Column: Next-gen heeft mij verpest

De PlayStation 5 staat nu al zo’n half jaar in mijn entertainmentcentrum (PlayStation stuurde ons de console voor releasedatum op) en heeft mijn ogen geopend voor een nieuwe wereld. Onbedoeld heeft de console me alleen ook een beetje verwend geraakt en nu kan ik niet meer terug. Sterker nog, ik durf zelfs te zeggen dat next-gen me heeft verpest.

Laat ik voorop stellen dat het niet de schuld is van de PlayStation 5 of de Xbox Series X. Beide console staan bij mij onder de televisie. Het is de introductie van next-gen gameplay die me heeft verpest. Het is die verdomde upgrade naar 60 frames per seconde (fps) waardoor ik nou geen oude games meer kan/wil spelen op consoles!

Dankzij de PlayStation 5 en Xbox Series X speel ik nu vrijwel iedere game in een heerlijke 60 frames per seconden. De luxe bestaat al jaren op de PC, maar als bikkelharde consoleboer maakte me dat niets uit. Ik wilde er niets mee te maken hebben. Straks raakte ik er aan gewend.

Dat is precies wat er gebeurd is nu 60 fps framerate de standaard is op de nieuwe consoles. In eerste instantie is het allemaal top. Het is een wereld die voor je open gaat, die verbeterde framerate. Alles speelt lekkerder, gladder en vloeiender; ik ben helemaal verkocht.

Gelijktijdig ben ik ook iemand die houdt van het terugkeren naar oudere games. Soms, als ik gewoon even zin heb in wat nostalgie, wil ik terugkeren naar titels waarin ik misschien te snel afhaakte of nog niet die begeerde Platinum-trofee heb. Datzelfde overkwam me een paar weken geleden.

Na meer dan tachtig uur in Assassin’s Creed Valhalla zocht ik naar wat afwisseling. Ik verlang naar Ratchet & Clank: Rift Apart, dus ik besluit om terug te keren naar Ratchet & Clank (2016). De Platinum-trofee stond nog steeds op me te wachten en met een New Game+ run kan die klus zo geklaard worden. Tenminste, dat dacht ik.

Bij opstarten van de game begint de nostalgie me te verwarmen terwijl ik geniet van de lekkere soundtrack van Michael Bross. Nog geen minuut later kan ik wel janken. Ratchet & Clank (2016) heeft geen fps-boost en speelt in 30 fps. Ik kijk het even aan, denkende dat ik me er wel overheen kan zetten. Tien minuten later is de game alweer van m’n console verwijderd.

Waar ik bijna vijf jaar eerder enorm genoot van Ratchet & Clank en het één van m’n favoriete titels uit 2016 was, kan ik de stroperige gameplay niet meer aan. Met 30 fps voelt de game simpelweg niet lekker meer. Het is alsof er een spiegeltje in m’n brein breekt.

Nu klinkt het misschien overdreven, maar als je in de spanne van tien minuten tijd twee third-person actietitels afwisselt merk je het verschil direct. Waar Assassin’s Creed Valhalla als geoliede machine een vloeiende camera geeft, stelt Ratchet & Clank me teleur. Niet dat de game daar iets aan kan doen, want ik ben immers zelf verknocht geraakt aan 60 frames per seconde. Het is mijn eigen schuld.

Toch ben ik niet helemaal verloren, want bij genoeg andere games maakt het me een stuk minder uit dat de framerate lager is. Waar je bij third-person actiegames (en open world games over het algemeen) snel het verschil merkt tussen de “oude-” en “nieuwe” standaard, verbloemen veel andere genres dit goed.

Turn-based RPG’s, puzzel-games en side-scrollers speel ik gemakkelijk nog met een lagere framerate, maar mijn doorgaans favoriete games zijn nu een stapje moeilijker om naar terug te keren. Gelukkig heb ik daarvoor inmiddels een kleine oplossing. Xbox heeft namelijk de FPS-boost voor een deel van haar portfolio.

Met de FPS-boost worden titels van vorige generaties voorzien van een betere framerate. Dit is bijvoorbeeld bij Fallout 4 en The Elder Scrolls V: Skyrim Special Edition het geval. Voor mijn verpeste brein biedt het een goede oplossing. Microsoft deed iets soortgelijks voor de resolutie van backwards compatible-titels. Hopelijk leert Sony ook van deze lessen en aapt ze de boel na.

De PS4 was immers de vaste console onder mijn televisie voor thrid-party titels. Kijken naar de toekomst is natuurlijk meer dan logisch, maar het bedienen van nostalgische gamers is ook fijn. De updates hier en daar voor losse games als God of War (2018) zijn fijn, maar niet genoeg in mijn ogen. Tot Sony haar zaken rondom deze techniek zelf uitwerkt, zie je mij voor oudere games dan ook terug op de Xbox Series X en niet de PlayStation 5.