South Park The Stick of Truth Preview - Aanstekelijk ridicuul

In augustus 1997 creëerden twee Amerikanen, Trey Parker en Matt Stone, een kinderlijk ogende animatieserie die uitgroeide tot een internationaal succes: South Park. Wegens het grote succes van de inmiddels zeventien jaar oude serie verschijnt, na eerdere teleurstellende vertalingen naar het medium games, South Park: The Stick of Truth van ontwikkelaar Obsidian Entertainment en uitgever Ubisoft. Kan deze op de tekenfilms gebaseerde RPG de lijn van ondermaatse South Park-games doorbreken?

Je loopt met je vader en moeder je nieuwe huis binnen. Hier moet het allemaal gaan gebeuren: de rest van je jeugd zul je naar alle waarschijnlijkheid door moeten brengen in dit dorpje in de bergen van de Amerikaanse staat Colorado. Op het bord van de bebouwde kom valt de benaming ‘South Park’ te lezen. Terwijl je ouders de verhuisdozen uitpakken om zich langzaamaan te settelen in hun nieuwe onderkomen, blijf jij een beetje op de achtergrond. Na een tijdje kijkt je vader je aan en schreeuwt: “Hé, jij! Ga eens vrienden maken! De deur uit, NU!” De toon is gezet. Welkom in South Park.

Terwijl je enigszins radeloos door de straten van het nietszeggende dorpje slentert, loop je een blonde jongen met een hoge stem tegen het lijf. Hij is in gevecht met iets wat op een elf lijkt. “Help!” schreeuwt de knul naar je, waarna het de bedoeling is dat jij je mengt in het gevecht. Na de elf te hebben verslagen, spreekt de blonde jongeman zijn dank uit en stelt zich aan je voor: Butters heet hij. Butters vertelt dat South Park de laatste tijd steeds vaker wordt aangevallen door elfen. Hij besluit je mee te nemen naar zijn superieur, een paar huizen verderop.

Even nadat Butters de deurbel heeft ingedrukt, doet een fors ogende jongen van nog geen tien jaar de voordeur open. Hij draagt vreemde kleding; het heeft wel wat weg van een tovenaar, met dat kleurrijke gewaad en bijpassende punthoed. “Ik ben de Wizard King”, zo spreekt de gezette gedaante, waarop hij naar jouw naam vraagt. Je krijgt een venster te zien, waarin je je naam kunt invullen. Zo ver laat de ‘Wizard King’ het echter niet komen. “Is jouw naam ‘Douchebag’?”, vraagt de allesbehalve magere pseudo-tovenaar. Je hebt twee keuzes om te antwoorden: ja of nee. Voor de Wizard King maakt het allemaal bar weinig uit: hij noemt je Douchebag, of je het nu wil of niet.

Na deze ietwat bizarre introductie neemt de dikke tovenaar je mee naar zijn achtertuin. Tot je grote verbazing loop je daar een heus fort tegen het lijf: een wapenhandel, een stal en zelfs een rotsblok om gestoordheid te genezen; het staat allemaal in de achtertuin van de Wizard King. Helemaal achterin staat een tent, die continu wordt bewaakt door een jongen genaamd Clyde, “een level 14 Warrior”, aldus de Wizard King.

Binnenin de tent is aanvankelijk weinig te zien, totdat de Wizard King je wijst een simpel ogende stok. “Dit is de ‘Stick of Truth’”, spreekt hij. “Met deze stok heb je de onbeperkte macht. Hij mag dus nóóit in de verkeerde handen vallen.” Dan komt Butters hijgend de tent binnen rennen. “De elfen komen eraan!”, schreeuwt de blonde jeugdige, die een Paladin – gewapend met hamer en helende krachten – blijkt te zijn.

Op dat moment is het aan Douchebag om zijn klasse te kiezen: je hebt de keuze om Fighter (mêlee), Mage (“net als een tovenaar, maar dan minder cool”, aldus de Wizard King), Thief of Jew te worden. Ja, dat lees je goed: de vierde klasse heet ‘Jew’, naar het Engelse woord voor jood. Ongetwijfeld heeft dat iets te maken met de antisemitische houding die de Wizard King zich aanmeet.

Als wapen krijg je een ‘Jew Staff’ in je handen gedrukt, een krakkemikkige houten staf waarmee je in principe nog geen deuk in een pakje boter slaat. Je speciale kracht wordt bewerkstelligd door de ‘Sling of David’, een oude zweetsok met een steen erin die als katapult dient – naar het Bijbelse verhaal van de kleine David en de machtige Goliath, waarbij die laatste door de inventiviteit van David aan zijn einde komt.

Tevens krijg je een stereotype 'jodenkostuum' aangemeten door de Wizard King - inclusief een nomadenkleed om je middel en een kap op je hoofd - al is je uitrusting gedurende je voortgang in de game gestaag uit te breiden met loot van je tegenstanders en waren die je in de verschillende winkels aanschaft. Kortom, genoeg RPG-gerelateerde zaken te vinden in The Stick of Truth.

Het gevechtssysteem werkt turn-based. “Who the hell invented this?!”, hoor je je gloednieuwe vriend Clyde schreeuwen in het heetst van de strijd. “I didn’t make the rules!”, bijt de Wizard King hem toe, terwijl hij op een hoger gelegen plek van het actievolle uitzicht geniet. Tijdens de gevechten kun je eerst een item toepassen, om daarna nog een aanval uit te kiezen.

Verder krijgen de battles een extra laag doordat tegenstanders verschillende stances aan te nemen, waardoor ze tijdelijk vrijwel onkwetsbaar worden voor mêlee- of afstandsaanvallen. Gezien het feit dat je vaak tegen meerdere tegenstanders tegelijk vecht, dien je verschillende aanvals- en verdedigingstactieken constant af te wisselen. Rust zul je tijdens de actiescènes in The Stick of Truth dan ook weinig krijgen.

In tegenstelling tot andere turn-based RPG’s, zoals de Pokémon-games, kun je in The Stick of Truth de aanvallen van je tegenstanders deels blokken door op het juiste moment een bepaalde knop in te drukken. Dit voorkomt een gevoel van hulpeloosheid tijdens aanvallen van je tegenstanders en verhoogt de betrokkenheid en dynamiek tijdens de vele gevechten die de game rijk is. Leuk en absurd tegelijk is dat je tijdens de gevechten in The Stick of Truth je tegenstanders (meestal van minderjarige leeftijd) letterlijk tot bloedens toe kunt meppen. Na afloop kun je hun spullen stelen door op hun bewusteloze lichamen te klikken.

Nadat de overgebleven elfen zich uit de achtertuin van de Wizard King hebben teruggetrokken, feliciteert die tovenaar je met de overwinning. Warrior Clyde brengt op dat moment het slechte nieuws: de Stick of Truth is gestolen door diezelfde elfen. De Wizard King kijkt zijn eerste bewaker aan en schreeuwt vol in zijn gezicht: “You had ONE FUCKING JOB, Clyde!” Aangezien jij, 'Douchebag’, wél goed werk hebt geleverd, mag jij samen met Butters op pad om de Stick of Truth terug te brengen naar de rechtmatige eigenaar. Het avontuur in dit vreemde bergstadje staat op het punt om te beginnen.

Terwijl je door het huis van de Wizard King terugloopt naar de voordeur, kun je onderwijl een paar keer op het achterwerk van de moeder van de Wizard King meppen met je staf; die ervaart dat aan haar welwillende gekreun te horen echter allesbehalve als een straf. Na dit vreemde tafereel gris ik nog een paar health potions en andere handigheden, die tijdens de gevechten in de harde buitenwereld nog goed van pas zullen komen, uit het meubilair van Eric ‘The Wizard King’ Cartman.

Lopend door de straten van South Park kruisen enkele rariteiten jouw pad. Zo valt het op dat sommige voordeuren en garages niet eens op slot zijn, waardoor je als Douchebag gewoon die huizen kan binnendringen, de kasten en keukens leeg kan trekken, de douche kan betreden en zelfs een verse drol in hun toilet kan achterlaten – of meenemen om naar je tegenstanders te gooien.

Eén voor één probeer je de voordeuren die je passeert te openen: soms tref je een gillende naakte vrouw aan, dan weer loop je abrupt een masturberende man op de bank tegen het lijf. Aan absurditeiten geen gebrek in The Stick of Truth: ook op dit vlak heeft ontwikkelaar Obsidian heel goed naar de serie gekeken.

Een paar minuten later kom je voorbij een bushalte met een vreemd ogende toeter. Je besluit erop te drukken, en in de verte hoor je een paard en wagen aankomen. Wanneer dit schouwspel jouw gezichtsveld betreedt, blijkt niemand minder dan de invalide Timmy verantwoordelijk te zijn voor de fast travel-functie in de game. Misschien stap je later wel in zijn rijtuig: eerst loop je nog een blokje om. Luid zijn eigen naam schreeuwend in de leegte, sjeest Timmy weer verder.

Tijdens de ongeveer een uur durende hands-on werd het verder duidelijk dat in principe heel South Park speelbaar én grotendeels toegankelijk is. Zo is het mogelijk om het welbekende Chinese restaurant ‘City Wok’ met de schizofrene Mr. Kim (of toch Dr. Janis?) binnen te lopen. Nog altijd leek de beste man flink last te hebben van paranoia: zijn naastgelegen concurrent City Sushia, die - zoals de naam al zegt - gespecialiseerd is in Japanse etenswaren, is met de grond gelijk gemaakt, waardoor Kim in feite het monopolie op oosters voedsel heeft in South Park.

Wanneer je hem aanspreekt, wijst hij op de Mongolen die achter in zijn zaak luidruchtig genieten van hun eigen specialiteit: Mongolian Beef. Mr. Kim moet hier niets van hebben, en draagt je op om in de naastgelegen ‘Tower of Peace’ de Mongoolse kinderen af te slachten. Dat jij, Douchebag, nog geen tien jaar oud bent, schijnt hem niets te schelen,

Je besluit de missie voor Mr. Kim nog even te laten voor wat het is, en trekt verder het dorp in. Daar tref je onder andere het gemeentehuis (waar burgemeester Daniels je opdraagt om alle zwervers uit South Park weg te knuppelen ‘voor een schoner milieu’), de kerk (met priester Maxim, die wijst op de steeds satanischer wordende kinderen en je opdraagt om Jezus te zoeken) en het politiebureau (dat schaamhaar in de bewijzenkamer herbergt) aan.

Ook zijn Jimbo en Ned van de partij, die zonder enige gêne hun wapens – waaronder volautomatische geweren en katana’s – tentoonstellen en te koop aanbieden aan Douchebag en Butters. Het is zeer waarschijnlijk dat nog veel meer bekende personages uit de serie hun opwachting zullen maken – en dat vermoedelijk niet zonder een bizarre introductie.

Al met al heeft het eerste uur van South Park: The Stick of Truth een positieve indruk achtergelaten. De graphics en stemmen zijn identiek aan de Comedy Central-serie, Trey Parker en Matt Stone werken actief mee aan de game, de RPG zit bomvol met de leuke en vreemde personages uit de tekenfilms en de ontwikkelaar doet zijn uiterste best om The Stick of Truth zo grof en absurd mogelijk te maken voor de South Park-fans: alleen maar een goed teken.

Zolang The Stick of Truth qua missies, gevechten en uitrusting afwisselend genoeg blijft, het verhaal genoeg weet te boeien, de personages en dialogen sterk vertegenwoordigd zijn, en de eerdergenoemde absurditeiten gedurende de hele game zo aanstekelijk ridicuul zijn, komt het helemaal goed met The Stick of Truth. Dit kan weleens de eerste écht goede game-adaptatie van de populaire Amerikaanse serie worden.