Capcom Arcade Cabinet: Black Tiger Review

Met een nieuwe generatie consoles die aanbreekt, kunnen we rekenen op heel veel grafisch pracht en praal. Vroeger was dat wel anders. Zo was de gameplay belangrijker dan graphics en waren gepixelde personages aan de orde van de dag. Capcom heeft besloten ons mee terug te nemen naar deze ‘gouwe ouwe’ tijd.

Dat doet het bedrijf met de zogenaamde Arcade Cabinets. Dit zijn een vijftiental spellen die je in pakketten van drie of los kunt aanschaffen. Natuurlijk tegen een zacht prijsje van enkele euro’s. Het eerste pakket is inmiddels online te vinden en bevat 1943: Battle of Midway, Avenger en Black Tiger. Deze laatst genoemde game gaan we in deze recensie bespreken.

Het is 1987. Gamen begint net een beetje in te treden in de woonkamers. Gameplay is meer dan graphics, terwijl graphics meer zeggen dan een verhaal. Dat heeft ook Capcom in 1987 doorgehad toen het Black Tiger uitbracht in de arcadehallen. Het verhaal van Black Tiger is namelijk zo cliché als het maar zijn kan. Drie draken zijn, al dan niet met gedonder, uit de hemel neergestreken. Het gevolg is dat een koninkrijk volledig vernietigd is. Een dappere strijder trekt er op uit om deze drie draken een lesje te leren. Geen verhaal dus om naar moederslief een kaartje te sturen. Maar zoals gezegd: gameplay is waar het om draait in Black Tiger.

Black Tiger is wat je noemt een voorloper van de hack’n slash titels zoals het recentelijke . Het doel is om zoveel mogelijk te cashen, vijanden te verslaan en heelhuids het level door komen. Tijdens je avonturen kom je orks, skeletten en ander gespuis tegen dat niet zonder slag of stoot tegen de vlakte gaat. Jij zult het echter moeten doen met een gering aantal klappen. Mochten de monsters geen gevaar voor je zijn, dan zijn de onvergefelijke sprongen dat wel. Black Tiger vraagt het uiterste van je platformskills. Zo moet je niet alleen lange sprongen kunnen maken maar moet je ook nog eens snel kunnen reageren, heel snel zelfs. Al met al is Black Tiger een pittige game, toch wil je blijven doorspelen omdat je na het doodgaan geen lange stukken opnieuw hoeft te spelen.

Je avontuur kan al een stuk makkelijker worden als je de zuur verdiende goudstukken spendeert. Door de levels heen kom je versteende mensen tegen. Door ze uit hun vloek te bevrijden leveren ze ‘Captain Obvious’-advies, geld of openen ze hun winkel waar je wapens, uitrusting en geneesdrankjes kunt aanschaffen. Daarnaast tikt er bovenin ook een klokje, die aangeeft hoeveel tijd je nog hebt om het level te voltooien. Ironisch, want het spel moedigt je aan om het hele level uit te kammen. Her en der zijn er schatten te verzamelen.