Dungeons & Dragons: Daggerdale Review

Dungeons & Dragons (D&D) is een rollenspel dat al meer dan dertig jaar door miljoenen mensen gespeeld en geadoreerd wordt. Het is daardoor een enorm risico om een franchise met zo’n grote achterban naar de huidige consoles te brengen. Slaagt Atari er ondanks de druk in een goede Dungeons & Dragons-game af te leveren?

Dungeons & Dragons: Daggerdale begint zoals je van een D&D-game zou verwachten; met het aanmaken van een personage. Je hebt de keuze uit vier karakters met elk hun eigen voor- en nadelen. Zo kun je bijvoorbeeld een menselijke vechter kiezen die het vooral van zijn brute kracht moet hebben, of een Halfling Wizard die op het gebied van magie sterk is. De personages verschillen allemaal van elkaar, maar uiteindelijk maakt je beslissing op het gebied van gameplay niet veel uit. Overigens moet opgemerkt worden dat het erg jammer is dat je enkel kunt kiezen uit vier generieke personages. Het hele idee achter Dungeons & Dragons is toch het beleven van een avontuur met je eigen, geheel unieke, karakter?

Generiek in het kwadraat
Met je niet zelfbedachte held is het vervolgens de bedoeling om de slechterik Rezlus ten val te brengen. Erg veel aandacht wordt er niet aan het verhaal besteed en dat is maar goed ook, want de gebeurtenissen zijn allemaal redelijk voorspelbaar. Die voorspelbaarheid is door het hele spel heen te vinden, aangezien vrijwel elk aspect van Daggerdale nogal generiek overkomt. Het verhaal is generiek, de helden zijn generiek, de vijanden zijn generiek, de omgevingen zijn generiek en zelfs het geluid is generiek. Als je heel hard aan een ongelofelijk standaard en vergetelijke dungeon crawler denkt, dan denk je ongeveer aan deze game.

Een degelijke besturing
Er zijn echter een paar punten waarop deze uitvoering van D&D verschilt van die standaard dungeon crawler. Een van die verschillen is de simpele, doch goed werkende besturing. Er is een knop om te slaan, een om wapens te gooien en door de linker schouderknop te raadplegen kun je speciale aanvallen gebruiken. Daarnaast heeft iedere held een eigen unieke mogelijkheid. Gedurende het avontuur kun je steeds meer speciale aanvallen ontgrendelen en upgraden. Het werkt allemaal prima en zorgt ervoor dat je vrijwel meteen aan de slag kunt. Er valt zelfs wat te experimenteren, doordat je er steeds nieuwe aanvallen bij krijgt.

Helaas komt het in praktijk vaak neer op het hersenloos indrukken van knoppen. Zeker in de singleplayer zul je weinig tactiek gebruiken en gewoon heel, heel veel button bashen. Daardoor valt het spel al snel in herhaling en is de lol er dus ook snel van af. Het eerste uur zul je je wellicht prima vermaken met de tientallen gevechten, maar daarna blijkt dat de game weinig meer om het lijf heeft en ebt het plezier langzaam weg. Daarbij helpt het niet dat de meeste veldslagen nauwelijks indrukwekkend zijn. Helemaal vervelend wordt het wanneer blijkt dat er geen checkpoints binnen missies zijn en je dus een flink stuk opnieuw moet doen, mocht je sterven.

Bugs, fouten en onhandigheden
Om je irritaties te versterken, blijkt al snel dat Daggerdale vol zit met bugs, fouten en onhandigheden. We geven een paar voorbeelden: in gevechten kunnen vijanden soms zomaar bevriezen, als ware het standbeelden; shamans, die andere goblins kunnen helen, verschillen bijna niet van normale goblins en dat kan voor hele lange gevechten zorgen; de minimap op je scherm kan zomaar verdwijnen en in de grotere map kun je niet navigeren. Dat betekent dat, wanneer je geen schermmap hebt en je doel toevallig buiten het beeld van de grotere map ligt, je gemakkelijk verdwaald kunt raken; bij de laatste eindbaas kun je na een filmpje teruggestuurd worden naar het begin van het gevecht. En dat is slechts een kleine greep uit de vele irritatiepuntjes die de game rijk is.

Zoeken naar zwaarden
Naast bugs is de game rijk aan loot. Je kunt vrijwel overal voorwerpen zoals wapens en bepantsering vinden en dat heeft iets verslavends. Continu ben je op zoek naar dat ene zwaard om je net iets krachtiger te maken, of die ene legendarische helm. Het biedt te midden van het saaie button bashen een motivatie, aangezien je loot kunt krijgen van verslagen vijanden, uit tonnen kunt vissen en bij winkeliers kunt kopen. Dat zorgt ervoor dat elk gevecht toch enigszins de moeite waard is. Er zijn verrassend veel voorwerpen te vinden, dus in principe valt er in het zes á zeven uur durende avontuur altijd wel iets nieuws te ontdekken.

Multiplayer
Dat avontuur is tevens met maximaal drie anderen te doorlopen en dat maakt alles een stukje leuker. Door met meerdere mensen te spelen, heb je minder last van het gebrek aan checkpoints en kun je zelfs een beginsel van tactiek toepassen. Hier komen bovendien de verschillende voor- en nadelen van de helden van pas. Dat maakt het spel weliswaar leuker in co-op, maar helaas zijn ook daar erg veel bugs en fouten te vinden. Zo worden spelers soms tijdens een gevecht het laadscherm in geslingerd en kunnen al je knoppen plotseling gereset worden, waardoor je alles opnieuw in moet stellen door middel van het toch al niet zo gebruiksvriendelijke menu. Verder verandert de multiplayer niets aan het repetitieve en generieke karakter van de game. Je zult het met dezelfde omgevingen, hetzelfde verhaal en dezelfde missies moeten doen.

Geen aanrader
Dungeons & Dragons: Daggerdale heeft weinig memorabels in zich. Het heeft alles weg van een vrij generieke dungeon crawler, aangevuld met repetitieve missies en veel bugs en fouten. De goede besturing en het grote aantal voorwerpen om te verzamelen bieden daarin nog een sprankje vermaak, maar kunnen de game helaas niet redden. De co-opmodus, die zowel online als offline te spelen is, haalt het checkpoint-probleem weg en voegt zelfs wat tactiek toe, hoewel het spel ook daar geteisterd wordt door de vele bugs en het repetitieve buttonbashen. Met een paar vrienden is Daggerdale speelbaar, maar er zijn veel betere multiplayergames te vinden.