Top 5 verrassend goede sequels

Deze maand kwam de PlayStation 4 exclusive Knack 2 uit. De nieuwste game van Sony had in eerste instantie alle schijn tegen, want de voorganger was wisselend ontvangen. Knack had potentie, maar wist het uiteindelijk niet helemaal waar te maken. Deel twee bleek het verrassend genoeg een stuk beter te doen. En zo zijn er meer voorbeelden te vinden van verrassend goede sequels, waar deze special over gaat!

Het is een gedurfde zet van uitgevers om met een vervolg te komen op een game die het niet goed deed. Want kan je het je twee keer veroorloven om de plank mis te slaan? Ga je de uitdaging aan, dan moet je uitzoeken waar het mis ging, om daarna al die verbeterpunten aan te pakken. Het is dan nog maar te hopen dat de consument een beetje barmhartig is en het risico wel aandurft zijn vingers eventueel te branden aan dezelfde serie.

Vaak genoeg besluit de uitgever de stekker eruit te trekken wanneer er niet genoeg animo is voor een nieuw deel. Toch zijn er in het verleden games geweest die het licht bijna niet hadden gezien door slechte verkopen en matige recensies van eerdere delen, maar plotsklaps iedereen wisten te verbazen. Hulde aan de uitgever en ontwikkelaar die dat voor elkaar krijgt.

Op nummer vijf in onze top 5 verrassend goede sequels staat Knack 2. Het oorspronkelijke Knack zou één van de belangrijkste launchgames van de PlayStation 4 moeten worden, maar stelde menig gamer teleur. Het wist geen boeiend verhaal te brengen en eentonigheid voerde de boventoon. De game kreeg van ons dan ook een 3.

Maar dat Sony leert van zijn fouten maakte de uitgever wel duidelijk met het vervolg. Zo wisselvallig als sommige aspecten in Knack waren, zo sterk leken ze te zijn in Knack 2. De mix van platform en role-playing, de indrukwekkende graphics en uitgebreidere gameplayopties zorgden voor een veel betere ervaring. Zoals we in de review aangaven, Knack 2 is tien keer beter dan het origineel.

Ubisoft kwam tien jaar geleden met een origineel concept dat Assassin's Creed heette. Via de Animus trad je in het lichaam van een voorouder die onderdeel uitmaakte van de eeuwenoude Assassijnenorde en vocht je een geheime oorlog tegen de Tempeliers uit. Het zou uiteindelijk uitgroeien tot Ubisofts grootste franchise ooit.

Er waren veel dingen die de eerste Assassin's Creed goed deed. Elk huis, elke toren was te beklimmen, de open wereld was gedetailleerd en vol leven en de middeleeuwen waren toffe tijden die we nog niet eerder op deze manier hadden gezien. Helaas stond daar een enorm repetitief verhaal en een emotieloze Altaïr tegenover. Pas tegen het einde werd het weer interessant, maar de minpunten waren voor veel mensen overheersend.

Twee jaar later kwam Ubisoft met een vervolg. Weg met de repetitieve missies en de koude persoonlijkheid van Altaïr. In plaats daarvan maakten gamers kennis met de charmante Ezio Auditore da Firenze in Italië tijdens de Renaissance. De persoonlijke verhaallijn en afwisselende missies die zich daaromheen vormden, in plaats van andersom, maakten voor veel mensen van Assassin's Creed 2 tot op heden de beste game uit de serie.

Avonturierster Lara Croft kreeg er in 2007 een mannelijke concurrent bij. Ineens was daar Nathan Drake, een jonge schatzoeker die samen met zijn trouwe compaan Victor Sullivan een piratenlegende probeerde te ontrafelen in de hoop er rijk van te worden. Drake was niet bang voor een potje knokken, klauteren en het oplossen van de nodige puzzels. Het leverde een prima game an sich op.

Toch was het Uncharted 2 dat grenzen verlegde. Opnieuw ging je achter een verloren schat aan, maar dankzij de ongekende graphics en spectaculaire momenten was het gat met deel 1 bizar groot. Er waren momenten dat het leek alsof je naar een Hollywood film zat te kijken, maar je toch echt een controller in je handen had. Ook het verhaal was vele malen beter.

Nathan Drake had niet het meeste geluk van de wereld, want hij bevond zich in tig situaties waar zelfs Lara het benauwd van zou krijgen. Op het nippertje ontsnapte hij aan instortende bruggen, gebouwen en wat niet meer. Je zou bijna vergeten adem te halen tot Drake weer veilig op zijn benen stond. Wat gebeurde er zojuist!?

Buiten Polen hadden relatief weinig mensen van The Witcher gehoord. Het klinkt vast gek, maar het eerste deel van de inmiddels immens populaire franchise vloog onder de radar bij veel gamers. CD Projekt Red had nog niet de grootte en het budget van vandaag de dag, wat ook goed te merken was. Ook deel twee ging aan veel mensen voorbij, al was deze een stuk groter.

Pas met The Witcher 3 kreeg Geralt of Rivia de populariteit die hij nu geniet. In plaats van een lineaire opzet met open gedeeltes om te verkennen, had het derde deel een volledige open wereld. Keek je op de kaart, dan zag je een hoeveelheid vraagtekentjes, oftewel onontdekte gebieden, om duizelig van te worden.

Met het verhaal was je wel minstens 30 uur zoet. Het was bovendien persoonlijk van aard en deed je meermaals op het puntje van je stoel belanden. Je hoefde het vorige deel niet te spelen om te weten waar het over ging, maar voor fans van het eerste uur waren er ook genoeg verwijzingen naar gebeurtenissen uit de vorige delen en reünies met oude bekenden.

We eindigen met het uitermate verrassende Resident Evil 7: Biohazard. Uitgever Capcom is ook de ontwikkelaar van deze gevierde horrorgame en besloot een compleet andere richting in te slaan. De Resident Evil-serie was allang niet meer wat het was. De laatste twee delen, Resident Evil 6 en Umbrella Corps, waren zelfs het dieptepunt waarop veel mensen zich afvroegen of het in hemelsnaam nog goed ging komen met Capcom.

De horrorserie van weleer was zijn roots uit het oog verloren en leunde voornamelijk nog op actie en spektakel, tot ongenoegen van de slinkende fanbase. Met Resident Evil 7 wilde Capcom het anders aanpakken. Een first-person perspectief en een focus op survivalhorror blies de franchise nieuw leven in. En wat pakte dat toch heerlijk uit!

De familie Baker was angstaanjagend tot op het bot en elk familielid vereiste een andere aanpak. Bij Jack Baker was vluchten de beste optie met hem op je hielen door het landhuis, voor Marguerite kon je je beter verstoppen en zo voorkomen dat ze haar insectenleger op je afstuurde, terwijl het bij zoon Lucas juist oppassen geblazen was dat je niet in de vallen trapte die hij voor je klaarzette. En dan waren er ook nog de Molded. En Aunt Rhody...