Tomb Raider: Definitive Edition Review

Vergeet Uncharted als top avonturenserie voor Sony's PlayStation voor heel even. Want als er één koning(in) is in het avonturengenre, dan is het Lara Croft wel. Niet zo gek dus dat het eerder verschenen Tomb Raider nu zijn eigen versie heeft op de PlayStation 4 onder de noemer Definitive Edition.

Tomb Raider verscheen vorig jaar al op de PlayStation 3, Xbox 360 en PC en kreeg toen een goed cijfer, maar liefst een 8,5. Met het karige aanbod qua titels op de PlayStation 4 is dit een goed moment om de avonturengame nog eens opnieuw uit te brengen, dit keer met alle downloadbare content. In essentie blijft de game voor de rest hetzelfde.

Wie Tomb Raider de laatste paar jaar gevolgd heeft, weet wat het spel inhoudt. Ontwikkelaar Crystal Dynamics wilde namelijk meer emotie in protagonist Lara stoppen. Niet langer moest ze als seksgodin dienen met enkel schuddende tieten. Gamers moesten empathie kunnen opbrengen voor het leed dat Lara doorstond. Want ze is meer dan enkel die sexy vrouw. Dat verklaart dan ook meteen de transformatie die Lara ondergaan heeft; ze ziet er iets anders uit dan in de voorgaande delen. Menselijker.

Onze archeologe is 21 jaar en samen met nog een paar mensen op een schip onderweg naar Japan. In het land van de rijzende zon zou namelijk veel kunstzinnig goed te ontdekken zijn. Ware schatten. De natte droom van elke archeoloog. Maar voordat Lara zover is, lijdt ze schipbreuk en blijkt onderweg niet elke persoon even aardig te zijn. Logisch, anders heeft het verhaal geen poot om op te staan.

Dat verhaal is in de basis heel simpel en dat is lekker. Het houdt in dat Tomb Raider: Definitive Edition van A tot Z goed te volgen is, waarbij allerlei collectibles en gevonden teksten - die her en der verspreid liggen - het verhaal ondersteunen en verduidelijken. De ontknoping zullen we nu niet hier onthullen, maar het wordt er er één van: je houdt ervan of niet. Iets bovennatuurlijks. Mondje dicht, ga het vooral zelf beleven.

Wat één van de krachtigste kenmerken van Tomb Raider: Definitive Edition is, is het filmische aspect. Vanaf het begin af aan zodra Lara problemen krijgt op zee, zit je meteen op het puntje van je stoel. De adrenaline giert door je lijft, doordat Lara moet vluchten voor haar leven. De muziek laat zenuwslopende klanken horen en op het juiste moment moet je nog even snel wat quick-time events uitvoeren, omdat je anders één met de rotsblokken in de diepte wordt. Dat begin van die game - dat eerste uur - is werkelijk sensationeel.

Maar dan, na zo'n zes à zeven uur spelen krab je jezelf achter de oren. Tomb Raider: Definitive Edition mag dan aanvoelen als een grote triple-A Hollywood-film, aan één aspect hebben de makers overduidelijk niet gedacht: humor. Zo'n veertien uur lang is het één en al kommer en kwel en krijgen we de emoties van Lara duidelijk vanaf de eerste rij mee. Maar Lara, je had wel een stukje sympathieker mogen zijn. Natuurlijk moet ze overleven en is dat aspect duidelijk het allerbelangrijkste, maar iedereen weet ook dat een goede film in Hollywood waarbij alles over de top is - zoals nu in deze game - humor bevat. Geen één scène in Tomb Raider laat je grinniken. Een gemiste kans.

Dat neemt niet weg dat Tomb Raider een fantastische game is met een zeer soepele besturing. Hoewel je soms het gevoel krijgt dat er leentjebuur is gedaan bij Uncharted (ondanks dat Tomb Raider al veel langer meegaat!) en het allemaal niet heel origineel is, moet geconstateerd worden dat Tomb Raider enorm verslavend is. Dit komt mede door die besturing. Elke sprong is raak, elke beweging voelt natuurlijk aan en elke pijl of kogel treft zijn doel. Well done!

Dit is een game die op gameplay-gebied het hoogste niveau haalt. Als jij vast komt te zitten, dan zal dat altijd aan jezelf liggen, nooit aan de game. Als iets niet lukt, dan lukt het jou niet. Lara kan het wel. Wel had het niveau nog iets meer omhoog gekund, want op het normale niveau gaat alles voor je gevoel te snel en te makkelijk. Iedereen die elke week wel een paar uur achter de knoppen zit, mag meteen op moeilijkste graad gaan spelen, wel zo leuk.

Wat je doet is een combinatie van puzzels oplossen, mensen om zeep helpen en platformen. Lara is de vrouwelijke variant van Nathan Drake en klimt en klautert er lekker op los. Dit gebeurt in werkelijk fantastische omgevingen: indrukwekkende grotten, een mooi strand en meer mooie dingen zullen langs je ogen voorbij dansen. Een pareltje, vooral op grafisch vlak.

Maar naast dat platformelement moet Lara vooral ook vechten om verder te komen. Het wapensysteem is hierbij perfect. Want vanaf het begin verzamel je experience points (XP) en kun je de hele tijd van alles opwaarderen, waaronder je wapens. Zo begin je met een simpele pijl en boog, maar krijg je er later diverse vuurwapens bij zoals een shotgun en machinegeweer. Kun je niet genoegen krijgen van je pijl en boog, dan krijg je de optie om dit wapen compleet op te waarderen naar vuurpijlen. De opties zjin fantastisch en je gaat elk hoekje en gaatje verkennen om meer XP te kunnen behalen. Dit blijft tot het einde van de game boeien.

Wel is er iets fout gegaan met de balans. Want er kunnen optioneel tombes bezocht worden (hoeft niet!), maar daarvan heb je er slechts een paar. Elke avonturenliefhebber zal dit aantal veel te weinig vinden. Plus dat na ongeveer een derde van de game het aantal shootouts in vergelijking met het eerste stuk van de game enorm toeneemt. Het zijn er simpelweg te veel. Let wel: Lara schiet en beweegt tienduizend keer beter dan de Tomb Raider-games van vroeger, maar er hadden meer puzzels aanwezig moeten zijn. De balans is zoek.

De gamer die de hele tijd wil knallen, start wel een Call of Duty of Battlefield op. Dat betekent dat het eerste gedeelte van Tomb Raider dus meer indruk achter laat dan het tweede gedeelte en dat is jammer. Toch is de game als geheel prima en zelfs een aanrader. Het is na die singleplayer zelfs nog leuk om aan de slag te gaan met de multiplayer, een optie die de serie nu voor het eerst kent. Het geluk dat de PlayStation 4-versie bovendien heeft is dat nu alle (acht) mappen beschikbaar zijn, wat er dus meer zijn dan vorig jaar maart toen de game uitkwam.

De opties zijn nog altijd hetzelfde gebleven: Rescue, Team Deathmatch, Cry for Help en Free for All. Op het moment van schrijven waren er enkel mensen online in Team Deathmatch, logisch, want zoals in elke game is en blijft dat een populaire modus. Wat opvalt is dat de multiplayer geen bugs meer bevat. Die zijn er keurig uitgehaald. Slechts één keer deed zich een server-probleem voor, maar voor de rest was het een kwestie van opstarten en binnen enkele seconden in een wedstrijd belanden.

Het is een heerlijke multiplayer met herkenbare omgevingen uit de singleplayer zoals een compleet grottenstelsel. En wat vooral fijn is, is eigenlijk de eenvoud. Waar je in een Call of Duty bijvoorbeeld tientallen opties hebt - waar je jezelf helemaal in kunt verliezen - is er nu een multiplayer die schittert in pure eenvoud. Wat niet wegneemt dat het leuk is, want de mappen zijn aantrekkelijk en het is fijn om eens 'rustig' rond te kunnen lopen. Het enige wat niet helemaal lekker werkt is met een hakbijl een mêlee-aanval uitvoeren. Die besturing is wat stroef en een shotgun in handen werkt dan doorgaans beter. Maar voor de rest kun je je prima een aantal uren vermaken in die multiplayer.

Dan rest er nog één vraag: wat is nou precies de toegevoegde waarde van deze PlayStation 4-versie, naast alle downloadbare content die je meteen erbij krijgt? Allereerst zijn dat de graphics. Toegegeven: de game oogt om je vingers bij af te likken als je de Xbox 360 versie gewend bent. Regendruppels lijken op je tv zelf te zitten, ze zitten écht in de game. Zo mooi is het. Al kenden PC-eigenaren deze kwaltieit vorig jaar al.

Wat verder vooral iets toevoegt is het geluid dat uit de controller komt (een optie die je overigens uit kunt zetten). Als je oog in oog met een wolf staat, dan hoor je het geluid van de pijl die je afschiet en daardoor zit je nog meer in de game. Ook zou de game voice commands moeten ondersteunen, zodat je met je stem kunt wisselen tussen wapens of de map daarmee te voorschijn kan halen. Helaas is die functie niet getest in deze recensie omdat je daar nog apart de PlayStation Camera voor nodig hebt. Het zal ongetwijfeld een leuk extraatje zijn.

Toch moet wel geconstateerd worden dat de game voor de volledige prijs te koop wordt aangeboden en dat is teveel. Hoewel Tomb Raider een absolute aanrader is binnen het avonturengenre is het een feit dat de game voor een paar tientjes al te koop is op de oude consoles. Heb je die al, dan ben je gek om enkel voor de grafische kwaliteit wat meer te betalen. Zelfs een fangirl zoals ondergetekende had dat er niet voor over gehad. Daarvoor krijgt de game dan ook simpelweg aftrek in het eindoordeel. Nee Lara, dat ligt niet aan jou. Jij bent nog steeds een toffe dame die iedereen eens zou moeten leren kennen. Al mag je de volgende keer wel over humor beschikken.