Devil's Due (film) Review

De horrorfilm Devil’s Due wist zich op de kaart te zetten met een hilarische marketingstunt. De film zelf blijkt een rip-off van de klassieker Rosemary’s Baby, maar de vakkundigheid van de makers maakt veel goed.

Marketing, daar zijn ze goed in, de makers van Devil’s Due. Als reclamestunt lieten ze een kinderwagen met een mechanische babypop achter in New York. Wanneer argeloze wandelaars het wagentje naderden, richtte een doodenge baby zich op. Het YouTube-filmpje van deze actie werd meer dan 32 miljoen keer aangeklikt. Als de voorpret zo groot is, kan de film alleen maar tegenvallen, en helaas, die stelregel gaat ook nu op.

Regisseurs Matt Bettinelli-Olpin en Tyler Gillett kozen voor Devil’s Due de vorm van de found footage-film, die bekend is van bijvoorbeeld The Blair Witch Project (1999) en de Paranormal Activity-cyclus. Zo zien we de gebeurtenissen voornamelijk door de cameralens van Zach, die een home movie van zijn zwangere vrouw Samantha maakt. Andere scènes bestaan bijvoorbeeld uit bewakingsbeelden in een supermarkt of de video-opnamen die de politie van een verhoor maakt.

Het horrorelement doet zijn intrede als Zach en Samantha, op huwelijksreis in de Dominicaanse Republiek, zich door een taxichauffeur laten verleiden naar een letterlijk ondergrondse club te gaan. Al snel raakt het stel compleet dronken en opeens zien we flitsen van een stapel botten, een schedel en het bebloede lichaam van een naakte vrouw, dat alles begeleid door geheimzinnig gemompel en gezang.

De volgende ochtend wordt het kersverse echtpaar wakker in hun hotel. Ze zijn alles vergeten. Terug in de Verenigde Staten gaat Zach vrolijk verder met zijn videofilm. Maar als een aantal onheilspellende incidenten zich voordoen, vraagt hij zich af wat er nu precies die nacht in Santo Domingo is gebeurd…

Tja, vanaf dit punt moet je eigenlijk niet verder lezen als je je wilt wapenen tegen spoilers. Een serieuze bespreking van deze film is nu eenmaal niet mogelijk zonder de clou weg te geven. Hoewel schrijfster Lindsay Devlin beweert het idee voor haar scenario te hebben gebaseerd op een droom, weet elke kenner van klassieke horrorfilms waar bovenstaande beschrijving aan doet denken: inderdaad, aan Rosemary’s Baby (1968) van Roman Polanski.

In deze verfilming van Ira Levins gelijknamige thriller blijkt het vrouwelijke hoofdpersonage in verwachting te zijn van de zoon van de duivel. In Devil’s Due gaat het om het kind van de antichrist – slechts een nuanceverschil, want de twee wezens worden vaak gelijkgesteld -, maar verder is het aantal overlappingen van beide verhalen ontelbaar: van de echtgenoot die zijn vrouw probeert te redden tot de satanisten die de gebeurtenissen achter de schermen manipuleren.

Nog afgezien van het morele argument – we zouden Devil’s Due plagiaat kunnen noemen – wordt de film er door zijn gecopy-paste verhaal niet spannender op. Want de grote vraag is toch anderhalf uur lang: wat is er met mijn zwangere vrouw aan de hand? En vervolgens eindigt de film precies zoals je, mede door zijn titel, verwacht.

Maar laten we dit werkstuk van twee debuterende filmmakers niet helemaal onder de grond schoffelen. Ondanks zijn weinig originele verhaal is Devil’s Due wel degelijk een vakkundige horrorfilm. Hoewel de found footage-gimmick zozeer is versleten dat het tegenwoordig als een heus genre wordt gezien – inclusief spoof van Marlon Wayans – weten de regisseurs er kundig mee om te gaan.

De beweeglijke camera past niet alleen in de realistische uitbeelding van een amateurfilmpje, maar maakt je als kijker ook een beetje zeeziek, waardoor je zeker op bloedige momenten een wee gevoel in de maag krijgt. Ook de geluidseffecten, de schrikmomenten en het soms paranoïde makende perspectief van de videocamera maken van Devil’s Due een griezelfilm die qua vorm zeker tot de aardigere voorbeelden uit het genre behoort.

Op zich hoeft een remake van een klassieke film geen zwaktebod te zijn. Als je als filmmaker iets toevoegt aan een bestaand gegeven, heeft je nieuwe film bestaansrecht. Helaas, de makers van Devil’s Due doen niet meer dan grofweg plagiëren. Alleen door de enorm vakkundige manier waarop ze dit hebben gedaan, geven we de film toch nog een mooi cijfer. Maar eigenlijk raden we je aan Devil's Due over te slaan en gewoon Rosemary's Baby te huren.