Ruffy and the Riverside Review - Ravotten in retrostijl

Met een stortvloed aan indiegames is het soms lastig om het kaf van het koren te scheiden. Ruffy and the Riverside viel des te meer op wegens zijn retrostijl en interessante SWAP-mechaniek. Of dat voor een succesvolle game zorgt, lees je in onze Ruffy and the Riverside review.

In Ruffy and the Riverside heb je de titulaire Ruffy onder de knoppen. Deze goedlachse beer krijgt nietsvermoedend de taak om Riverside te redden nadat een duister kwaad de kop op steekt. Wat volgt is een leuk verhaal met overdreven personages die daardoor op slimme wijze blijven hangen.

Net als in de platformers van voor de eeuwwisseling zet het spel in op schattige dieren die samenleven. Riverside fungeert dan ook als een semi-openwereld. Middels één centrale hub vol puzzels, uitdagingen en extra missies heb je een flinke speeltuin om lol in te trappen en extra’s te verzamelen als je niet met het verhaal bezig bent.

Ruffy and the Riverside steekt als 3D-platformer zijn inspiratie niet onder banken. Het spel doet veel denken aan platformers van het Nintendo 64-tijdperk. Die graphics herken je in alle omgevingen terug. Banjo-Kazooie bijvoorbeeld, al zijn ook Super Mario Odyssey-invloeden duidelijk aanwezig. Die artstyle zie je ook terug in veel van de omgevingen.

De 2D-gebieden uit Super Mario Odyssey vind je ook terug in één van de puzzelsoorten van Ruffy and the Riverside, waarbij deze indietitel er een aantal extra puzzelelementen aan vastkoppelt. Dat werkt goed, want hierdoor kom je meer in aanraking met de centrale mechanic van deze platformer.

Het betreft de SWAP-mechanic. Ruffy’s speciale kracht is dat hij textures kan kopiëren en plakken. Kopieer wat lava en zet daarmee de zee in de fik of sla juist wat ranken op om een waterval om te toveren tot klimwand. Het zijn slechts een paar voorbeelden van de diverse manieren waarop je de mechanic kunt gebruiken om de spelwereld naar je hand te zetten.

De mechanic is ontzettend creatief en daagt je uit om van alles te proberen om puzzels op te lossen. Hier zit het plezier dubbel en dwars is, wat het gelijk logisch maakt dat het gros van de puzzels hierop inspelen. Voor baasgevechten is dat alleen niet het geval, wat dan ook direct Ruffy and the Riverside’s zwakke plek is.

Vechten is simpelweg een zwaktebod in deze 3D-platformer. Hoewel je vijanden overal tegenkomt, zijn ze meer irritant en zitten ze in de weg. Vechten is heel simplistisch, want er is één knop om te slaan en daarmee moet je alles oplossen. Ook is er een ground pound, maar die heb je eigenlijk nooit echt nodig.

Ook niet tijdens één van de baasgevechten, die zeer matig zijn. Richting het einde van het 9 uur-durende avontuur keek ondergetekende meerdere keren op tegen nóg een boss battle, want deze zijn telkens een simpele herhalingsoefening zonder interessante omgevingen, mechanieken of bombastische momenten.

Waar het spel dan wel weer uitblinkt, is in de muziek. Deze is constant vrolijk, wat ontzettend past bij de positiviteit van Ruffy. Het maakt ook dat je lekker lang en veel in de wereld rond blijft lopen om één van de vele Collectathon-activiteiten te doen.

Sommigen hiervan zijn in puzzelvorm, anderen door middel van minigames. Vooral die minigames zijn ontzettend leuk, zoals een leuke skateboardattractie, maar ook het racen op hooibalen valt in positieve zin op. Dat laatste kun je overigens ook in de openwereld doen, maar daardoor zie je wel sneller dat het spel geen al te beste performance heeft.

Ondergetekende speelde de game op de Nintendo Switch 2 en hoewel de game vaak vloeiend in 60 fps speelde, waren framedrops geregeld zichtbaar. Vooral wanneer je in de seamless openwereld naar een nieuw gebied ging of terugkeerde naar het centrale stadje. Hierdoor hapert het spel soms zelf, wat simpelweg geen prettige ervaring is.

Dat je de draw distance af en toe als doorn in het oog opmerkt, is ook jammer. Hierdoor zie je soms ineens een wazige mist over de horizon trekken omdat het spel niet wil dat je zover kijkt, wat voor lelijke momenten zorgt. Het is jammer, want zonder dit soort problemen is Ruffy and the Riverside een prima eerste avontuur van ontwikkelaar Zockrates Laberatories.

Ruffy and the Riverside is mede door deze gebreken geen geweldige game. Het is een leuk tussendoortje als je even niets te spelen hebt en zoekt naar een 3D-platformer met collectathon-elementen en een retrostijl. De handgetekende personages vallen daarin alleen wel als enige op in positieve zin, want grafisch zien de omgevingen er vooral uit als een N64-game.

Mede doordat de techniek ook niet helemaal lekker is en de combat vrij saai is, moet dit spel het echt hebben van zijn centrale SWAP-mechanic. Die straalt als een heldere maan in de nacht samen met de muziek en leuke, feestelijke cast. Met een tweede deel zouden veel problemen opgelost kunnen worden, maar in de huidige vorm is het maar de vraag of deze Duitse studio die kans gaat krijgen.