Top 10 beste games van 2017 volgens Jimmy

Hallelujah! Het is weer tijd voor eindejaarslijstjes. Benieuwd naar mijn favoriete recepten en festivals van het jaar? Dan zit je hier totaal verkeerd. Deze special staat namelijk in het teken van mijn top 10 beste games van 2017. En geef nou eerlijk toe, dat is toch veel interessanter dan gezamenlijk aftellen naar het nieuwe jaar?

Aftrappend met de nummer tien cheat ik gelijk al een beetje. ARK is al ruim twee jaar een early acces titel, maar kent vanaf 29 augustus zijn volle release. Stiekem mag de game daarmee tot dit lijstje behoren, want daar zijn genoeg redenen voor te vinden.

Na in 2015 al mijn ziel aan ARK verkocht te hebben, deed het heel even pijn aan het sociale leven. De game is als een hebzuchtige partner die 24/7 aandacht eist en, als je dat niet geeft, vaker mishandeld dan dat Sonic munten oppakt. In plaats van een mens heb je (gelukkig) te maken met digitale dieren, die sterven als zij niet fatsoenlijk bijgehouden worden. Maar ja, à la Pokémon blijft het er niet bij eentje en voor je het weet heb je er een paar honderd in je basis rondscharrelen.

In 2017 was het tijd om een nieuwe duik in de game te nemen om te kijken wat er veranderd is. Opnieuw werd het sociale leven met uitsterven bedreigd en vlogen honderden uren voorbij. De spanning, het teamwork en vooral het zichtbaar progressie maken waren het allemaal waard. Toch is het weer tijd voor een break, want hoe diepgaand ARK ook is, je kan niet verwachten nog iets met je dag te doen als je met een grote groep mensen de heersers van de prehistorische wereld probeert te worden.

Voor het eerst in jaren was er weer een Call of Duty titel waar ik behoorlijk naar uitkeek. De terugkeer naar de Tweede Wereldoorlog als setting stond garant voor een pluspuntje van mijn kant. Dat kan en mag ook eigenlijk niet anders als je er heilig van overtuigd bent dat CoD World at War nog steeds dé beste game van de gehele franchise is!

De zombiemodus is grauw, grotesk en (uren)verslindend. Bovendien bevat de singleplayer zonder twijfel één van de meest meeslepende verhalen die de serie ooit heeft gezien. Het enige waar ik nog over in dubio ben, is het standaard multiplayer schietfestijn. Alhoewel deze degelijk aanvoelt, blijven bepaalde aspecten van de vorige Call of Duty's in negatief daglicht terugkomen.

Wat wij volgend jaar kunnen verwachten? Geen idee, maar misschien Vietnam of de Eerste Wereldoorlog als strijdtoneel is een welkom gegeven. Zolang die hele term "boots on the ground" maar achterwege gelaten wordt. Als er namelijk een persoonlijk top 10 lijstje van irritatiepunten opgesteld moest worden, stond dat vreselijke zinnetje wel op nummer één.

Na een aantal hands-on mogelijkheden voelde ik het al aan mijn water. Prey zou een toffe game worden zoals Bethesda er wel vaker weet uit te persen. Vooral die eerste paar keer dat je in contact komt met de vreemde schaduwwezens en het mysterieuze ruimteschip voel je kippenvel opkomen. Softcore Dead Space op z'n best!

Morgan Yu versus Typhon voelde een beetje als David tegen Goliath met extra story DLC. Een enorme hoeveelheid content, verborgen mogelijkheden en duistere geheimen zorgden ervoor dat ik maar door bleef spelen. Natuurlijk ook meerdere keren doorlopen om op de verschillende eindes te kunnen teren. Zonder twijfel (en zonder spoilers) was de grande finale de grote onverwachte klapper die Prey een klassieke titel maakt.

Wonen tussen de weilanden heeft zo z'n voordelen. Niet alleen ben je na verloop van tijd een gerenommeerd koeienfluisteraar, ook kan de kennis over verschillende grondsoorten en gewassen van pas komen tijdens het spelen. Neem nou Stardew Valley dat zonder twijfel de meest prettige game is die ik op mijn recentelijk aangeschafte Switch heb gespeeld. Het zegt al genoeg dat het Mario Kart, Odyssey en Xenoblade Chronicles 2 ver achter zich laat qua speeltijd en plezier!

Eerlijk gezegd doe ik nog liever afstand van mijn trouwe Suzuki Swift dan dat ik mijn digitale boerderij in vergetelheid doe geraken. Sterker nog, zolang je Stardew Valley hebt hoef je toch eigenlijk niet de deur uit. Zo zei een wijs man ooit: vrouwen, je kan beter kippen houden! Helaas is mijn vriendin het hier niet altijd mee eens als zij voor de zoveelste keer haar mening moet geven over het architectonische hoogstandje van mijn digitale landerij!

Neerlands trots, laat de leeuw niet in zijn hemdje staan! Afgezien van enige vaderlandsliefde is Horizon Zero Dawn gewoon een enorm sterke game. Het gebeurt dan ook niet elk jaar dat er een steampunk Monster Hunter uitgebracht wordt.

Guerrilla Games is met een tof concept gekomen en heeft dat retestrak uitgewerkt. Het bevechten van gemechaniseerde dieren blijft boeien en, wonder boven wonder, ook uitdagend. Door middel van souplesse en strategie robots stukje bij beetje uit elkaar te halen ligt geheel in mijn straatje. Hopelijk gaan wij hier in de komende jaren nog een vervolg van zien.

Racen tegen alpaca's, check. Hele gemeenschappen in gevaar brengen omdat je te lui bent om de normale weg te gebruiken, check. Missies talloze keren falen met de XGN-crew, dubbel check! Als je de DLC buiten beschouwing laat is Ghost Recon Wildlands naar mijn idee de leukste shooter van het jaar.

Nooit had ik verwacht dat Ghost Recon zo'n mooie open wereld zou krijgen. Door talloze verschillende biomes reizen om drugsbaronnen uit te schakelen is geen straf, maar eerder een roeping voor het heldendom. Alhoewel het een serieus onderwerp is, dat tevens goed wordt uitgewerkt, is er genoeg plezier mee te beleven. Als je als een ware Rambo een vijandelijk kamp binnenstormt kan je de game ook niet anders dan met een korreltje zout nemen.

Met dit citaat is eigenlijk alles al gezegd. Zolang Creative Assembly de kwaliteit van zijn RTS-game voortzet, blijven deze titels ook in mijn toplijstjes voorbij komen. Dat het tweede deel net als het eerste op de vierde plaats terechtkomt is trouwens puur toeval. Geen omkoping, ontvoering of dreigement te bespeuren.

Total War Warhammer II gaat net dat stapje verder waardoor het aanvoelt als meer dan een opgepoetste heruitgave. Het achtervolgen van een duidelijk doel met behulp van fantastische facties zorgde in mijn geval voor een hoop gejuich. Ik heb geen idee of het nou komt doordat ik mij kan identificeren met de eetlust van de Skraven of het diplomatieke inzicht van de dwergen. Ik heb mij in ieder geval vele battles peentjes gezweten om beslissende veldslagen en smerige tactieken van vijanden.

Om eerlijk te zijn koste het vooral tijd om van Assassin's Creed Origins te houden. Het begin is niet zo spectaculair als dat ik gehoopt had en ook het gepraat van de lokale inwoners deden mijn trommelvliezen scheuren. Nadat ik de skip-knop voor dialogen omarmde en de globale verhaallijn links liet liggen, ging er pas een wereld voor mij open. Een wereld waar ik maar al te graag rond wilde sluipen.

Assassin's Creed Origins is groots en prachtig. Vele verschillende gebieden stonden klaar om nader uitgeplozen te worden, waarbij geen enkel moment als onnodig aanvoelde. Vooral het op de vuist gaan met de plaatselijke fauna is iets waar toekomstige AC-titels nog iets van kunnen leren. Bovendien mag het sublieme vechtsysteem en de verhoogde moeilijkheidsgraad niet vergeten worden!

Assassin's Creed Origins is letterlijk de definitie van een sandbox-game!

Dit jaar geen gebroken controller, maar wel een hoop gevloek! Cuphead, Crash Bandicoot en Nioh zorgden ervoor dat alle heilige huisjes tegen de grond werden geschreeuwd om vervolgens driedubbel verpletterd te worden door een bulldozer. Vooral Nioh wist de stalen zenuwen in slappe spaghetti te transformeren. Het klinkt als één bonk frustratie, maar eerlijk gezegd zijn er maar weinig games die mij in zo'n mate geboeid hebben dit jaar.

Nioh is qua vechtsysteem Dark Souls op steroïden. Een ongelofelijke hoeveelheid aan aanvallen, wapens en levels zorgde ervoor dat je helemaal de weg kwijtraakte tijdens het overmeesteren van torenhoge vijanden. Het was een reis door het oude Japan waar ik erg van genoten heb en nog vele malen naar terug zal keren. Over het land van de rijzende zon gesproken, mijn nummer één van de top 10 beste games van 2017 heeft daar ook genoeg mee te maken.

Persona 5 was voor mij niet alleen de beste game van het jaar, maar ook de grootste verrassing. In anderhalve week tijd heb ik er ruim 110 uur doorheen gejaagd, waarvan geen enkele minuut voor verveling zorgde. Het verhaal, de Persona's, het relaties opbouwen. Alles viel op z'n plaats als de mooiste puzzel die ik ooit heb gezien.

Zelfs nu kan ik nog niet precies stellen wat er nou voor zorgt dat Persona 5 mijn game of the year is. Is het de relaxte soundtrack of het tactisch inplannen van wat eigenlijk heel normale bezigheden zijn? Persona 5 zorgde er zelfs voor dat ik zin had om naar college te gaan! Persona 5 was voor mij meer dan een game, namelijk een geheel nieuwe ervaring!

Als mijn top 10 beste games van 2017 vergeleken wordt met het lijstje van een jaar eerder, valt er te concluderen dat er meer verschillende soorten games voorbij zijn gekomen. Minder shooters, meer role-playing games. Hopelijk gaat 2018 net zo'n super jaar worden op het gebied van releases. Met Monster Hunter World en Sea of Thieves lijkt hier weinig twijfel over mogelijk te zijn.