Channel Zero seizoen 1 review (DVD) - creepypasta op tv

Iedereen heeft wel eens van creepypastas gehoord: die enge korte verhalen die op internet circuleren. Syfy bedacht dat dit soort verhalen zich goed zou lenen voor een televisieserie. In deze Channel Zero seizoen 1 review vertellen wij je of het eerste seizoen net zo veel indruk weet te maken als de korte verhalen.

Zoals veel andere series begint ook het eerste seizoen van Channel Zero met een korte introductie. Mike Painter is een kinderpsycholoog die uit Iron Hill komt en nu terugkeert naar zijn geboorteplaats. Hij is daar 30 jaar geleden weg gegaan en deed dat niet voor niets. Want in Iron Hill zijn gekke dingen gebeurd.

Vijf kinderen raakten vermist, waaronder de tweelingbroer van Mike, Eddie. Vier hiervan zijn later dood teruggevonden, maar Mike is nog altijd spoorloos. Deze gebeurtenissen hebben één overeenkomst die behoorlijk bizar is. Alle kinderen keken naar Candle Cove, een kinderserie met poppen.

Het is een soort Fabeltjeskrant, maar dan met piraten die een eiland met een grot vinden. De serie is uitermate boeiend voor kinderen die hier urenlang gebiologeerd naar kijken, maar ze krijgen er ook ‘nachtmerries’ van. Voornamelijk Eddie werd op een vreemde manier beïnvloed door de serie. Totdat hij verdween tenminste.

Nu Mike terug is in Iron Hill komen er bij zijn oude vrienden en bekenden weer allerlei herinneringen aan deze vreemde gebeurtenissen naar boven. Mike hoeft dan ook niet te rekenen op een warm onthaal, want hij is juist degene die de mensen eraan herinnert. En dan ineens blijkt dat Candle Cove, die oude serie van 30 jaar geleden, weer op tv is en dat sommige kinderen er ook naar kijken.

In de eerste afleveringen van Channel Zero seizoen 1 word je als kijker al geconfronteerd met behoorlijk gekke dingen. Het is dan nog niet direct verontrustend, maar dat duurt niet lang. Naarmate het seizoen van zes afleveringen vordert worden dingen al snel wél verontrustend. Telkens worden er kleine details naar buiten gebracht over de gebeurtenissen uit Mike’s jeugd en de verdwijning van de vijf kinderen destijds.

Terwijl dat gebeurt beginnen in Iron Hill ook weer allerlei gekke dingen te gebeuren. De serie kent daarbij een tweeledigheid die je als kijker bezig houdt en je redelijk vanaf het begin laat gissen hoe het nou zit. En als er dan een onthulling komt, blijkt dat je er compleet naast zat. Channel Zero is wat dat betreft behoorlijk goed opgebouwd.

Maar er is wel een probleem met de vertelling in de serie. Want waar het spannend is wat betreft de opbouw, voelt de serie niet echt als de creepypasta verhalen die je online leest. Deze doen soms je nekharen overeind staan, zo eng en verontrustend komen ze over. Maar waar het verhaal in Channel Zero verontrustend is, blijft de serie gebaseerd op de Candle Cove creepypasta op zich eerder mysterieus dan eng.

Je ziet wel dingen gebeuren die echt gek zijn. Bijvoorbeeld het storende feit dat de kinderen in de serie voor de buis zitten te genieten van een serie, terwijl de tv alleen sneeuw vertoont. Maar zodra de serie in de echte wereld naar voren komt met zijn inwoners, stelt het toch wat teleur. De poppen duiken zo nu en dan (op een goed gedoseerde manier) op, maar dan maken ze niet echt indruk.

Slechts één ‘monster’ in de serie is aan de enge kant en dat is het mannetje dat uit kindertanden bestaat. Het is dan ook niet gek dat juist dit figuur op de kaft van de DVD pronkt. En alle andere verontrustende dingen die de serie je trakteert komen vanuit een andere hoek. Channel Zero is dan ook geen horrorserie zoals bijvoorbeeld American Horror Story, maar eentje die echt zijn eigen ding doet.

De serie neemt daarbij een beetje hetzelfde sfeertje als de recente verfilming van Stephen King’s IT over. En datzelfde geldt voor de personages in de serie. Channel Zero neemt, gezien er maar zes afleveringen zijn, behoorlijk de tijd om je aan de iedereen voor te stellen. Personages zijn goed uitgewerkt en worden al even sterk vertolkt door de acteurs en actrices. Met als uitblinkers Paul Schneider die de rol van Mike op zich neemt en Marla Painter die Fiona Shaw vertolkt.

Channel Zero is mede door het acteerwerk en de tijd die voor de personages gereserveerd is een serie die je zo weg kijkt. Dat er maar zes afleveringen in dit seizoen zijn is niet eens heel storend, al zou er best een aflevering of wat bij mogen. De serie houdt je namelijk constant vast door de mysterie die het verhaal omsluiert.

Daarbij wordt er niet overmatig met horrormomenten gegooid, maar wanneer er wel horror is, is deze toch wat teleurstellend in veel gevallen. Intussen kent de serie een tweede en derde seizoen, waarvan wij nu al hopen dat dit element wat opgekrikt is. Dit seizoen is in ieder geval het kijken waard!