Top 10 beste games van 2023 volgens Luuc ten Velde

Nu het jaar bijna voorbij is, is het tijd voor de XGN-redactie om hun favoriete games van het jaar onder de loep te nemen. Vandaag is Luuc ten Velde aan de beurt. 2023 was een uitstekend jaar voor de gamende Drent, waarbij hij al met al bijna dertig games heeft gespeeld. Dit zijn z’n favoriete titels van het jaar.

Voor ik begin met mijn lijst kan ik gelijk verklappen dat ik het liefst nog acht games genoemd had in dit rijtje. Indietitels als Cocoon en Viewfinder had ik namelijk graag een plekje gegund en ik had ook graag meer tijd gestoken in Alan Wake 2 om die een eerlijkere kans te geven om m’n lijst te halen. In plaats daarvan lijkt het me beter om de games te bespreken die wél m’n top tien hebben gehaald.

Op tien staat Diablo 4, de nieuwste telg uit de legendarische reeks van Blizzard. Waar velen de game na de lancering verachten wegens de manier waarop seasonal content werkt en het grinden in de latere levels, hoor je mij niet klagen.

Dat heeft vooral te maken met het feit dat ik na 23 uur spelen nog altijd in Act 1 zit. Ieder hoekje van de open wereld van Sanctuary moet verkend worden als je het mij vraagt.

Zo lekker speelt de game en ik wil de kans op goede loot simpelweg niet mislopen. Het verhaal trekt me daarnaast ook enorm, al is het spelen samen met een maat op de bank via split screen datgene waar ik misschien nog wel het meest van geniet.

Het mocht even duren, maar inmiddels ben ik verknocht aan Final Fantasy 16. De nieuwste RPG van Square Enix wist me in eerste instantie van de zomer niet gelijk te grijpen.

En dat terwijl ik razend enthousiast was na mijn preview eerder dit jaar in Londen. Toch heb ik december gebruikt om de game weer op te pakken en Clive’s verhaal grijpt me nu volledig.

Wel is het een groot woord om het zestiende deel van Final Fantasy een RPG te noemen, want het vechten is meer dan ooit in de stijl van een actiegame. RPG-elementen duiken her en der op bij het kiezen van de vaardigheden die Clive tijdens gevechten kan gebruiken.

Het compleet afstellen van welke uitrusting je kiest mis ik toch een beetje. Het kan wel, maar eigenlijk is er altijd maar één juiste keuze en dat is jammer.

Voor velen is Baldur’s Gate 3 de beste game van het jaar en dat begrijp ik heel goed. De game wist mijn plezierspier dan ook goed te kietelen deze zomer, maar ik viel persoonlijk (helaas) ook verrassend snel uit het verhaal.

De RPG van Larian Studios was voor mij een speeltuin vol avonturen, waarbij de vergelijkingen met een virtuele Dungeons & Dragons-campagne vaak aan bod kwamen. Zo zag ik de game ook: als een speeltuin.

Achteraf gezien was het de verkeerde manier om de game te benaderen, want Act 1 ben ik met drie verschillende personages niet uitgekomen. Drie keer beleefde ik de eerste vijftien uur van de game in verschillende playthroughs, waarbij de schoonheid en diepgang van de game al snel duidelijk werd.

Het verhaal ging alleen langs me heen, terwijl het gezelschap waarmee ik speelde na verloop van tijd niet altijd meer beschikbaar was. De speelsessies stokten en daarbij ook mijn avonturen, waardoor een groot deel van de pracht en praal van Baldur’s Gate 3 nog onbekend gebied is voor mij.

Geen game wist dit jaar zo snel een glimlach op mijn gezicht te toveren als Super Mario Bros. Wonder. De Nintendo-game wist met ieder level te verbazen, terwijl ik constant opnieuw door levels ging om alle geheimen te ontdekken.

Waar tal van games me dit jaar meenemen op grandioze avonturen, wilde Mario me gewoon een plezierige tijd bezorgen waarbij ik soms gewoon even stopte met spelen. Soms gewoon om even te kijken naar alle kleine animaties en dingen die in de levels gebeurde op de achtergrond.

Samenspelen met m’n vriendin was af en toe wel een strijd, wat ook gelijk de reden is dat de game niet hoger staat op het lijstje. Hoe de camera slechts één personage volgt, haalt soms het bloed onder je nagels vandaan.

De kans is groot dat je nog nooit van Venba hebt gehoord en dat neem ik je niet kwalijk. De kleine indiegame is slechts twee uur lang en staat op Game Pass en wist mij in die korte speeltijd omver te blazen.

Venba gaat over een Indiase moeder die met haar gezin in Canada woont om haar zoontje Kavin een beter leven te geven. Kavin groeit op die manier alleen op in een zeer Westerse cultuur en zet zichzelf af tegen de Indiase cultuur die zijn ouders hem mee willen geven.

In de game komt dat tot uiting via het koken van gerechten uit India, maar die vindt het jochie maar stinken. Pas wanneer hij volwassen begint te worden, dringt het besef bij Kavin door hoe ver hij van zijn ouders staat en hoe de familiale banden verwaterd zijn.

Het raakte een persoonlijke snaar, gezien ik naar de andere kant van Nederland trok om m’n leven op te bouwen. Traantjes zijn gelaten om de game die me liet beseffen dat ik soms verlang naar die dagen in Drenthe. Om gewoon vaker “thuis” te zijn bij vrienden en familie.

Een beetje softie zijn mag soms, maar dat is niet het gevoel dat Star Wars Jedi: Survivor bij me opriep gedurende mijn 27 uur-durende avontuur. Met Cal Kestis genoot ik ervan om weer als Jedi een sterrenstelsel hier ver, ver vandaan te ontdekken.

Vooral vanwege alle nieuwe mogelijkheden die de game voorschotelt, zoals de open wereld van Koboh, en de verschillende stances die Cal gebruikt om vijanden te verslaan. De vrijheid in hoe je de game speelt, is zoveel groter. Net als het verhaal dat tal van hoogtepunten kent.

Wederom had Respawn Entertainment de game best een half jaar later uit mogen brengen, want op technisch vlak was er wel nog van alles mis. Hopelijk leert EA het lesje en krijgt de studio die ruimte wel bij het derde deel.

Waar Marvel’s Spider-Man in 2018 mijn nummer 3 was van dat jaar en Miles Morales in 2020 de tweede plek pakte, zou je zeggen dat Spider-Man 2 nu op 1 zou staan. Niets is minder waar voor de grootste Spidey-fan op de redactie.

Marvel’s Spider-Man 2 doet onwijs veel dingen ontzettend goed, zoals het vernieuwen van snel reizen in open wereld-games. Ook het verhaal is ijzersterk, ondanks dat deze wat voorspelbaar is voor iedereen die het verhaal van Venom kent.

Uiteindelijk was Marvel’s Spider-Man 2 vooral ‘meer Spider-Man’ en dan een stukje mooier. Daar is niks mis mee, gezien de titel nog steeds m’n top 5 van het jaar haalt, maar het is niet de game die me in 2023 het meest wist weg te blazen. Al kwamen een paar zijmissies wel in de buurt.

Na 58 uur ben ik nog steeds niet klaar met Octopath Traveler 2. Ik had wel klaar kunnen zijn, maar ik stel het uitspelen van de laatste verhalen steeds uit om de wereld en al haar geheimen nog verder te verkennen. Het vervolg op één van mijn favoriete games uit 2018 is namelijk op ieder vlak beter.

De personages hebben meer diepgang, de wereld komt veel meer tot leven dankzij verbazingwekkend veel diepgang voor iedere NPC en grafisch is de game gelikter dan ooit. HD-2D is één van mijn favoriete stijlen van de afgelopen eeuw geworden, dankzij deze game.

Het maakt SNES-achtige RPG’s weer modern met veel meer details in kleine animaties die samen met fenomenale muziek als symfonie de speler begeleiden door een groots avontuur. Dat is wat Octopath Traveler 2 knap doet met acht personages die bijna allemaal net zo interessant zijn als de ander.

Het is, in mijn ogen, dan ook één van de beste games voor op je Steam Deck, Nintendo Switch of PlayStation Portal. Daar zorgt het turn-based vechtsysteem met onwijs veel diepgang wel voor dat na vijftig uur nog altijd niet verveelt.

Ook Sea of Stars voorzag me dit jaar van tientallen uren turn-based combat-plezier. De game van Camouflage deed het alleen op een andere manier, namelijk door timing toe te voegen aan het uitvoeren van de aanvallen. Je bent gelijk meer betrokken bij ieder gevecht.

Het is een stijl die Super Mario RPG ook heeft, maar bij de indiegame die dit jaar uitkwam is de timing op slimme wijze beter te zien. Daarnaast greep dit verhaal me ook zeer goed, zelfs al is deze wat minder dan die van de games waaruit Sea of Stars haar inspiratie haalt.

Sea of Stars blaast je alleen van de bank met charme. Het vloeit voort uit personages als Garl en de wereld waarin hij, samen met de twee Children of the Solstice Valere en Zale, op avontuur gaat.

Tel daarbij muziek op die je nog talloze keren opnieuw draait op Spotify (met dit nummer voorop) en je hebt een dijk van een game. Het was mijn favoriete game van het jaar geweest als de game hieronder niet was verschenen dit jaar.

Toch was 2023 ook het jaar dat The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom verscheen. Geen titel wist me zo lang en zo erg te boeien als het nieuwe avontuur in Hyrule.

In aanloop naar de release kocht ik de Collector’s Edition van de Game Guide en hing de speciale OLED-versie van de Switch in m’n winkelwagentje. En dat terwijl ik al een OLED-Switch heb!

Ondanks zulke grote hype, wist de game mijn verwachtingen niet alleen waar te maken, maar ze te overtreffen. Niet per se door het verhaal, al is deze een stuk beter dan in Breath of the Wild. Het komt vooral door alle kleine, “spontane” momenten.

Het is speciaal hoe Nintendo Tears of the Kingdom zo weet te ontwerpen dat je telkens weer verdwaald raakt in de wereld. Iedere keer weet iets de aandacht te trekken om je op een nieuw avontuur te sturen. Alles voelt natuurlijk, terwijl het deels zo ontworpen is.

Breath of the Wild deed dit ook al, maar Tears of the Kingdom voegt met haar mechanieken een compleet nieuwe laag toe. Als jij denkt dat je iets functioneels kunt maken, daagt de game je uit dat te doen. En vrijwel altijd werkt het ook nog eens en verbaas je jezelf ermee. Zoiets briljants heb ik zelden gezien in een game.