Contrast Review

We kunnen het er allemaal over eens zijn dat Contrast een game is die opvalt. Met zijn interessante film noir-achtige stijl, kleurrijke hoofdpersonages en bovenal creatieve platformelementen. En dat je de game gratis met PlayStation Plus tijdens de lancering van de PlayStation 4 kon krijgen, helpt ook zeker mee om de game in de spotlights te krijgen. Maar is dit genoeg om een topgame voort te brengen? Zal Contrast een denderend applaus ontvangen wanneer het doek valt, of blijft het zo stil dat je de bekende krekel kunt horen tjirpen?

In Contrast krijgen we de controle over de acrobatische dame Dawn die samen met het kleine meisje Didi de straten van Parijs onveilig maakt. Hoe liefelijk dit ook klinkt, er zit een twist achter dit tafereeltje. Dawn bestaat namelijk niet, ze is niet echt. Nou ja, ze is zo echt als een onzichtbare vrouw uit een andere dimensie kan zijn. Het verhaal dat we volgen gaat dus niet over haar onzichtbare vriendin, maar over Didi. Met een moeder die ‘s nachts haar geld verdient als zangeres en een vader die altijd met de verkeerde mensen om lijkt te gaan, is de familie van Didi niet bepaald een gezin uit de sprookjesboeken. Didi wil er dan ook alles aan doen om het leven wat aangenamer te maken door haar gescheiden ouders bij elkaar te krijgen. En Dawn’s acrobatische kunsten zouden daar de sleutel toe moeten zijn.

Het verhaal achter Contrast is dus zeker niet iets dat we iedere dag zien in een game. De verwachtingen waren bij ons dus hoog toen we eenmaal aan het avontuur begonnen, maar helaas weet het niet compleet aan de verwachtingen te voldoen. Iets waar heel veel onderdelen in Contrast last van lijken te hebben. Het verhaal is op zich nog wel leuk om te volgen, maar de personages zijn erg oppervlakkig en het stemmenwerk, met name van de kleine Didi, is niet al te best.

Daarnaast doen de kleine cutscènes tussendoor de game ook geen goed. In deze filmpjes wordt beetje bij beetje het verhaal verteld in de vorm van gesprekken. Op deze verhaalmethode hebben we op zich niets tegen. Het probleem is echter dat de scènes té vaak voorkomen en ook nog eens tussen té kleine spelelementen worden geplakt. Je wordt op die manier steeds weer uit het spel gehaald. Het verhaal is duidelijk een van de betere punten van de game, maar de uitwerking van enkele elementen had beter gekund.

Wat dan wel weer gezegd moet worden, is dat de setting en de sfeer een hoop goed maken. Je loopt rond in Parijs rond het jaar 1920 en alles om je heen ademt gewoon sfeer uit. De vormgeving van de stad, de belichting in de straten, de jazzmuziek op de achtergrond. Je waant je echt in de film noir periode. Dit maakt niet alleen de schaduw-platformelementen, waar we het zo meer over gaan hebben, een stuk fijner, maar het ondersteunt het verhaal ook goed.

Het tweede punt wat van Contrast toch wel een erg creatieve game maakt, is het platformelement. Je loopt rond in de doodnormale straten van Parijs, maar het personage Dawn is niet zo normaal zoals jij je vast kunt herinneren. Dawn komt uit een andere wereld en dit stelt haar in staat om te transformeren in een schaduw. Dit betekent dus dat je wisselt tussen 3D en 2D. Hierdoor kun je plekken bereiken die voorheen ontoegankelijk waren. Er zit namelijk een groot voordeel aan het voortbewegen als schaduw, en dat is dat je andere schaduwen kunt gebruiken als platform om op te staan. De uitdaging hierbij is dat je steeds zult moeten wisselen tussen deze twee dimensies om op je bestemming te komen.

Het klinkt heel interessant en ook wij, als liefhebbers van het platformgenre, voelden onze harten sneller kloppen, maar de werkelijkheid is minder fijn. Het werkt gewoon niet goed. Het wisselen tussen dimensies tijdens een sprong bijvoorbeeld. Het drukken op de transformeerknop vergt enige timing. Een enorm goede timing mag wel gezegd worden. Iets wat je gewoon niet onder knie krijgt hoe vaak je het ook probeert. Trial-and-error is op zich niet verkeerd, maar bij Contrast is het onnodig hoe lang je bij bepaalde delen blijft hangen, omdat je niet op tijd weet te wisselen tussen dimensies.

Dan zijn er ook nog de platformpuzzels zelf die totaal ongeïnspireerd zijn. Je zou verwachten dat Contrast ingewikkelde situaties schetst, maar de werkelijkheid is dat de oplossing om voorbij een bepaald stuk te komen bijna altijd enorm voor de hand ligt. Het enige dat af en toe is vereist, is wat timing en snelheid, maar buiten dat is het gewoon lopen en springen. Contrast mist op dit gebied complexiteit en uitdaging, wat heel jammer is aangezien het concept veel potentie heeft.

Nog iets wat heel erg irriteert is de hoeveelheid bugs. De wereld om je heen ziet er heel mooi uit, maar het is een grote deathtrap voor het personage Dawn. Het is enorm gemakkelijk om vast te raken in één van de verschillende objecten in de omgeving. Checkpoints zijn er dan wel weer in overvloed, maar het blijft vervelend als je bepaalde delen, hoe kort ze ook mogen zijn, opnieuw moet doen. Wij gingen met de PlayStation 4-versie aan de slag, dus het zou kunnen dat de andere versies minder last hebben van bugs.

Contrast leek zo’n mooie game te worden, maar uiteindelijk heeft het meer weg van een gehaast project. Zo voelt het tenminste aan. Het grootste heikel punt hierin is de gameplay waar ontwikkelaar Compulsion duidelijk wat steken laat vallen. De besturing werkt niet goed, de platformelementen zijn niet uitdagend en de grote hoeveelheid cutscènes halen je steeds weer uit je element. En dan hebben we het nog niet eens over de bugs die bij ons meerdere malen voorkwamen en het af en toe onmogelijk maakten om verder te spelen. Het verhaal en de sfeervolle stijl die de game probeert neer te zetten, zijn de sterkste punten van Contrast geworden, wat eigenlijk best raar is gezien de oh zo creatieve gedachte achter de platformer.