XGN Redactie: Hoe game je bij keuzevrijheid: als jezelf of compleet loco?

Tegenwoordig hebben steeds meer games keuzevrijheid. Neem bijvoorbeeld het recent uitgekomen As Dusk Falls waarin spelers gaandeweg diverse keuzes moeten maken die invloed hebben over hoe het afloopt met bepaalde personages en zelfs het einde van het verhaal. Maar hoe spelen we eigenlijk? Blijven we dichtbij onszelf of maken we juist keuzes in games die we in het echte leven nooit zouden maken? We legden deze interessante vraag voor aan de redactie.

Ik besteed vrij weinig aandacht aan mijn personage, in tegenstelling tot mijn zoon. Die kan letterlijk uren en uren bezig zijn met het aanpassen en perfectioneren van zijn karakter. Heb ik de keuze, dan speel ik eigenlijk altijd met een vrouwelijk personage. Waarom? Wie wil er nou de hele tijd tegen een stel mannenbillen aankijken tijdens het spelen? Female Shepard all the way! Bovendien geeft dat weer interessante romance opties!
Wat karakter betreft heb ik wel eens geprobeerd om 'slecht' te spelen, maar ik merk dat ik toch steeds weer dicht tegen mijn eigen karakter aan kom. In D&D termen: Chaotisch Goed. Soms moet je wel, bijvoorbeeld omdat je een aparte trophy verdient voor het uitspelen van de game met 'slechte' eigenschappen, maar daar moet ik me toch echt toe zetten.

Over het algemeen, en zeker bij een eerste playthrough van een game, blijf ik dichtbij mijn eigen persoonlijkheid. Vaak begin ik dus als een harteloze kloo- eh.. een redelijk persoon die zo goed mogelijk de situatie probeert in te schatten. Bij een tweede playthrough probeer ik dan compleet iets anders te doen, maar dat lukt niet altijd. Soms begin ik dan bijvoorbeeld een pure evil playthrough, maar halverwege ben ik zonder dat ik het door heb toch weer teruggegaan naar meer neutrale of goodie two-shoes keuzes. Het kan ook het tegenovergesteld zijn, wanneer alle andere karakters in de wereld zo irritant zijn dat het beter is als iedereen gewoon een pijnlijke dood sterft. Gelukkig zijn er soms pareltjes die die optie ook daadwerkelijk aanbieden

In spellen met keuzevrijheid zal ik altijd keuzes maken die ik moreel correct vind. Ik probeer onschuldigen te redden en geef ze zelfs wat van mijn soms zuurverdiende zakcenten als ik de kans krijg. Ook vermijd ik bloedvergieten als het spel mij die optie biedt. Soms start ik een nieuwe game met de gedachte: nu ga ik het anders doen. Ik wil een ander einde zien in Undertale, of Dishonored. Maar nee, als het erop aan komt probeer ik toch steeds het juiste te doen. Ik zoek ze wel op op YouTube. Misschien dat ik een paar keer iets steel ofzo, maar meer dan dat wordt het niet. Ben ik ook zo in het dagelijkse leven? Nou ja, ik probeer het in ieder geval wel.

Bij games met keuzevrijheid vind ik het leuk om eerst de keuzes te maken die ik zelf ook zou maken. Met games als the Quarry of Until Dawn is het dan grappig om te zien hoeveel mensen er door deze keuzes nog in leven zijn aan het einde van de game. Als het spel echt goed is bevallen, is het leuk om de game nog eens te spelen met de kennis die ik heb opgedaan. Mijn doel is dan om de game zo goed mogelijk te laten eindigen.

In de regel kies ik meestal voor opties waar ik zelf geen bezwaar tegen heb, al vind ik wel dat het een beetje bij het personage moet passen. Ik probeer een beetje een balans te zoeken tussen wat ik zelf zou doen en daadwerkelijk de rol van het personage te spelen. Daarbij moet ik wel zeggen dat ik weinig games speel waarin je keuzes heel veel invloed hebben op de loop van het verhaal, dus misschien dat ik daarin juist sneller iets zou kiezen omdat ik een bepaalde uitkomst wil zien. Als ik ooit iets als Life is Strange speel, laat ik het je weten. Ik wil het trouwens ook even hebben over dialoogopties die helemaal niets beïnvloeden, want daarbij vind ik het vaak juist leuk om er één te kiezen die ik in het echt niet in mijn hoofd zou halen om uit te spreken. Ik heb heel wat sarcastische versies van Link de wereld in geholpen en ben niet van plan daar mee op te houden.