Blood Ties (film) Review

Blood Ties. Het klinkt als iets met vampiers en dat was het ook. Blood Ties was een serie die slechts één seizoen werd uitgezonden. Toch is de Blood Ties waar we het nu over hebben hele andere koek. Geen bloedzuigende, maar energiezuigende personages.

Regisseur Guillaume Canet heeft in diverse films gespeeld die je geweldig vindt, of verschrikkelijk haat. Oftewel, het zijn vaak films die net even anders zijn dan je van Hollywood gewend bent. Dat kan je in het verkeerde keelgat schieten, of je kunt er helemaal mee weglopen omdat het origineel is. The Beach is daar waarschijnlijk het beste voorbeeld van. Leonardo DiCaprio speelde er niet lang na zijn Titanic-succes in, waardoor mensen een nogal ander verwachtingspatroon hadden. Daar leed Canet, die in de film te zien is, ook wel onder. Regisseren doet Canet pas echt sinds Mon Idole dat in 2002 uitkwam. Daarna werkte hij aan nog twee Franstalige films en Blood Ties is zijn eerste Engelstalige film. We begonnen niet voor niets over films die geliefd of gehaat zijn, want mogelijk is Blood Ties net zo’n project.

In ieder geval is, ondanks het taalverschil, niet de hele cast nieuw voor Canet. Hij werkte al eerder samen met Marion Cotillard in Les Petits Mouchoirs. Dat is niet het enige trouwens, want de twee zijn getrouwd en hebben een zoontje. Schijnbaar is hij niet jaloers ingesteld, want in Blood Ties windt zijn vrouw, in de rol van Monica, er geen doekjes om dat ze iets wil van hoofdrolspeler Chris Pierzynski (gespeeld door Clive Owen).

Andere acteurs en actrices die je bekend zullen voorkomen, zijn Zoe Zaldana (Avatar) in de rol van Vanessa, die een interessante relatie heeft met Chris’ broer Frank (gespeeld door Billy Crudup). Maar de meest beroemde personen zullen waarschijnlijk Mila Kunis (That 70’s Show) en niemand minder dan James Caan (Sonny Corleone in The Godfather) zijn. Het is dus nogal een cast, maar veel films die een grote cast bevatten (Be Cool, New Years Eve), zijn juist niet zo best.

Niet fijn om naar te kijken
Die vlieger gaat ook op voor Blood Ties. Het is heel makkelijk uit te leggen waarom de film niet fijn is om naar te kijken, maar laten we eerst kort vertellen waar het over gaat. Blood Ties speelt zich af in de jaren 70 in Brooklyn. We zien Chris uit de gevangenis komen. Hij wordt opgehaald door zijn vader en zus, maar gaat uiteindelijk bij zijn broer logeren.

Om die broer gaat het uiteindelijk, want de karakters van de twee kunnen niet verder uit elkaar liggen. Chris is een crimineel, terwijl zijn broer Frank een politie-agent is. In eerste instantie gaat het wel oké tussen de twee, maar al gauw beginnen oude dingen uit het verleden weer te schuren en doen beiden dingen die ze beter niet kunnen doen.

Natalie of toch Monica?
Hoewel Chris zijn ex Monica nog regelmatig ziet voor de kinderen en voor ‘zaken’, is het Natalie die zijn hart weet te stelen. Chris kent haar van de autogarage waar hij werkt. Het is alleen de vraag of Chris het gaat volhouden om op het rechte pad te blijven en Natalie bij zich te houden, of dat Monica toch zijn hart weer weet te winnen.

Genoeg intriges in deze film, maar dat is ook wel waar hem het probleem zit. Het verhaal hierboven klinkt nog wel oké, maar de personages zijn allemaal zulke rotfiguren dat je totaal geen binding met ze hebt. Er is echt niets in de personages te vinden om van ze te houden en dat maakt het heel erg moeilijk om de film leuk te vinden. Er is voortdurend zo'n passief agressief sfeertje dat ook nog regelmatig uitmondt in slaan, schieten en andere vormen van geweld. Die mensen hebben allemaal zoveel problemen, als ze in het echt je vrienden zouden zijn, dan zou je geen energie over hebben. Natuurlijk hoeft het niet allemaal gezellig en leuk te zijn en is het niet erg om filmpersonages vreselijke mensen te vinden, maar de dialogen zijn ook niet best. Ook is het al vanaf het begin af aan overduidelijk wat er gaat gebeuren waardoor deze redelijk lange film nog veel langer lijkt te duren.

Liefde voor het vrouwtje
Ook is het wel duidelijk dat Canet wilde dat zijn vrouwtje zou stralen in de film, want Mila Kunis’ personage blijft erg achter als het gaat om screentime. Niets ten nadele van de prachtige Cotillard, maar het is natuurlijk doodzonde om zo’n prachtige en populaire vrouw als Mila Kunis in je film te hebben, en haar vrijwel niet te gebruiken. Je blijft na de film echt achter met zo’n gevoel van: heb ik nou net een film met Kunis gezien, zonder het gevoel te hebben dat ze erin zat?

Op zich is het verhaal dat Canet tracht te vertellen al vanaf het begin duidelijk en op zich gaat de film ook wel de diepte in, maar dit gaat op een langzaam tempo. Nogmaals, er valt weinig te waarderen aan deze film. Niet dat het allemaal kommer en kwel is, want de allerlaatste scène is erg mooi. Hoewel hij niet onverwacht komt, gaan de emoties in die scène zonder veel woorden toch heel diep en dat is erg indrukwekkend om te zien.

Wat ook gaaf is aan deze zich in de 70's afspelende film, is de Instagram-achtige art direction. Je bevindt je gevoelsmatig echt in het Brooklyn uit die tijd. Zelfs als iemand in de auto rijdt, zie je alleen maar oldschool 70’s bakken voorbij scheuren. Het is knap hoe ze dat jaren 70-gevoel zo ver hebben weten door te voeren in de film, want als je iemand in een auto ziet rijden, dan worden meestal beste afstanden afgelegd waarin alles er dus 70’s uit moet zien.

Wahlberg ontspringt de dans
We kunnen deze review niet anders eindigen dan met het grappige feitje dat Mark Wahlberg eigenlijk de hoofdrol voor deze film had gedaan, ware het niet dat hij uiteindelijk een conflicterende agenda had. We denken dat meneer Wahlberg daar heel blij mee moet zijn, want hij is nu te zien in het betere 2 Guns en het opvallende Pain & Gain. Aanzienlijk beter dan een veel te langzame, saaie film over mensen die helemaal niet leuk zijn. Laten we toch positief eindigen, want Clive Owen is deze periode ook te zien in Words & Pictures, dat aanzienlijk beter schijnt te zijn.