Column: Er is één ding van “oud Zelda” dat terug moet komen

The Legend of Zelda is aan het veranderen en dat is tot dusver meestal goed uitgepakt. De games worden goed ontvangen en zijn grotere hits dan ooit. Toch is er één ding al meer dan tien jaar aan het verslechteren en daar moeten we het toch eens over hebben.

Veel mensen geven alle eer voor het omgooien van de Zelda-formule aan Breath of the Wild, maar eigenlijk begon het al in 2013, toen A Link Between Worlds je dungeons in (bijna) elke gewenste volgorde liet doen. Dat experiment heeft iets ontketend bij de makers van de franchise en nu hebben we twee enorm vrije open world games en de eerste speelbare prinses Zelda van de franchise.

Er zijn natuurlijk altijd mensen die het niet zo goed kunnen waarderen. Om die vrijheden mogelijk te maken moet het verhaal soms uitwijken en dungeons worden ook gemist (al zijn ze volledig terug in Echoes of Wisdom). Vind wat de gameplay betreft wat je vindt: daar gaat het vandaag niet over. We moeten het even hebben over de credits van de games.  

Een eerste indruk is van enorm belang, maar een laatste indruk eigenlijk ook. Dat is toch hoe een game zorgt dat je hem niet vergeet. Je bent misschien geneigd om de laatste indruk van de game te zien als de laatste boss, maar in werkelijkheid zijn het de credits van de game en dan met name de muziek (je maakt mij niet wijs dat je alle namen leest).

Die credits-muziek was bij Zelda altijd dik in orde. Het was er in twee smaken: een grotendeels originele compositie, of iets dat gebaseerd was op motieven die je inmiddels kende uit de game. Maar ook in die gevallen hoorde je ze in een vorm die je nog niet kende. Spectaculairder dan ooit, of juist tederder dan in de game. Misschien toch aangevuld met een stukje originele muziek.

De componisten achter de Zelda-franchise leken als geen ander te begrijpen dat het einde van een lang avontuur vraagt om een goede afsluiter. Maar met A Link Between Worlds is dat veranderd en nooit meer goed gekomen. De credits-muziek uit die game viel in principe in de categorie “thema’s uit de game”, maar wat je hoorde was weinig memorabel.

De overgangen tussen de verschillende thema’s waren plotseling en weinig elegant. Het moest vooral gelijklopen met wie of wat er op dat moment op het beeld te zien was. Maar goed, het leek een incident. Misschien was er weinig tijd meer om iets anders te maken.

Maar Breath of the Wild, Tears of the Kingdom en Echoes of Wisdom pakken het nog beroerder aan. In deze games zijn er niet eens meer overgangen tussen de verschillende stukken muziek. Thema’s worden letterlijk uit de game getild en achter elkaar geplakt. 

Er is geen extra muzikaal vuur dan wat je tijdens het spelen hoorde, geen grotere emotie. En er lijkt bij de componisten vooral geen besef dat dit voor veel mensen misschien wel het laatste is dat ze ooit tot zich nemen van deze games. In een franchise die deels bekend is om zijn muziek is dat erg.

Wat vooral frustrerend is, is dat de soundtracks van de games er verder niet op achteruit zijn gegaan. Je hoort wel eens wat mensen klagen over de stilte in Breath of the Wild en Tears of the Kingdom, maar dat betekent zeker niet dat de muziek slecht is. Er zijn prachtige melodieën en zeker vlak voor de credits, tijdens de laatste boss, wordt vaak alles uit de kast gehaald voor een muziekale storm. Vervolgens zijn de credits een slap nazuchtje.

Maar waarom? De nieuwe games hebben niet minder materiaal, of minder goed materiaal om iets moois van te maken. Een medley van de belangrijkste thema’s, zoals in Skyward Sword, moet ook kunnen in Breath of the Wild. Talloze stukjes muziek die als contrapunt door het hoofdthema geweven zijn, zoals in The Wind Waker? Het moet kunnen in Echoes of Wisdom.

Natuurlijk was er in de oudere games ook weleens credits-muziek die niet heel geweldig was. Die van Phantom Hourglass springt er bijvoorbeeld uit als erg repetitief. Maar het was in ieder geval nog een poging om je iets te laten horen dat je nog niet had gehoord.

Als je de balans opmaakt van games voor A Link Between Worlds en games vanaf diezelfde titel, valt het echt op dat alle nieuwe games veel minder uitpakken tijdens de credits. Leg ze maar eens naast elkaar en laat je niet afleiden door indiviuele stukjes die best leuk zijn (we hebben het hier over een totaalplaatje). Alleen remasters en remakes komen nog met een grote bombastische afsluiter, omdat ze die erven van het origineel.

Waar het op vast zit? Geen idee. Misschien weten we het nooit. Maar wat we wel weten is dat een deel van het Zelda-gevoel tegenwoordig ontbreekt op een cruciaal moment van de game.