laser die makkelijk de andere kant van het level haalt en raketwerpers die zonder moeite hele huizenblokken wegvagen. Hoe hoger de moeilijkheidsgraad waarop je speelt, hoe beter de wapens zullen zijn die je kan vinden.

Wat leuker is dan het uitvogelen van wapens, is het uitzoeken van diens destructieve effecten met andere spelers. Éen van de grootste charmes van EDF 5 is het spelen met meerdere mensen en het gezamenlijk redden van de aarde. Dit kan je online met willekeurige mensen doen, maar ook met vrienden. Een handige toevoeging is de offline co-op modus die je met één ander persoon lokaal kunt spelen.

Doordat het verhaal zo goed als geen aandacht opeist, ontleent de game zich zonder moeite als één van de vermakelijkste coop-shooters van het jaar. Gelukkig kan je ook een eind vooruit met het spel, want een enkele playthrough kost al minimaal 25 uur van je tijd. Laat staan als je dat bij elk van de vijf moeilijkheidsgraden doet.

Earth Defense Force 5 weet, ondanks het te verwaarlozen verhaal en de achterhaalde graphics, precies de juiste snaar te raken om door te blijven spelen. Toegegeven, het spel voelt grotendeels aan als zijn voorganger, maar weet het op punten als details en vijanden toch net even stap voorwaarts te zetten. EDF5 blijkt een meester in misleiding te zijn door meer diepgang te bieden dan op het eerste gezicht getoond wordt. Vooral in teamverband met vrienden zal het spel een schatkamer aan plezier zijn en de stoffige aspecten overwonnen worden.