De top 5 beste games van 2016 volgens Rick Dijs

Rick is een stuiterbal die door het leven gaat met tig projecten tegelijk. Hij voetbalt, hij drinkt, hij studeert, hij werkt. Soms vraag je je af of hij wel slaapt. Hoe dan ook, we zijn zeer blij met hem! Want Rick is bovenal een gamer, zoals blijkt. Dit is zijn top 5 de beste games van 2016!

Mijn top 5 wordt afgetrapt met dé moeilijkste game van het afgelopen jaar. Moeilijkste voor mij in ieder geval, aangezien ik Dark Souls III nog steeds niet heb uitgespeeld. Natuurlijk komt dat door een ontzettend druk leven, maar die moeilijkheid heeft er zeker wat mee te maken.

From Software levert weer een fantastische titel, al is de switch voor mij nogal lastig. Ikzelf heb Bloodborne ontzettend veel gespeeld en vind die game ook gruwelijk tof, maar de snelheid in beide titels verschilt drastisch. Desalniettemin zijn er zo weinig games als Dark Souls III die mij doen vloeken, een controller tegen de muur laten gooien en vijf minuten later mij toch weer het gevoel geven dat ik maar weer een poging wil wagen.

Van tergend moeilijk en het bloed doen laten koken, naar ontzettend rustig en de echte hamvraag of het wel een game is, wat je aan het spelen bent. In mijn optiek wel en Firewatch heeft mij dit jaar ontzettend verrast. Niet alleen vanwege de schitterende graphics, maar vooral door het sterke en emotionele verhaal. Een verhaal wat precies alle punten pakt en zo een ontzettend goed boek had kunnen zijn.

Juist door dat verhaal werd ik in de game gezogen en na een paar uur kwam ik weer uit de waan van Firewatch. Dat je als gamer zo in een game kunt zitten en misschien zelfs verliefd kan worden op personages die elkaar geeneens zien: dan doe je het als game ontzettend goed.

Sinds de open bèta eerder dit jaar wist ik al één ding zeker: ik ga DOOM halen en ik ga er 100% van genieten. De manier waarop id Software teruggrijpt naar de roots van de shooter besiert mij ontzettend, vooral omdat het toch één van de eerste games was die ik lang geleden heel stiekem op de computer speelde. Om dan na al die jaren weer zo’n titel te spelen: ja, dat voelt ontzettend goed.

Al vanaf minuut één in de game weet je direct dat DOOM zichzelf niet al te serieus neemt en dat het vooral om snelheid, efficiëntie en ontzettend veel ijzer schieten gaat. Voeg daar een toffe multiplayer aan toe en je hebt mij al snel om.

Het is toch ontzettend knap dat een game die nog niet af is op mijn eindejaarslijstje staat. Maar toch lukt het We Happy Few. Mijn eerste gedachtegang was dat We Happy Few een soort combinatie was tussen George Orwell’s 1984 en de BioShock-games. Mede daardoor was mijn enthousiasme al buiten zijn perken en ook na het spelen van We Happy Few is dat nog het geval.

Toegegeven, de game is allesbehalve af en er zitten nogal wat mankementen in, maar de atmosfeer van Wellington Wells is zo ontzettend sterk dat ik dat allemaal door de vingers zag. En meerdere malen verlies ik mijzelf compleet in die wereld. Maar niet zoveel als bij de nummer één…

Er zijn weinig games geweest dit jaar die zo’n grote impact op mij hadden als Uncharted 4. Logischerwijs dat de game daarom op nummer één in mijn eigen lijstje staat. A Thief’s End is namelijk een fenomenale game, waarin het tempo super wordt afgewisseld en je van de ene knotsgekke situatie in de andere belandt. Tegelijkertijd blijf je jezelf verbazen over de pracht en praal van de game.

Het kan dan ook niet anders, dan dat deze game bij mij op nummer één staat, wat alleen al bijna door het einde van de game komt. Applaus voor Naughty Dog, want die heeft de standaard neergezet voor hoe je een game, of in dit geval een vierluik van schitterende titels, moet afsluiten. 2017 heeft een zware opgave om dit jaar te verbeteren, maar ik heb er het volste vertrouwen in dat de games erg dichtbij gaan komen.