Top 3 Michael Mann films

Michael Mann staat als wereldberoemde regisseur bekend als een echte perfectionist. Zijn werken zijn vaak grauw en met een aparte, enigszins donker kleurenpallet. Vandaag ranken wij zijn 3 beste films.

Collateral verdient een plek op de lijst vanwege zijn krachtige boodschap dat verandering mogelijk is. De films van Michael Mann draaien vaak om personages die gevangen zitten in hun banen, waarbij hun persoonlijke ambities op de achtergrond raken (zoals bijvoorbeeld te zien in Heat). In Collateral durft het personage van Jamie Foxx genaamd Max Durocher te dromen van een betere toekomst en dit begint allemaal met de komst van het personage van Tom Cruise, Vincent.

In deze film speelt Tom Cruise een heel ander soort rol dan de gladjakker waar we aan gewend zijn. Hij is in de film een oudere huurmoordenaar die, ondanks zijn leeftijd, een echte professional blijft. Vincent stapt in de taxi van Max en stelt hem een ongebruikelijke taak voor: hij moet hem naar verschillende doelwitten voor moorden rijden. De daaropvolgende sequenties zijn gefilmd met erg veel spanning en dreiging.

Wat Collateral onderscheidt van de filmcatalogus van Mann is het personage van Max, vertolkt door Jamie Foxx. In tegenstelling tot veel van de protagonisten van Mann is Max niet geobsedeerd door het de allerbeste zijn in zijn baan. Foxx speelt in de film een taxichauffeur. Hij neemt zijn werk serieus, maar hij heeft dromen om zijn eigen bedrijf te starten en zijn huidige beroep achter zich te laten.

In deze film probeert hij zijn oude leven gedag te zeggen en zijn doelen na te leven. De groei van Max als mens wordt geïntroduceerd via een charmante interactie met een passagier, gespeeld door Jada Pinkett Smith. Tom Cruise's personage, Vincent, daagt echter Maxs dromen uit en dwingt hem met geweld om zijn professionele verplichtingen onder ogen te zien. Het conflict in Max maakt de film superinteressant om te zien.

Michael Mann's debuutfilm Thief uit 1981 is zonder twijfel een opmerkelijke eerste stap in de wereld van het regisseren (debuutfilm). Het is niet alleen een fijne kijkervaring, maar het markeert ook het begin van Manns artistieke visie, kenmerkende stijl en diepgang.

In Thief volgen we het verhaal van Frank, gespeeld door James Caan, een meesterlijke crimineel die gespecialiseerd is in het kraken van sloten . Mann toont met veel precisie en stijl de vaardigheden van Frank in een spannende inleidende sequentie. Frank is onbetwistbaar goed in wat hij doet maar hij voelt de druk toenemen met gewelddadige bedreigingen die dichterbij komen. Tegelijkertijd groeit voor het eerst in zijn leven het verlangen in Frank om zich te vestigen en een gezinsleven te beginnen.

Dit verlangen wordt echter overschaduwd door de schulden die Frank moet aflossen wat hem dwingt om nog een laatste grote klus te klaren voordat hij kan krijgen wat hij echt wil. Manns vakmanschap is duidelijk in elke scène, met levendige kleuren en hypnotiserende muziek. De film balanceert perfect tussen het creëren van spanning en het onthullen van de personages.

Maar wat Thief echt onderscheidt, is een bijzondere scène in een diner. Hier zien we Frank met Jessie, gespeeld door Tuesday Weld, een vrouw waarmee hij een relatie begint. De scène is opmerkelijk omdat het Manns gebruikelijke strakke scenario loslaat en de personages zich in een emotioneel diepgaand gesprek storten. Het is een moment van oprechtheid en menselijkheid in een wereld die meestal draait om criminaliteit en professionaliteit.

Thief is niet alleen een geweldige film, maar het is ook een indrukwekkend debuut dat de basis heeft gelegd voor verdere werken van Michael Mann. Het toont zijn vermogen om complexe personages en hun verlangens te verkennen, en dit alles met een veel visuele flair. Mann wist vanaf het allereerste begin dat hij meer wilde vertellen dan alleen een spannend verhaal en dat blijkt uit deze opmerkelijke film.

Heat is ouderwets meeslepend en intens. De drie uur durende film is enigszins cliche maar omarmt dit en neemt dit tot het extreme. Met een speelduur van drie uur behandelt Michael Mann zijn verhaal van politie versus overvallers en overvallers versus politie alsof het een klassieke, mythische tragedie is met een diepgaande boodschap om over te brengen. En hij slaagt erin dit met buitengewoon vakmanschap te realiseren. Toch is Heat, te midden van al zijn ernst zo gek als een deur.

De legendarische acteurs Al Pacino en Robert De Niro (die helaas alleen in de dinerscène samen op het scherm verschijnen) staan in deze film tegenover elkaar, de eén is een ietwat losgeslagen politieagent verslaafd aan cocaïne, de ander een oude, iets stillere vedette wat betreft bankovervallen. De film is constant een soort kat- en muisspel en Michael Mann weet de kijker nauwelijks rust te geven en houdt hiermee goed de aandacht. De drie uur in deze razendsnelle actiefilm als de helft.

Het is Pacino die een personage van teder medeleven neerzet, vooral in zijn interacties met zijn suïcidale stiefdochter, gespeeld door de piepjonge Natalie Portman, of wanneer hij een ontroerend moment deelt met de moeder van een overleden slachtoffer. Het is de bereidheid van Mann om zijn personages expliciet de centrale thema's van de film te laten benoemen: de overeenkomsten tussen criminelen en wetshandhavers, de worstelingen van professionals om persoonlijke verbindingen te onderhouden, en het idee dat de taak hun identiteit wordt. Het is een symfonie van opmerkelijke mannelijke acteurs die hun stemmen verheffen in verhitte confrontaties. Het is een groots vuurgevecht in het hart van Los Angeles, dat zich overdag afspeelt.